Het rode lotje
De auteur woont in Utah (VS).
Oei! Daniel moest weer een lotje afgeven.
‘Helpen vind ik o zo fijn en daarom ben ik blij.’ (Zing maar mee, D-1.)
Mateo keek naar de opgave op het bord en noteerde die snel in zijn schrift. Rekenen was zijn lievelingsvak. Hij wilde dus goed opletten. Maar hij kon juffrouw Santos amper verstaan, doordat zijn vriend Daniel aan het praten was.
‘Sst! Daniel, ik versta haar niet!’ fluisterde Mateo. Maar Daniel bleef praten. Uiteindelijk hoorde juffrouw Santos hem.
‘Daniel, je bent weer aan het storen’, zei juffrouw Santos. ‘Je hebt al een waarschuwing gekregen. Nu moet je me een lotje geven.’
Daniel haalde langzaam een rood lotje uit zijn lessenaar en gaf het aan de juffrouw. Hij liet zijn schouders zakken en keek naar de grond. Juffrouw Santos gaf lotjes aan leerlingen die braaf waren en luisterden. De leerlingen schreven er hun naam op en stopten ze in een pot. Maar als je stout was, moest je een lotje teruggeven. Elke vrijdag trok juffrouw Santos een lotje uit de pot. De winnaar mocht iets uit de prijzenkast van de klas kiezen! Daniel moest vaak een lotje teruggeven omdat hij steeds praatte. Zijn naam werd dus zelden getrokken. Mateo vond het jammer dat Daniel weer een lotje moest teruggeven.
Tijdens de pauze rende Mateo naar het veld om voetbal te spelen. Hij zag Daniel alleen bij de schommels staan. Daniel was aan het huilen. Mateo wilde hem opbeuren.
‘Wil je voetballen?’ vroeg Mateo.
Daniel zweeg. Mateo probeerde met hem te praten, maar Daniel keerde zich om.
‘Als je van gedachten verandert, kom je maar naar het voetbalveld.’
Mateo ging met zijn andere vriendjes spelen, maar bleef aan Daniel denken. Mateo was bijna acht en zou zich dan laten dopen. Hij wilde het voorbeeld van Jezus volgen en een goede vriend zijn. Wat kon hij doen om te voorkomen dat Daniel in de problemen raakte?
De volgende dag lazen ze in de klas in groepjes een verhaal. Maar Daniel las niet. Hij was zijn boek in de lucht aan het gooien.
Mateo probeerde hem te laten ophouden. ‘Daniel, we moeten in ons boek lezen. We mogen er niet mee spelen.’
Daniel gooide zijn boek nog een keer in de lucht. Juffrouw Santos zag dat het bijna het plafond raakte. Ze ging naar Daniel toe en strekte haar hand uit om een lotje in ontvangst te nemen. Daniel tastte in zijn lessenaar. Hij raakte in paniek.
O nee! Hij heeft vast geen lotjes meer! dacht Mateo. Dat betekende dat Daniel tijdens de pauze binnen moest blijven. Mateo dacht snel na. Wat kon hij doen? Toen kreeg hij een idee.
‘Daniel,’ zei juffrouw Santos, ‘Als je geen lotje hebt, dan…’
Mateo haalde diep adem. ‘Mag ik zijn lotje betalen, juffrouw Santos?’ vroeg hij.
Het werd stil in de klas. Dat had niemand haar ooit gevraagd. Mateo vroeg zich af hoe ze zou reageren.
Juffrouw Santos keek verbaasd. Toen lachte ze. ‘Je bent een heel goede vriend. Ja, je mag Daniels lotje betalen.’ Mateo gaf een van zijn lotjes aan juffrouw Santos.
‘Bedankt, Mateo’, zei Daniel.
‘Graag gedaan!’ zei Mateo. ‘Zullen we samen lezen?’
Daniel knikte en nam zijn boek.
Toen Daniel begon te lezen, voelde Mateo zich vanbinnen gelukkig en warm. De Heilige Geest had hem dat idee gegeven! Mateo wist dat Jezus wilde dat hij Daniel hielp, omdat Hij van Daniel houdt. En Mateo voelde de liefde van Jezus ook!