De beste tijd om te huwen
Ane en Benjamin wisten dat een opleiding belangrijk was en wilden beiden aan de universiteit studeren. Hoe past hun potentiële huwelijk in dat plaatje?
Toen Ane op de middelbare school zat, zag ze ernaar uit om een universitaire studie te volgen. Er waren zoveel vakken die ze kon nemen en zoveel banen waaruit ze kon kiezen! ‘Ik had een brede interesse en er waren zoveel studiemogelijkheden’, zei ze.
Hoewel Ane in een kleine plaats in Noorwegen woonde, ging ze naar een uitstekende middelbare school. De leerlingen werden er aangemoedigd om hard te werken, goede cijfers te halen en naar de universiteit te gaan. Veel leerlingen op de school waar Ane heenging, stroomden meteen door naar een universiteit. Vanaf haar kinderjaren had Ane al dezelfde plannen. Een opleiding volgen was echter slechts een van de persoonlijke doelen die Ane gesteld had.
‘Ik heb veel aan de lessen in de jongevrouwen en het programma Persoonlijke vooruitgang gehad’, zegt Ane. ‘Ik heb altijd al als doel gehad om in de tempel te trouwen.’
Wanneer is de ‘beste tijd’?
Op een avond kwam Ane op het plaatselijke instituut een jongen tegen die net terug van zending was en Benjamin heette. ‘Vanaf het moment dat ik hem zag, was ik om verschillende redenen van hem onder de indruk’, zegt Ane. ‘Hij was leuk en makkelijk om mee te praten. We spraken makkelijk over het evangelie.’
Benjamin vroeg haar op een date en dat ging goed. De maanden daarna gingen Benjamin en Ane vaker uit. Ze speelden voetbal en volleybal, gingen wandelen en keken films. Ze leerden elkaar langzamerhand beter kennen en ze kregen romantische gevoelens voor elkaar.
Na enige tijd verkering wilden ze graag in het huwelijk treden. Ane en Benjamin waren blij dat ze degene hadden gevonden waar ze voor eeuwig mee wilden samenzijn. Maar de relatie werd eerder serieus dan ze beiden hadden verwacht. Wat zou er van alle plannen terechtkomen die ze op jonge leeftijd hadden gemaakt? Zouden ze dan nog wel een opleiding kunnen volgen? Zou een huwelijk betekenen dat ze hun andere doelen zouden moeten uitstellen?
Sommige vrienden en familie dachten dat dat inderdaad zou moeten.
‘Veel mensen om me heen — thuis, op school en op werk — maakten zich zorgen over wat voor effect deze relatie op mijn opleiding zou hebben’, zegt Ane. ‘Ze twijfelden er zelfs aan of ik wel zeker wist of deze relatie stand zou houden.
‘Vriendinnen van mijn leeftijd dachten dat mijn huwelijk mijn universitaire studie zou belemmeren’, zegt ze. ‘Zij dachten dat ik mijn talenten en kansen zou verspelen.’
Sommige van Benjamins kennissen dachten er net zo over. ‘Ze wilden me laten geloven dat we te jong waren, dat mijn toekomstige vrouw eerst haar opleiding af moest maken; ze dachten dat we in ons huwelijk kinderen zouden krijgen, en daar vonden ze ons ook te jong voor’, zegt hij.
Hoewel Ane en Benjamin zich kunnen vinden in de nadruk op het gezin in het evangelie, hebben veel andersgelovigen niet deze prioriteit — de meeste jongvolwassenen tenminste niet. ‘Veel mensen in deze plaats concentreren zich vooral op opleiding en werk’, legt Ane uit. ‘Dat is wel goed, maar op die manier is er weinig ruimte voor het gezin of een godsdienst.’
Benjamin zegt: ‘Ik had altijd al gedacht dat ik na mijn zending iemand moest zoeken die ik leuk zou vinden, van wie ik zou gaan houden en met wie ik zou trouwen, als dat door de Heilige Geest zou zijn bevestigd. Het leek zo eenvoudig, maar opeens was alles verwarrend, duister en ingewikkeld geworden.’
Wat zegt de Heer?
Benjamin en Ane maakten zich allebei zorgen over het advies en de mening van hun vrienden en vriendinnen. Een jaar lang twijfelden ze wanneer de beste tijd was om te huwen. Ze wisten dat uiteindelijk de belangrijkste leiding van de Heer zou komen, dus onderzochten ze vaak de Schriften en de woorden van de profeten in toespraken over gezin, huwelijk en opleiding.
