Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Ben je eenzaam? Hier zijn drie tips waar ik iets aan heb
De auteur woont in Cuneo (Italië).
Het kan eenzaam zijn om lid van de kerk in Italië te zijn, maar ik heb geleerd dat ik nooit alleen ben.
Ik woon in een kleine plaats in Italië. Er zijn maar vier jonge alleenstaanden in onze gemeente.
De meeste mensen hier zijn katholiek, dus ze zijn door hun gemeenschappelijke geloofsovertuiging met elkaar verbonden. Als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen voel ik me vaak de vreemde eend in de bijt.
Ik heb vaak het gevoel dat ik er alleen voor sta als ik ernaar streef om meer op de Heiland te lijken. Ik doe mijn best om Hem te volgen. Ik wil de uitnodigingen van president Russell M. Nelson aanvaarden om ‘de wereld te overwinnen’1 en ‘celestiaal te denken’,2 maar soms raak ik ontmoedigd als het lijkt alsof ik alleen in mijn geloof sta.
Maar als ik me eenzaam voel, helpen bepaalde gewoonten me om in geloof voorwaarts te gaan. Hier zijn drie tips om die eenzaamheid te overwinnen.
Maak van Schriftstudie een gewoonte
Als ik me bijzonder eenzaam voel, neem ik even de tijd om mijn hemelse Vader in gebed aan te roepen. Dan vertel ik Hem hoe ik me voel en sla ik mijn Schriften open. Op de een of andere manier vind ik altijd de woorden die ik op dat moment moet horen.
Hoewel de teksten niet altijd precies mijn omstandigheden beschrijven, vervullen de woorden mijn hart met hoop en troost. De eenzaamheid verdwijnt als ik op rustige momenten nadenk over de woorden van profeten vanouds die van Christus getuigen.
Ze herinneren me er voortdurend aan dat ik geliefd ben, dat God Zich van mijn omstandigheden bewust is en dat alles goed komt.
Als ik er een gewoonte van maak om consequent mijn Schriften te lezen en te bidden, zelfs als dat moeilijk is, voel ik me gelukkiger, zelfverzekerder en meer verbonden met de Geest.
Als we de Heiland in ons leven toelaten door de Schriften te bestuderen, zal Hij er altijd zijn, ons eraan herinneren wie we zijn en ons met onze hemelse Vader verbinden.
Denk aan de instaatstellende kracht van Jezus Christus
Ik heb me altijd tot Jezus Christus gewend om vergeving en vrede te vinden. Maar ik ben ook gaan begrijpen dat Hij me kan steunen als ik me alleen voel.
Ouderling Jeffrey R. Holland heeft uitgelegd dat toen de Heiland in de hof van Gethsémané leed, ‘Hij in ultieme eenzaamheid uitriep: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?” [Mattheüs 27:46; cursivering toegevoegd].’
Ouderling Holland zei verder: ‘Ik denk persoonlijk dat de Vader tijdens de hele bediening van Christus op aarde wellicht nooit dichter bij zijn Zoon heeft gestaan dan in deze hartverscheurende laatste momenten van zijn lijden. Niettemin, om zijn Zoon het ultieme offer vrijwillig en volkomen alleen te laten brengen, onttrok de Vader aan Jezus voor een korte tijd de troost van zijn Geest en de steun van zijn persoonlijke tegenwoordigheid. […] Deze volmaakte Zoon, die nooit kwaad had gesproken, nooit kwaad had gedaan en het onreine nooit had aangeraakt, moest weten hoe de rest van de mensheid zich zou voelen na het begaan van deze zonden.’3
Daarom weet Hij hoe Hij ons kan troosten (zie Alma 7:11–12). Hij weet precies hoe we ons voelen.
Jezus Christus heeft dat pad alleen bewandeld, zodat wij dat niet hoeven te doen. Als ik over Hem leer en me op zijn instaatstellende kracht concentreer, krijg ik troost, hoop en kracht om vol vertrouwen verder te gaan.
Wees goed voor jezelf
Als ik me eenzaam voel, is het heel belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg. Ik voed mijn geest met positieve gedachten omdat ik besef dat ik de persoon ben met wie ik de rest van mijn leven moet doorbrengen! Dus ik moet een goede relatie met mezelf hebben.
Eenzaamheid wordt alleen maar erger als we niet goed voor onszelf zorgen.
Ik behandel mezelf als een vriendin. Ik herinner mezelf eraan wie ik ben en dat ik mij, ook al ben ik niet volmaakt, altijd kan bekeren en mijn best kan doen om Christus te volgen. Ouderling Gary E. Stevenson heeft ons onlangs aangemoedigd: ‘Sta […] eens stil en kijk in de spiegel naar jezelf. Denk, of zeg eventueel hardop: “Wauw, kijk mij eens! Ik ben geweldig! Ik ben een kind van God! Hij kent mij! Hij houdt van mij! Ik ben begaafd – begaafd met de Heilige Geest als constante metgezel!”’4
Dus dat doe ik. Ik kijk in de spiegel en vertel mezelf die dingen. En dan lach ik omdat ik dat raar vind, maar ik voel me wel zelfverzekerder, geliefd en verbonden met de Geest.
Als je je eigen vriend(in) bent, zul je nooit het gevoel hebben dat je er geen hebt.
Je bent nooit alleen
Soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben die bepaalde moeilijkheden doormaakt. Maar dan ik herinner mezelf eraan dat er over de hele wereld zoveel jongvolwassenen zijn die zich in dezelfde situatie bevinden. Hoewel ik niet weet wie zij zijn, weet ik wel dat zij Christus proberen te volgen.
Ik ben niet alleen.
Ouderling Alan T. Phillips van de Zeventig heeft onlangs gezegd: ‘Er zijn veel mensen die overweldigd, eenzaam, geïsoleerd of uitgeput zijn. […] De wetenschap dat we allemaal kinderen van God zijn en deel uitmaken van zijn eeuwige gezin geeft ons een identiteitsgevoel en doel.’5
Onze hemelse Vader heeft ons lief. Hij heeft ons de hulpmiddelen gegeven om ons met Hem, zijn Zoon en elkaar te verbinden. We moeten ze alleen leren gebruiken.
Hij kent je. Hij is bij je. Geef de hoop niet op. Vul je leven met de Geest en bedenk dat je als kind van God bij zijn eeuwige familie hoort.
Je bent nooit alleen.