Το ευαγγέλιο στη ζωή μου
Η ιστορία του Νεφί, η ιστορία μου
Το τηλεφώνημα του Τζέικ μου πλήγωσε την καρδιά, αλλά βρήκα ελπίδα στο παράδειγμα ενός αρχαίου προφήτη.
Λίγα χρόνια αφότου τελείωσα το πανεπιστήμιο, βρέθηκα να κάθομαι σε μια οικογενειακή βραδιά με άλλους ανύπανδρους νέους ενήλικους του τομέα μου. Μας είχαν καλέσει στο σπίτι ενός συμβούλου της προεδρίας του πασσάλου και η γυναίκα του μας έκανε το μάθημα.
Διαβάζαμε την ιστορία του Νεφί και των αδελφών του που πήγαιναν να πάρουν τις πλάκες από ορείχαλκο από τον Λάβαν (βλέπε Νεφί Α΄ 3–5). Η δασκάλα μας μίλησε για το κουράγιο και την επιμονή μου έδειξε ο Νεφί. Τότε κοίταξε την μικρή μας ομάδα. Η ματιά της ήταν διαπεραστική.
«Ο Νεφί και οι αδελφοί του είχαν αναλάβει μια δύσκολη αποστολή», τόνισε. «Προσπάθησαν αρκετές φορές, καμία από αυτές δεν ήταν εύκολη. Αλλά άξιζε η επίμονη προσπάθεια. Ως αποτέλεσμα του να έχουν τις γραφές, ο Νεφί θα σταματούσε την οικογένειά του από το να ‘φθίνει και να αφανιστεί από έλλειψη πίστης’ (Νεφί Α΄ 4:13).
»Θα υπάρχουν ‘πλάκες’ στην δική μας ζωή», συνέχισε. «Ίσως θα πρέπει να δείξετε επιμονή στο να αποκτήσετε μια μόρφωση. Ίσως θα κληθείτε να επιδείξετε θάρρος όταν βγαίνετε ραντεβού. Όποιες και αν είναι οι θυσίες, τα εμπόδια, οι ήττες, οι θλίψεις—ό,τι χρειαστεί για να διατηρήσετε την μελλοντική οικογένειά σας και να την εμποδίσετε να φθαρεί από έλλειψη πίστης—επιστρέψτε και πάρτε τις πλάκες».
Ήταν ένας καλός παραλληλισμός, σκέφτηκα. Τον αρχειοθέτησα στην μνήμη μου για μετέπειτα σκέψη. Εκείνη την στιγμή δεν αισθανόμουν ότι η ζωή μου είχε πολλά εμπόδια. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο, μου άρεσε η δουλειά μου και έβγαινα με ένα σπουδαίο άτομο—έναν φίλο εδώ και πολύ καιρό, με τον οποίο τα πράγματα είχαν γίνει πιο σοβαρά—για περίπου τέσσερις μήνες. Δεν μπορούσα να ήμουν πιο ευτυχισμένη με το πώς είχαν τα πράγματα.
Αρκετούς μήνες αργότερα η σχέση μου με τον Τζέικ (το όνομα έχει αλλαχτεί) είχε προοδεύσει πολύ. Αλλά οι γονείς του Τζέικ είχαν πάρει διαζύγιο χρόνια πριν και ο χωρισμός τους ακόμα τον επηρέαζε βαθιά. Φοβόταν ότι αν παντρευόμασταν, τα πράγματα με μας θα κατέληγαν όπως και με τους γονείς του.
Του είπα ότι ήμουν πρόθυμη να του δώσω πολύ χρόνο—αν ήταν ανάγκη—για να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του και την καρδιά του. Μιλήσαμε για το να πάρουμε αποφάσεις με βάση την πίστη αντί τον φόβο. Συζητήσαμε για τον ρόλο της ελεύθερης βούλησης και για το γεγονός ότι δεν θα έπρεπε να υποθέτει ότι το μονοπάτι των γονέων του θα ήταν αυτόματα και το δικό του. Και μιλήσαμε για την εξιλέωση του Ιησού Χριστού και την ικανότητα του Σωτήρα να ιάνει την καρδιά μας.
Φαινόταν ότι οι συζητήσεις μας βοηθούσαν να μειωθεί λίγο η ανησυχία του και η σχέση μας συνέχισε ως συνήθως. Όταν μου τηλεφώνησε ένα Σάββατο απόγευμα για να χωρίσουμε, με εξέπληξε πολύ. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του παντρεμένο με εμένα—ούτε με κανέναν. Απλώς δεν πίστευε πλέον στον γάμο.
Για την επόμενη μία ώρα ξαναείπαμε αυτά που είχαμε ήδη συζητήσει, αλλά δεν μπορούσα να τον πείσω. Ψιθύρισε «συγγνώμη» και έκλεισε το τηλέφωνο. Κάθισα σιωπηλά στο κρεβάτι μου, δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου, εντελώς σοκαρισμένη.
Λίγο αργότερα η συγκάτοικός μου χτύπησε την πόρτα του υπνοδωματίου μου. «Θα έλθεις στην συνέλευση πασσάλου;» με ρώτησε. Δεν ήθελα να πάω πουθενά ούτε να κάνω τίποτα, αλλά έβαλα ένα φόρεμα και μπήκα στο αυτοκίνητό της.
