Geloofsportret
Josephine Scere
Pennsylvania (VS)
Sinds de inwijding van de Philadelphiatempel (Pennsylvania, VS) in 2016 is Josephine in staat om wekelijks naar de tempel te gaan. In de tempel vindt ze de kracht en de genezing om de beproevingen van het dagelijks leven te doorstaan.
Leslie Nilsson, fotograaf
Ik ben in tegenspoed geboren. Mijn moeder was uit Liberia geëmigreerd. We waren arm. En ik was als kind mishandeld toen mijn moeder me bij mensen had achtergelaten die ze ten onrechte vertrouwde. Daarom zijn sommige dingen heel moeilijk voor me.
Als onze beproevingen vóór de jaren van verantwoordelijkheid beginnen, kan onze relatie met de Heiland volgens mij heel diep worden. Die relatie was mijn grootste zegen, en die kan ik nooit ontkennen.
Door mijn beproevingen ben ik heel vastbesloten om het evangelie na te leven.
De Afrikaanse cultuur heeft me al van jongs af aan liefde voor de Heer bijgebracht. Ik kan me nog herinneren dat mijn grootmoeder me het Onzevader bijbracht toen ik vier was. Ze maakte me duidelijk hoe belangrijk het is om een persoonlijke relatie met de Heiland te hebben. Dat was voor mij heel concreet.
Ik kwam op het juiste moment met het evangelie in aanraking. Ik was 14. Ik kwam in contact met een zendingsechtpaar, Glenn en JoAnne Haws. Zij leefden alles na wat ze mij leerden. En ze namen mij onder hun hoede.
Mijn moeder was in 1995 lid van de kerk geworden. Dat was tijdens de burgeroorlog in Liberia. In de oorlog waren enkele van haar broers en zussen om het leven gekomen. Vervolgens werd de vader van mijn jongere broer, met wie mijn moeder toen getrouwd was, hier in de Verenigde Staten gedood. Dat was een moeilijke tijd voor haar en toen werd ze inactief.
Mijn moeder had ons niet verteld dat ze lid van de kerk was. Maar ik kan me wel herinneren dat ik extra Schriften op haar bureau zag liggen. Toen ouderling en zuster Haws haar kwamen helpen en onderwijzen, vroegen ze: ‘Wilt u niet dat uw dochter weet wat u weet?’ Ik heb me op 21 mei 2000 laten dopen.
Het leven is moeilijk, of je heilige der laatste dagen bent of niet. Ik put kracht uit de relatie met mijn Heiland en met mijn zoon, Enoch. Ik put ook kracht uit de verbonden die ik in de tempel heb gesloten.
De tempel hier in Philadelphia heeft het aanzien van de stad veranderd. Tijdens de open dagen was ik bijna elke dag aanwezig. Veel mensen stopten om bewonderend naar de tempel te kijken. Ik werkte op een avond voor de beveiliging. Een dame vroeg: ‘Wat is dit voor een gebouw?’
Ik zei: ‘Dit is een gebouw waar getrouwe leden van de kerk van de heiligen der laatste dagen verbonden met de Heer kunnen sluiten.’
Ze keek naar beneden en zei: ‘Ik krijg er kippenvel van.’
Dat trof me enorm. Die dame woonde al heel lang in Philadelphia. Ze wist niet wat er gaande was, maar ze kon de invloed van de Geest voelen omdat het evangelie waar is.
Waarheid blijft waarheid, wat er ook gebeurt. We hoeven er niet over te redetwisten. We hoeven haar niet te bewijzen. Ze bestaat gewoon. Ze is werkelijkheid, voor iedereen. Het maakt niet uit of we in Salt Lake City (Utah) wonen, of dat we in een achterbuurt van Philadelphia wonen. Daar moeten we ons door laten leiden.
‘Het leven is moeilijk, of je heilige der laatste dagen bent of niet’, zegt Josephine. Maar door haar beproevingen is ze vastbesloten om het evangelie na te leven.
’s Avonds heeft de familie Scere thuis nog veel te doen.
Josephine zet haar relatie met de Heiland en met haar zoon, Enoch, op de eerste plaats.
‘Dat zijn we aan elkaar verplicht’, zegt Josephine. ‘De manier waarop de Heiland naar ons allemaal kijkt, is de manier waarop wij naar elkaar moeten kijken.’
Enoch kijkt uit naar de tijd die hij elke dag met zijn moeder doorbrengt.
Enoch onderbreekt zijn huiswerk om buiten even met zijn moeder te basketballen.