Twee jaar op weg met een missie

De weersomstandigheden zijn verre van ideaal voor hun werk. Maar ouderlingen Sybren Falkena en Seif Luke laten zich niet afschrikken door de regenachtige late herfstmiddag. Met een glimlach lopen ze door de Bahnhofstrasse in Zürich en spreken voorbijgangers aan. Zoals gewoonlijk dragen ze overhemden, stropdassen en onmiskenbare naamplaatjes die hen identificeren als leden van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De naam ‘elder’ voor de achternaam is een kerkelijke titel en betekent ouderling.

Iemand stopt en raakt betrokken bij een gesprek. ‘Je vroeg me of geloof iets voor mij betekende’, zegt Laura Gähler, ‘geloof is buitengewoon belangrijk voor mij’. De 19-jarige middelbare scholier is lid van een Pinksterkerk. Ze heeft van de heiligen der laatste dagen gehoord, maar weet er weinig van af. De drie praten geanimeerd over hun verschillende overtuigingen. Laura zegt dat ze haar kerk niet zou verlaten, maar vindt de dialoog met andere gelovigen spannend. Ze wisselen contactgegevens uit en dan gaan ouderlingen Falkena en Luke verder.

Beiden zijn 22 jaar en werken goed met elkaar samen, ook al zijn ze pas een week een team. Sybren Falkena’s tijd als zendeling eindigt begin december en hij gaat na 24 maanden terug naar zijn familie in Rotterdam. Seif Luke is pas 14 maanden in Zwitserland en keert in de zomer van 2020 terug naar Brighton.

De tijd samen is kort, maar des te intenser. ‘We doen echt alles samen’, zegt ouderling Falkena, ‘ook op dinsdag, onze vrije dag. Dan plannen we de week, halen boodschappen of gaan op een excursie’. ‘s Avonds koken ze in het gedeelde appartement in Wallisellen, studeren Duits of religieuze geschriften en ze sporten. Ze gaan nooit uit, kijken geen tv en luisteren niet naar muziek. Alcohol, koffie, thee en andere verslavende middelen gebruiken ze niet.

Ascetisch leven maakt deel uit van het zendingsleven. ‘We doen dit niet om plezier te hebben, maar om mensen te helpen’, zegt ouderling Luke, ‘en ik realiseerde me hoeveel meer tijd ik heb voor andere dingen als ik niet naar tv-series kijk. Ook als ik weer thuis ben, zal ik proberen daar een betere balans in te vinden’.

Sybren Falkena groeide op in een mormoonse familie in Nederland. ‘Maar ik was lang niet echt in religie geïnteresseerd.’ Pas toen hij 19 was, zag hij dat zijn opvattingen veel met die van zijn ouders overeenkwamen en vanaf die tijd ging hij serieuzer met geloof om. ‘Ik ken jongeren die in de kerk zitten, maar nauwelijks iets met hun geloof doen. Dat wilde ik niet – voor mij was het alles of niets.’ En omdat zijn vader, die ooit door zendelingen was bekeerd, altijd zo enthousiast was over zijn zending was het hem duidelijk: ‘Dat wil ik ook ervaren’.

Seif Luke komt uit een christelijk-orthodoxe Egyptische familie die, toen hij zes jaar oud was, naar Engeland emigreerde. Geloof was altijd een probleem voor hem. ‘Ik was er naar op zoek, maar ik heb nooit gevonden wat ik zocht.’ Tot hij twee en een half jaar geleden werd benaderd door twee zendelingen tijdens een uitwisselingsjaar in Bulgarije. ‘De gesprekken raakten me en plotseling ontstond er een verbinding met God die ik nog nooit eerder had gevoeld.’ Hij werd in Bulgarije gedoopt en hij is zo enthousiast over zijn nieuw gevonden overtuiging dat hij andere mensen wil helpen deze weg te vinden: ‘Ik wil een beetje doorgeven van wat ik heb gekregen.’

Voorbijgangers op de Bahnhofstrasse zijn ondanks het slechte weer verrassend toegankelijk. In anderhalf uur stoppen meer dan een half dozijn mensen, meestal vrouwen en vaak degenen die al een band met religie hebben. ‘Ik kan me voorstellen dat ik meer van deze kerk zou willen weten’, zegt een vrouw die in Iran opgroeide en nu in Parijs woont. Een jonge man uit Zürich gaat een gesprek aan, hoewel hij eigenlijk niets met religie heeft. ‘Maar ik vind het belangrijk om open te zijn en te luisteren naar en respect te hebben voor de ideeën van anderen. Als we dat vaker deden, dan zouden we een vreedzamere wereld hebben.’ Uiteindelijk kregen ze van twee voorbijgangers het telefoonnummer voor een vervolggesprek. Al met al een bovengemiddeld succes, vonden ze. En de vele ongeïnteresseerde mensen waren heel vriendelijk. Dat is niet altijd het geval: ‘Er zijn ook minachtende reacties en beledigingen. Maar na verloop van tijd krijg je een dikke huid’, zegt ouderling Falkena.

In het dagelijks leven staan de zendelingen niet iedere dag op straat. Vaak helpen ze ouderen, niet alleen de leden van hun kerk, met karweien in huis of in de tuin. Vervolggesprekken bij mensen die meer over de kerk willen weten, hebben de zendelingen meestal samen met de lokale leden. Een zending is niet bedoeld om meer leden naar de kerk te trekken; het gaat erom meer mensen de weg naar Christus te wijzen. Daarom staat er geen druk op de zendelingen om quota te halen. Ouderling Falkena zegt het zo: ‘Iedereen doet wat hij kan, niemand is beter als hij meer zendingswerk doet dan iemand anders.’

Seif Luke en Sybren Falkena kijken met vreugde en trots terug op hun zendingsperiode. ‘Er zijn veel vriendschappen met mensen over de hele wereld gebleven’, zegt ouderling Falkena. Hij wil studeren als hij terug is in Rotterdam. Ouderling Luke weet al dat hij psychologie wil studeren. Beiden zouden later graag een gezin stichten, liefst met een vrouw uit de kerk, want dat zou alles zeker makkelijker maken. ‘Maar dat zal nog even duren’, zegt Ouderling Falkena, ‘en wie weet wat er in de tussentijd gebeurt!’

Genomen uit een interview met Migros Magazin