Όταν φτάσαμε, το πρώτο άτομο που είδα ήταν η γυναίκα που είχε δώσει το μάθημα στην οικογενειακή βραδιά μήνες πριν. Καμία μας δεν είπε τίποτα, αλλά τα μάτια μας συναντήθηκαν και στο μυαλό μου άκουσα μια φωνή να με καλεί με το όνομά μου και να λέει: «Επιστρέψτε και πάρτε τις πλάκες».
Κατά κάποιο τρόπο ήξερα τι συμπεριλαμβάνει η προτροπή. Δεν ήταν απλά για έναν αρχαίο προφήτη που επέστρεψε να πάρει ένα ιερό χρονικό. Ήταν επίσης για μένα. Σήμαινε ότι ακόμα κι αν ο Τζέικ δεν πίστευε στον γάμο, εγώ ακόμα μπορούσα. Μπορούσα να ελπίζω για αυτό και να προσεύχομαι για αυτό—όχι σαν επιθυμία ή με καημό αλλά με πίστη, δραστηριότητα, καθημερινή προετοιμασία, επειδή αυτό είναι το σχέδιο του Θεού για τα παιδιά Του. Δεν σήμαινε ότι έπρεπε να επιστρέψω στον Τζέικ και να είμαι μαζί του μέχρι να τον «καταφέρω» με την ιδέα του γάμου και ούτε σήμαινε ότι έπρεπε να αρχίσω να βγαίνω με κάποιον άλλον αμέσως. Αρκούσε να χρησιμοποιήσω το χρόνο για να ζήσω τη στενοχώρια μου και να ιαθώ.
Αλλά κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού μπορούσα να αποφύγω να βυθιστώ στην αυτολύπηση. Μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να αμφιβάλλω για τον Τζέικ—ή για τους άνδρες γενικότερα. Μπορούσα να βρω φίλους που πιστεύουν στον γάμο και ανυπομονούν να γίνει. Και μπορούσα, σαν τον Νεφί, να εμπιστεύομαι τον στοργικό Επουράνιο Πατέρα που δεν δίνει εντολή—είτε για να αποκτήσουμε αρχαία χρονικά γραφών είτε για να παντρευτούμε και να δημιουργήσουμε οικογένεια—χωρίς να προετοιμάσει τρόπο να την εκπληρώσουμε.
Ακόμα είμαι στο στάδιο της «μη εκπλήρωσης»—και όχι της «εκπλήρωσης»—. Δεν είμαι ακόμα παντρεμένη, αλλά αισθάνομαι ευγνώμων για τις εμπειρίες μου με τα ραντεβού που είχα—που εμπλουτίστηκαν από την αυξανόμενη κατανόηση του ρόλου που παίζει η επιμονή για δίκαιους στόχους.
Επίσης, αισθάνομαι παρηγοριά και αυτοπεποίθηση στην γνώση αυτού που ο Πρεσβύτερος Ρίτσαρντ Σκοτ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων δίδαξε για το δείγμα επιμονής του Νεφί. Είπε:
«Μετά από δύο μη επιτυχημένες προσπάθειες, ο Νεφί παρέμεινε σίγουρος. Σύρθηκε μέσα στην πόλη προς το σπίτι του Λάβαν χωρίς να έχει όλες τις απαντήσεις. Παρατήρησε: ‘Και οδηγούμουν από το Πνεύμα, χωρίς να γνωρίζω από πριν τι έπρεπε να κάνω’, προσθέτοντας με νόημα: ‘Προχώρησα λοιπόν’. (Νεφί Α΄ 4:6–7. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
»Ο Νεφί ήταν πρόθυμος να το κάνει ξανά και ξανά, καταβάλλοντας τις καλύτερές του προσπάθειες. Εξέφρασε πίστη ότι θα λάβαινε βοήθεια. Αρνιόταν να αποθαρρυνθεί. Αλλά επειδή ενεργούσε, είχε πεποίθηση στον Κύριο, ήταν υπάκουος και χρησιμοποίησε την ελεύθερη βούλησή του κατάλληλα, έλαβε καθοδήγηση. Έλαβε έμπνευση βήμα-βήμα προς την επιτυχία και σύμφωνα με τα λόγια της μητέρας του, ‘[ο Κύριος] [του] έδωσε δύναμη… [για να] πραγματοποιήσ[ει] αυτό που ο Κύριος [τον] είχε προστάξει’. (Νεφί Α΄ 5:8, η πλάγια γραφή προστέθηκε)»1.
Αυτή η αρχή της επιμονής, βεβαίως, εφαρμόζεται και στο θέμα των ραντεβού. Επίσης, εφαρμόζεται σε εκείνους που έχουν κάποια χρόνια ασθένεια και δεν είναι σίγουροι αν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν με καλή διάθεση άλλη μια μέρα γεμάτη πόνο, σε ένα ζευγάρι που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες στον γάμο τους, σε γονείς που προσεύχονται χρόνια για ένα παιδί που έχει πάρει το λάθος δρόμο, σε εφήβους που αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό στο σχολείο λόγω των πιστεύω τους, σε ιεραποστόλους που εργάζονται για μέρες χωρίς να διδάσκουν ούτε ένα μάθημα. Κατά κάποιο τρόπο όλοι μας έχουμε λάβει την εντολή να επιστρέψουμε και να πάρουμε τις πλάκες.
Και σαν τον Νεφί, μπορούμε. Με κουράγιο, επιμονή και πίστη, μπορούμε να εκπληρώσουμε όλα όσα ο Κύριος μας πρόσταξε.
Εικονογραφημένο υπό Michael Parker