Το ταλέντο του Τέιλορ

Χέδερ Χολ, Γιούτα, ΗΠΑ

Μπορείτε να μου πείτε τι ταλέντα έχει ο Τέιλορ που να μπορώ να πω στο μάθημα;» με ρώτησε η δασκάλα Προκαταρκτικής του οχτάχρονου γιου μου. Είχε τηλεφωνήσει, επειδή η τάξη του Τέιλορ θα μιλούσε για τα ταλέντα που έχουν λάβει από τον Επουράνιο Πατέρα.

Ένα κενό γέμισε το μυαλό μου. Σκέφτηκα τα τελευταία οχτώ χρόνια, προσπαθώντας να βρω μια απάντηση. Όταν ήταν τεσσάρων ημερών, ο Τέιλορ υπέστη εγκεφαλικό που τον άφησε με σοβαρή βλάβη στον εγκέφαλο και μη ελεγχόμενες αιφνίδιες διαταραχές. Δεν μπορεί να δει, να μιλήσει ή να επικοινωνήσει. Δεν έχει ποτέ προοδεύσει πέρα από το επίπεδο ενός μωρού έξι μηνών όσον αφορά στην ανάπτυξη του μυαλού του. Περνά τον περισσότερο χρόνο της ημέρας του σε ένα αναπηρικό καροτσάκι καθώς τον φροντίζουμε και προσπαθούμε να είναι άνετα.

Τον χειροκροτήσαμε όταν έμαθε να γελά ή να πίνει από ένα ειδικό ποτήρι και εορτάσαμε όταν μπόρεσε να σταθεί και να κάνει μερικά βήματα. Αλλά ενώ χειροκροτούσαμε και εορτάζαμε, μέσα μας λυπόμασταν, γνωρίζοντας ότι αυτές οι μικρές επιτυχίες ήταν πιθανότατα οι πιο σημαντικές που θα κατόρθωνε ο Τέιλορ. Κατά κάποιο τρόπο νόμιζα ότι δεν ήταν αυτό που η δασκάλα Προκαταρκτικής ήθελε να ακούσει.

Καθάρισα τον λαιμό μου και νιώθοντας άβολα, απάντησα: «Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα ταλέντο που να έχει ο Τέιλορ».

Αυτή η καλοσυνάτη αδελφή άλλαξε για πάντα την σχέση μου με τον γιο μου με την απάντησή της.

«Καθώς σκεφτόμουν το μάθημα, κατάλαβα ότι κάθε παιδί του Θεού έχει ένα ταλέντο», είπε. «Θα έλεγα ότι το ταλέντο του Τέιλορ είναι ότι διδάσκει τους άλλους να υπηρετούν. Αν είσαστε σύμφωνη, θα ήθελα να μιλήσω στο μάθημα για το πώς έχω παρατηρήσει το ταλέντο του Τέιλορ εδώ στην Εκκλησία. Έχω δει τα άλλα παιδιά της Προκαταρκτικής να μαθαίνουν να σπρώχνουν το αναπηρικό καροτσάκι του, να ανοίγουν για αυτόν τις πόρτες και να υπερνικούν τον φόβο, ώστε να σκουπίζουν το σαγόνι του με ένα μαντήλι όταν χρειάζεται. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα σπουδαίο ταλέντο με το οποίο ευλογεί την ζωή μας».

Συμφώνησα ψιθυριστά και σιωπηλά αποχαιρετιστήκαμε. Αναρωτιέμαι αν αυτή η δασκάλα Προκαταρκτικής ξέρει τι βαθιά επίδραση είχε αυτή η συζήτηση στην ζωή μου. Ο Τέιλορ παρέμεινε το ίδιο. Ακόμα χρειάζεται πολλή φροντίδα. Νοσοκομεία, γιατροί και θεραπευτές, ακόμα παίρνουν μεγάλο μέρος της ζωής μου. Αλλά η αντίληψή μου άλλαξε και άρχισα να παρατηρώ το ταλέντο του.

Είδα πώς οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν την συμπεριφορά τους καθώς του δίνουν φροντίδα. Επίσης παρατήρησα το πώς μας υπενθυμίζει να κάνουμε μια παύση, να ανακαλύψουμε τις ανάγκες του και να γίνουμε πιο συμπονετικοί, πιο παρατηρητικοί και πιο υπομονετικοί.

Δεν ξέρω τον σκοπό του Θεού που έδωσε στον Τέιλορ τόσο αποκαρδιωτικές δυσκολίες να αντιμετωπίσει, αλλά πιστεύω ότι η δασκάλα του της Προκαταρκτικής μού έδειξε ένα μικρό μέρος. Είναι εδώ να μας διδάξει με το ταλέντο του. Είναι εδώ να μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε να υπηρετούμε.

«Έχω δει τα άλλα παιδιά της Προκαταρκτικής να μαθαίνουν να σπρώχνουν το αναπηρικό καροτσάκι του, να ανοίγουν για αυτόν τις πόρτες και να υπερνικούν τον φόβο τους», μου είπε η δασκάλα Προκαταρκτικής του γιου μου.