Κλασσικά του ευαγγελίου
Η βεβαιότητα της αναστάσεως
Κάποια Χριστούγεννα πριν μερικά χρόνια, περπατούσαμε στους δρόμους που περπάτησε ο Ιησούς. Περάσαμε κάποιες πολύτιμες ώρες στον αποκαλούμενο Κήπο της Γεθσημανή και προσπαθήσαμε να φανταστούμε τον πόνο που γνώρισε αναμένοντας τη σταύρωση και την ανάστασή Του. Βρισκόμασταν κοντά στους τόπους όπου προσευχήθηκε, όπου φυλακίστηκε, όπου δικάστηκε και καταδικάστηκε.
Έξω από τα τείχη της πόλης, σκαρφαλώσαμε στον πετρώδη λόφο, σημαδεμένο από μικρές σπηλιές, όπου το στρογγυλό άκρο έμοιαζε με κρανίο, και μας είπαν ότι αυτός ήταν ο Γολγοθάς, ο τόπος όπου Εκείνος σταυρώθηκε. Κατεβήκαμε κάνοντας ζιγκ-ζαγκ από την πίσω πλευρά του λόφου, γύρω από την απότομη λοφοπλαγιά και μπήκαμε από το άνοιγμα, μεγέθους μικρού παραθύρου, σε μια πρωτόγονα λαξεμένη σπηλιά, όπου λέγεται ότι είχε εναποτεθεί το σώμα.
Περάσαμε μερικές ώρες στο μικρό κήπο έξω από τον τάφο αυτό και γεμίσαμε με την ιστορία του ευαγγελίου για την ταφή και την ανάστασή Του, που είχαν λάβει χώρα εδώ. Διαβάσαμε σκεπτικοί και με αφοσίωση για τον ερχομό των γυναικών στον τάφο, τον άγγελο του Κυρίου που κύλησε την πέτρα και το φόβο των φυλάκων.
«…Αναστήθηκε»
Μπορούσαμε και να φανταστούμε ότι είδαμε τους δύο αγγέλους με τα αστραφτερά ενδύματα που μίλησαν στη Μαρία, λέγοντας: «Τι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;
»Δεν είναι εδώ… αλλ’ αναστήθηκε».
Ο Κύριος είχε προείπει: «Ο Υιός του ανθρώπου πρέπει να παραδοθεί σε χέρια αμαρτωλών ανθρώπων, και να σταυρωθεί, και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί» (Κατά Λουκάν 24:5–7).
Θυμηθήκαμε το διάλογο ανάμεσα στη Μαρία, τους αγγέλους και τον Κύριο:
«Γυναίκα, γιατί κλαις; Λέει σ’ αυτούς: Επειδή, σήκωσαν τον Κύριό μου, και δεν ξέρω πού τον έβαλαν».
Εκείνη στράφηκε προς τα πίσω και «βλέπει τον Ιησού να στέκεται, και δεν ήξερε ότι είναι ο Ιησούς.
»Ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν: Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητάς; Εκείνη, νομίζοντας ότι είναι ο κηπουρός, λέει σ’ αυτόν: Κύριε, αν εσύ τον σήκωσες, πες μου, πού τον έβαλες, κι εγώ θα τον σηκώσω.
»Ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν: Μαρία. Εκείνη, αφού στράφηκε, λέει σ’ αυτόν: Ραββουνί! (που, σημαίνει: Δάσκαλε).
»Ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν: Μη με αγγίζεις‧ επειδή, δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου‧ αλλά, πήγαινε στους αδελφούς μου, και πες τους: Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας» (Κατά Ιωάννην 20:13–17)…
Η σημασία του Πάσχα
Μερικές φορές οι εορτασμοί μας σημαντικών γεγονότων δείχνουν να παίρνουν μια γήινη χροιά και δεν καταλαβαίνουμε απόλυτα τη σημασία της αιτίας του εορτασμού. Αυτό είναι αλήθεια για το Πάσχα, όταν πολύ συχνά εορτάζουμε την ημέρα εκείνη και όχι τη βαθιά σημασία της αναστάσεως του Κυρίου. Πράγματι, θα πρέπει να είναι δυστυχείς εκείνοι οι οποίοι αγνοούν τη θεϊκή φύση του Χριστού, την ιδιότητα του Υιού που έχει ο Διδάσκαλος. Πράγματι, λυπούμεθα για εκείνους που αποκαλούν το υπέρτατο θαύμα της αναστάσεως «μια υποκειμενική εμπειρία των μαθητών και όχι ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός».
Γνωρίζουμε πραγματικά ότι όλα αυτά είναι αληθινά. Ο Χριστός μίλησε για τον εαυτό Του στον Νικόδημο:
«Μιλούμε εκείνο που ξέρουμε, και μαρτυρούμε εκείνο που είδαμε‧ και δεν δέχεστε τη μαρτυρία μας» (Κατά Ιωάννην 3:11).
Και μετά θυμόμαστε ότι ο Πέτρος έδωσε μαρτυρία:
«Ας ξέρει, λοιπόν, ο Ισραήλ με βεβαιότητα, ότι, ο Θεός έκανε Κύριο και Χριστό, τούτον τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε» (Πράξεις 2:36).
«Εσείς, όμως, αρνηθήκατε τον άγιο και τον δίκαιο, …
»Ενώ, τον αρχηγό της ζωής, τον θανατώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, για τον οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες» (Πράξεις 3:14–15).
Με θάρρος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης στάθηκαν εμπρός στο συμβούλιο και είπε ξανά:
«Ας είναι γνωστό σε όλους εσάς, και σε ολόκληρο τον λαό του Ισραήλ ότι διαμέσου του ονόματος του Ιησού Χριστού, του Ναζωραίου, που εσείς σταυρώσατε, τον οποίο ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, διαμέσου αυτού παραστέκεται αυτός [ο πρώην χωλός] μπροστά σας υγιής…
»Και δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία‧ επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πράξεις 4:10, 12).
Όταν το συμβούλιο επέκρινε αυστηρά τους δύο Αποστόλους και τους κάλεσε να μη μιλούν ούτε να διδάσκουν αυτά στο όνομα του Ιησού, εκείνοι απάντησαν και είπαν: «Αν είναι δίκαιο μπροστά στον Θεό, να ακούμε εσάς μάλλον παρά τον Θεό, κρίνετέ το εσείς‧
»επειδή, εμείς δεν μπορούμε να μη λέμε όσα είδαμε και ακούσαμε» (Πράξεις 4:19–20).
«Και οι απόστολοι απέδιδαν με μεγάλη δύναμη τη μαρτυρία της ανάστασης του Κυρίου Ιησού‧ και μεγάλη χάρη ήταν επάνω σε όλους αυτούς» (Πράξεις 4:33).
Η μαρτυρία του Πέτρου
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η ανάσταση είναι αληθινή. Ο ζων Πέτρος είπε στο συμβούλιο των διωκτών:
«Ο Θεός των πατέρων μας ανέστησε τον Ιησού, που εσείς θανατώσατε, αφού τον κρεμάσατε επάνω σε ξύλο…
»Κι εμείς είμαστε μάρτυρές του για τούτα τα λόγια, κι ακόμα το Άγιο Πνεύμα, που ο Θεός έδωσε σε όσους πειθαρχούν σ’ αυτόν» (Πράξεις 5:30, 32).
