Zelfrespect ontwikkelen door zelfredzaamheid

José Alberto Navas (zoals verteld aan Miriam Sweeney)

San José (Costa Rica)

Ik was getrouwd, had drie kinderen en was werkloos. Er was een nijpend tekort aan banen en ik voelde me hopeloos. Ik maakte me zorgen om mijn gezin en verloor het geloof in mezelf.

Mijn vrouw, Carla, spoorde me aan om de bijeenkomsten van een zelfredzaamheidsgroep in de kerk bij te wonen. Ik vond het gênant om toe te geven dat ik geen werk had, maar ze stimuleerde me om toch te gaan zodat ik voor mijn gezin kon zorgen.

Met tegenzin ging ik. Tijdens de bijeenkomsten besefte ik dat mijn Engelse taalbeheersing op de arbeidsmarkt wel eens goed van pas kon komen. Ik had op mijn zending Engels geleerd, maar ik kon alleen maar over godsdienst praten. Ik gaf me op voor een cursus Engels in de kerk om mijn woordenschat te vergroten. Toen ik een keer na de Engelse les thuiskwam, gaf Carla me de telefoon.

‘Wie is het?’ vroeg ik.

‘Geen idee’, antwoordde ze. ‘Ze spreken Engels.’

Het was een personeelsmedewerker van een van de grootste ondernemingen in Costa Rica. Hij vroeg of ik op gesprek wilde komen. Ik was stomverbaasd, maar het gesprek ging opmerkelijk goed. Later kwam ik erachter dat Carla dat gesprek had geregeld.

Ik kreeg de baan en besefte hoe de zelfredzaamheidsgroep me daarbij had geholpen. Toen bedacht ik dat ik misschien nog wel meer profijt kon hebben van wat ik had geleerd. Ik ging op zoek naar een nog betere baan en vond die. Daarna zette ik mijn eigen bouwbedrijf op.

Ik vraag me af hoe het met mijn gezin en mij gesteld zou zijn zonder dat duwtje in de rug van het zelfredzaamheidsinitiatief. Ik leerde nederig te zijn en de Heer om hulp te vragen. Ik leerde ook om hun die mij wilden helpen, daartoe de kans te geven. We zijn rijkelijk gezegend. Ik heb nu meer zelfrespect en met het geld dat ik verdien, ben ik mijn gezin tot zegen. Ik weet dat de Geest ons zegent, als we nederig zijn.