‘In al die hulpbronnen staat dat huwelijk en gezin heel belangrijk zijn’, zegt Ane. Terwijl ze naar richting zocht, werd het haar tenslotte tijdens een gesprek met een leidinggevende op het instituut duidelijk. ‘Ze zei tegen me: “De beste tijd is als het met de juiste persoon op de juiste plek kan (de tempel)!”’ Ane weet het nog goed. ‘Ik kalmeerde. De Geest heeft al vaak bevestigd dat ik dit pad moest volgen, dat het goed was om met Benjamin te trouwen en dat dit de beste tijd was om dat te doen.’
Ane wist dat ze nog steeds moest proberen om een opleiding te volgen, want dat moedigen de profeten van de Heer ook aan. Maar ze wist dat het huwelijk nu haar hoogste prioriteit was.
Ane was bedroefd omdat ze wist dat veel mensen een huwelijk op zo’n jonge leeftijd niet waarderen. Maar ze wilde de ingevingen van de Geest leren herkennen en richtte zich op wat de Heer vond, niet op wat haar leeftijdsgenoten vonden. ‘Dat had ik wel nodig om met die keuze sterk in mijn schoenen te staan’, zegt ze.
Voor Benjamin was het niet één bepaald moment dat hem deed beseffen dat het toen de beste tijd voor hem was om te huwen. In plaats daarvan zegt hij: ‘Ik kreeg door dat ik terug naar de basis moest. Waarom ben ik hier? Wat is mijn doel op aarde?’
Benjamin bestudeerde de Schriften, de woorden van de profeten en apostelen, en bad tot zijn hemelse Vader. Ook kreeg hij priesterschapszegens. ‘Het werd me duidelijk dat ik naar de aarde gestuurd ben om met mijn gezin bij God terug te keren’, zegt hij. ‘Geen enkele taak of opdracht is belangrijker. Dat staat in ‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld’. Als ik die opzettelijk zou negeren en iets anders gaan doen, zou ik ongehoorzaam aan Gods geboden zijn.
‘Toen ik eenmaal de openbaring kreeg dat hetgeen ik mijn hele leven al heb gehoord, belangrijker is dan de mening van anderen, werd ik verlicht. Ik besloot om te doen wat mij was geleerd.’
Ane en Benjamin huwden op 16 juli 2009 in de Stockholmtempel (Zweden). ‘Toen de dag aanbrak dat we aan elkaar verzegeld zouden worden, was ik gerust’, zegt Ane. ‘Het was allemaal erg eenvoudig en prachtig. Geen wereldse afleidingen. Het was zo fijn om met mijn ouders, broers en zussen en met Benjamin in de tempel te zijn. Er heerste ware liefde.’
De zegeningen die we ontvangen
Hoewel de paar maanden vóór hun huwelijk moeilijk waren, is Ane dankbaar voor haar beproevingen. ‘Ik werd gedwongen om een standpunt in te nemen’, zegt ze. ‘God heeft me sterker gemaakt met de Schriften, gebed en priesterschapszegens. Veel mensen die er van oorsprong negatief tegenover stonden, geven nu te kennen dat ik de beste keuze heb gemaakt. Ze zien in dat ik werkelijk gelukkig ben. Ze bedanken me dat ik op mezelf en de Heer heb vertrouwd.’
Aan het begin van hun huwelijk verhuisden Ane en Benjamin naar een nieuwe plaats. Daar studeerden ze beiden aan de universiteit. Kort daarna werd hun dochtertje Olea geboren. Ane pauzeerde met haar studie, maar ging er online, deeltijd mee verder. Zo kan ze een opleiding volgen en tegelijkertijd voor hun dochtertje zorgen. Hoewel ze weet dat het veel werk is, kan Ane op die manier nog steeds de opleiding volgen die ze wenst.
‘Sommige mensen dachten misschien dat ik veel offers moest brengen om te huwen en een gezin te stichten’ zegt ze. ‘Zo lijkt het inderdaad. Maar in werkelijkheid heb ik alles ervoor teruggekregen. Ik weet dat ik, als ik de Heer op de eerste plaats zet, al het andere ontvang. Ik ben heel enthousiast en dankbaar dat ik mijn diploma heb gehaald. Maar bovenal ben ik dankbaar dat we een eeuwig gezin kunnen zijn!’
Benjamin is het daarmee eens. ‘God heeft mij leiding gegeven en me geleerd om Hem op de eerste plaats te zetten’, zegt hij. ‘Ik hoefde niet tussen een gezin of een opleiding te kiezen. Mijn gezin kwam eerst en ik kon tegelijkertijd studeren. Hetzelfde geldt voor andere beslissingen. Het is niet God en anders niets. Het is eerst God en daarna volgt de rest.’
Benjamin en Ane met hun dochter, Olea
Foto Geir Weggersen
Illustratie Edward McGowan