Στέκουμε με δέος εμπρός στο μέγα Πέτρο, ο οποίος είχε τόσο πλήρως λάβει τις όλες διαβεβαιώσεις του και ο οποίος είχε λάβει με τόση γενναιοδωρία τη δωρεά το ένδυμα της ηγεσίας και το μανδύα της εξουσίας και το θάρρος του εμπνευσμένου και έχοντος τη διαβεβαίωση. Πόση δύναμη είχε αποκτήσει καθώς ηγείτο των Αγίων και αντιμετώπιζε τον κόσμο με όλους τους διώκτες του, τους απίστους και τις δυσκολίες. Και καθώς επαναλάμβανε την απόλυτη γνώση του, αγαλλόμεθα για την αντοχή του καθώς αντιμετώπισε όχλους και πρελάτους, αξιωματούχους οι οποίοι μπορούσαν να πάρουν τη ζωή του και καθώς θαρρετά διακήρυξε τον ανεστημένο Κύριο, τον Πρίγκιπα Ειρήνης, τον Άγιο και τον Δίκαιο, τον Πρίγκιπα της Ζωής, τον Πρίγκιπα και Σωτήρα. Ο Πέτρος ήταν τώρα βέβαιος, ακαταμάχητος, ακλόνητος. Πρέπει να αποκτήσουμε μεγάλη βεβαιότητα από τη δική του βεβαιότητα…
Η μαρτυρία του Παύλου
Η μαρτυρία του Παύλου φαίνεται πολύ ολοκληρωτική. Άκουσε τη φωνή του ανεστημένου Χριστού:
«Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;» Και για να βεβαιωθεί για την ταυτότητα, ο Σαούλ είπε: «Ποιος είσαι, Κύριε;» Και έλαβε τη διαβεβαίωση: «Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο εσύ καταδιώκεις: είναι σκληρό σε σένα να κλοτσάς σε καρφιά» (Πράξεις 9:4–5).
Και τώρα εκείνος ο ίδιος ο Παύλος, ο οποίος είχε ανακτήσει τη δύναμή του, η οποία του είχε χορηγηθεί από την ιεροσύνη, ο οποίος είχε λάβει τη χαμένη όρασή του, περιδιάβαινε στις συναγωγές, καταδικάζοντας τους Ιουδαίους στη Δαμασκό, «αποδεικνύοντας ότι αυτός είναι ο Χριστός» (Πράξεις 9:22).
Και αργότερα, ο Παύλος ήρθε στους Αποστόλους στην Ιερουσαλήμ και ο Βαρνάβας, μιλώντας για τον Παύλο «τους διηγήθηκε πώς είδε τον Κύριο στον δρόμο, και ότι του μίλησε, και πώς στη Δαμασκό κήρυξε με αφοβία στο όνομα του Ιησού» (Πράξεις 9:27).
Κατόπιν ο Παύλος συνεχίζει:
«Και όταν τελείωσαν όλα τα γραμμένα γι’ αυτόν, αφού τον κατέβασαν από το ξύλο, τον έβαλαν σε μνήμα.
