Onder heiligen der laatste dagen
Kerstcadeautjes voor mij?
Illustratie Carolyn Vibbert
Rond kerstmis 2003 was ik in het zendingsgebied Californië Sacramento op zending. Mijn collega en twee andere zusterzendelingen met wie we een flat deelden, kregen cadeautjes en brieven van hun familie en vrienden. Ik wist dat dat er voor mij niet inzat.
Mijn familie in Argentinië was erg arm en hun brieven deden er meestal twee of drie maanden over. Mijn familie was ver weg, maar ik vond het fijn om Kerstmis in dienst van Jezus Christus door te brengen.
Op Kerstavond maakten we ons klaar om naar bed te gaan toen een van de zusters zei dat iemand pakjes met mijn naam erop bij de deur had gelegd.
‘Voor mij? Dat kan toch niet!’ zei ik verbaasd.
Er lagen twee grote dozen met mijn naam erop maar geen afzender. Ik vond het erg leuk; ook de andere zusters vonden het erg leuk voor mij. Ik maakte de pakjes open. Ze zaten vol cadeautjes, snoep, kindertekeningen en andere dingen! Ik moest er echt van huilen.
‘Wie zou mij die pakjes hebben gestuurd?’ vroeg ik me af. Niemand van ons wist het, maar we waren allemaal dankbaar voor die vrijgevigheid.
Een paar dagen na Kerstmis wist ik nog steeds niet wie de pakjes had gestuurd. Dus belde ik het zendingskantoor en vroeg ik de zuster of zij me kon vertellen wie de onbekende afzender was. Ze zei dat leden in een wijk die anoniem wilden blijven op het idee waren gekomen om me pakketjes met kerstlekkernijen te sturen. Ik zal altijd dankbaar zijn voor de vrijgevigheid van de wijk die mij op kerstavond zoveel liefde heeft gebracht en voor de steun die ik op mijn zending heb gekregen.
Ik ontdekte dat ieder lid van de kerk de zendelingen met wat aanmoediging en een lief gebaar een gevoel van thuis kan geven, ook al zijn ze nog zo ver van huis. Het was een van de beste kerstmissen van mijn leven. Ik was de Heiland aan het dienen en kon dankzij de leden van zijn kerk zijn liefde voelen.