Ang Nating mga Karnero ni Megan
Julina K. Mills nagpuyo sa Arizona, USA.
“Maghago sa pag-alagad sa usag usa” (Mosiah 2:18).
“Ang mga hayop adunay kapuslanan aron atimanon.” Ang mga pulong ni papa misulod sa hunahuna ni Megan. Ang mga iro mibantay sa mga karnero, ug ang mga manok mangitlog. Ang karnero adunay mga balahibo nga ikabaligya. Mitabang si Megan sa paggunting niini kada tingpamulak, ug ang ilang baga nga balahibo morag snow tan-awon nga nagkahilis sa berde nga umahan.
Apan ang nating mga karnero ni Megan lahi. Mga ihid kini nga gipanganak sa miaging tuig, ug gagmay kaayo sila nga makahatag og igong balahibo nga ibayad para sa pagpakaon nila. Gusto ni papa nga dad-on sila ngadto sa ihawan, apan giganahan na si Megan sa duha ka gagmay, luyahon nga mga nati. Nangamuyo siya nga ipabilin lang sila, ug si Papa sa katapusan miuyon. “Apan,” mipasidaan siya ni Megan,” ikaw ra ang moatiman kanila.”
Sa sinugdanan, ang tanan OK ra. Gigamit ni Megan ang iyang kwarta nga inadlawan sa pagpalit og uhot sa dihang ang nating mga karnero nagsugod na sa pagkaon. Apan karon nahurot na ang iyang kwarta nga inadlawan, ug si Papa miingon nga mahal kaayo nga tugutan ang nating mga karnero nga manibsib sa kaumahan nga iyang giabangan sa gawas sa lungsod. Gawas pa, si Megan nasayud nga panagsa lang niya makita sila kon moadto sa kaumahan. Nanghupaw siya samtang nagtan-aw siya sa iyang nating mga karnero nga misibsib sa katapusang uhot. Wala na kini ugma, ug kinahanglang makakita siyag paagi sa pagpakaon sa iyang nating mga karnero.
Gihapuhap ni Megan ang puti nga balahibo sa mga ulo sa nating mga karnero samtang misandig siya sa koral. Sa unahan iyang makita si Mr. Flowers nga nag-atiman sa mga rosas. Duha ka balay sa ubos, si Mrs. Wilmot nag-aginod sa pagkuha sa sulat. Si Mrs. Wilmot usa ka biyuda nga nag-inusara sa pagpuyo. Usahay ang igsoong lalaki ni Megan mosilhig sa mga dahon alang ni Mrs. Wilmot, apan pirme siyang magbagulbol tungod kay si Mrs. Wilmot dili makabayad kaniya.
Nakamatikod si Megan sa tag-as nga mga sagbot ni Mrs. Wilmot. “Motanyag ko nga mamutol sa mga sagbot alang niya,” hukom ni Megan. “Pero dili karon. Kinahanglang mangita ko og paagi sa pagpakaon sa akong nating mga karnero.”
Sa kalit nakahunahuna si Megan. Si Mrs. Wilmot adunay mga sagbot, ug si Megan adunay karnero nga kinahanglang manibsib—ang perpekto nga kombinasyon! Gihapuhap dayon ni Megan ang iyang nating mga karnero sa ulo ug midagan ngadto sa balay ni Mrs. Wilmot. Sa dihang giablihan ni Mrs. Wilmot ang pultahan, nahimuot siya ni Megan, nalipay nga dunay bisita. Madasigong gisultihan siya ni Megan sa iyang ideya.
“Mrs. Wilmot, sa akong pagtuo maayo ni para natong duha!” Nahuman si Megan. Gipugngan niya ang iyang ginhawa, nga naghulat sa tubag.
“Tingali nindot na!” Miingon si Mrs. Wilmot. “Akong magamit ang pakig-uban, ug ang akong nataran makagamit sa tabang. Dad-a ang nating mga karnero ugma sa buntag.” Nagpahiyumay si Megan ug si Mrs. Wilmot sa usag usa, ug si Megan nagngisi nga miuli sa ilaha.
Pagkasunod adlaw mao ang sinugdanan sa taas ug talagsaong panaghigalaay. Dad-on ni Megan ang iyang karnero ngadto sa balay ni Mrs. Wilmot kada buntag sa dili pa moeskwela, ug sa hapon magpabilin siya sa makadiyot sa pagpakig-istorya sa dili pa niya dad-on ang iyang nating mga karnero sa ilang balay nianang gabhiona. Ang nataran ni Mrs Wilmot pirming naputlan sa eksaktong gitas-on, ug ang nating karnero ni Megan nakakaon.
Paghulagway pinaagi ni Guy Francis