»Ο Θεός, όμως, τον ανέστησε από τους νεκρούς‧
»ο οποίος, για πολλές ημέρες, φάνηκε σ’ αυτούς, που είχαν ανέβει μαζί του από τη Γαλιλαία στην Ιερουσαλήμ, οι οποίοι είναι μάρτυρές του προς τον λαό…
»Ο Θεός την εκπλήρωσε αυτή σε μας, τα παιδιά τους, ανασταίνοντας τον Ιησού…
»Μάλιστα, ότι τον ανέστησε από τους νεκρούς, χωρίς να πρόκειται πλέον να επιστρέψει στη φθορά» (Πράξεις 13:29–31, 33–34)…
Η μαρτυρία του Τζόζεφ Σμιθ
Μας εμπνέει η μαρτυρία του σύγχρονου προφήτη, Τζόζεφ Σμιθ, όταν διαβεβαιώνει το λαό για την ανάσταση. Ο Πρεσβύτερος Τζωρτζ Σμιθ παραθέτει την τελευταία δημόσια ομιλία του Τζόζεφ Σμιθ, τον Ιούνιο του 1844, λίγες ημέρες μόνο πριν τη βάναυση δολοφονία του:
«Είμαι έτοιμος να προσφερθώ ως θυσία για το λαό αυτό. Γιατί, τι μπορούν να κάνουν οι εχθροί μας; Μόνο να σκοτώσουν το σώμα και η δύναμή τους τελειώνει εκεί. Σταθείτε ακλόνητοι, φίλοι μου. Ποτέ μη δειλιάζετε. Μην επιζητείτε να σώσετε τη ζωή σας, διότι εκείνος που φοβάται να πεθάνει για την αλήθεια, θα απωλέσει την αιώνια ζωή. Κρατηθείτε μέχρι τέλους‧ και θα αναστηθούμε και θα γίνουμε σαν Θεοί, και θα βασιλεύσουμε σε σελέστια βασίλεια, ηγεμονίες και αιώνιες επικράτειες»1…
Ερώτηση και απάντηση του Ιώβ
Η ερώτηση που υποβλήθηκε από τον Ιώβ, έχει υποβληθεί από εκατομμύρια ανθρώπων που έχουν σταθεί επάνω από το ανοιχτό φέρετρο ενός αγαπημένου ατόμου: «Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει;» (Ιώβ 14:14).
Και η απάντηση δόθηκε και έγινε αποδεκτή σε αναρίθμητους από αυτούς σαν μια απέραντη, γλυκιά ειρήνη που τους σκεπάζει όπως η δρόσος των ουρανών. Και αναρίθμητες φορές, καρδιές που ήταν εξουθενωμένες από ψυχική οδύνη, αισθάνθηκαν τον ασπασμό εκείνης της ειρήνης, η οποία βιώνεται μάλλον και δεν κατανοείται.
Και όταν μια βαθιά ηρεμία της ψυχής έχει φέρει μια νέα ζεστή διαβεβαίωση στο νου που είναι ταραγμένος και στην καρδιά που έχει συντριβεί, αυτοί οι αναρίθμητοι άνθρωποι μπορούν να επαναλάβουν με τον αγαπητό Ιώβ:
«Επειδή, ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και θα εγερθεί στους έσχατους καιρούς επάνω στη γη‧
»και αφού, ύστερα από το δέρμα μου, αυτό το σώμα θα φθαρεί, με τη σάρκα μου πάλι θα δω στον Θεό‧
»τον οποίο εγώ ο ίδιος θα δω, και θα θωρήσουν τα μάτια μου» (Ιώβ 19:25–27).
Ο Ιώβ είχε εκφράσει την επιθυμία, η μαρτυρία του να τυπωνόταν σε βιβλία και να χαρασσόταν στην πέτρα για τις επόμενες γενεές, να τη διαβάσουν. Η επιθυμία του εκπληρώθηκε, διότι ειρήνη ήρθε σε πολλές ψυχές καθώς διάβασαν την ισχυρή μαρτυρία του.
Το όραμα του Ιωάννη
Και κλείνοντας, επιτρέψτε μου να διαβάσω το όραμα του Ιωάννη του Αποκαλυπτή:
«Και είδα τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, κι ανοίχθηκαν τα βιβλία‧ κι ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι της ζωής‧ και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους.
»Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς‧ και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους» (Αποκάλυψη 20:12–13).
Και όπως η ζωντανή, χλοερή άνοιξη ακολουθεί το ζοφερό σαν θάνατο χειμώνα, όλη η φύση διακηρύσσει τη θεϊκότητα του ανεστημένου Κυρίου, ότι ήταν ο Δημιουργός, ότι είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ότι είναι ο ίδιος ο Υιός του Θεού.
Ο Ιησούς λέει σ’ αυτήν, Μαρία, υπό William Whittaker, © IRI, Δες τα χέρια και τα πόδια μου, υπό Harry Anderson, © IRI
Ποίμαινε τα πρόβατά μου, υπό Kamille Corry, © 1998 IRI