Uit het zendingsveld
Door een getuigenis geraakt
Michael Harken woont in Utah (VS).
Illustratie Jim Madsen
Ik begon mijn zending in een klein stadje in Zuid-Korea. Op een regenachtige dag hadden we weinig succes, maar we wilden blijven werken totdat het tijd was om naar huis te gaan. Mijn collega en ik besloten om op nog een paar deuren te kloppen.
Bij een bepaalde deur deed een vrouw open. Mijn collega begon tegen haar te praten. Ik was nieuw in het zendingsveld en verstond dus weinig, maar na een paar minuten sprak ze Engels met ons. Ze vertelde ons dat ze uit Chicago (Illinois, VS) kwam en met haar gezin hiernaartoe verhuisd was. Haar echtgenoot was predikant voor een kerk, waar men geen vriendelijke gevoelens naar onze geloofsovertuiging koesterde.
De vrouw was wel aardig, maar wilde graag bewijzen dat het Boek van Mormon vals was en onze kerk ernaast zat. Mijn collega probeerde haar moeilijke vragen te beantwoorden. Hij probeerde tot haar te getuigen dat het Boek van Mormon waar was en dat ze er iets aan had, maar ze bleef erbij dat hij ongelijk had.
Na ongeveer een half uur aan de deur te hebben gepraat, vroeg ze aan mijn collega: ‘Wat is er na de dood?’ Ik merkte wel dat ze mijn collega graag wilde tegenspreken, zoals ze al die tijd al deed. Mijn collega getuigde van het heilsplan en dat we in het celestiale koninkrijk voor eeuwig met ons gezin bij elkaar kunnen zijn. Voordat hij verder kon gaan, onderbrak ze hem en vroeg ze of hij kon herhalen wat hij zei over gezinnen die eeuwig bij elkaar kunnen zijn. Hij vertelde haar weer hetzelfde. Ik voelde sterk de Geest. Ik zag in haar ogen dat zij er ook door ontroerd was. Na dat korte maar krachtige getuigenis maakte ze geen ruzie meer met ons, nam een Boek van Mormon in ontvangst en vroeg of we een keer met haar en haar man over het Boek van Mormon wilden komen praten.
Ik weet nog dat ik die avond met mijn collega naar huis liep en verbaasd was over zijn krachtige getuigenis. Toen begreep ik dat de beste manier om mensen iets te leren, een getuigenis met de Geest is. Het getuigenis dat mijn collega die avond gaf, is mij altijd bijgebleven. Na wat er gebeurd was, had ik besloten dat ik altijd mijn getuigenis zou proberen te geven, ook al sprak ik gebrekkig Koreaans. Naarmate ik dat meer ging doen, voelde ik de Geest. Ik ben erachter gekomen dat onderwijzen met de Geest de beste vorm van communicatie is.