Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

Słowo zadośćuczynić oznacza pojednać się lub przywrócić harmonię. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa możemy pojednać się z naszym Ojcem Niebieskim (zob. List do Rzymian 5:10–11; 2 Nefi 25:23; Jakub 4:11). Możemy ostatecznie zamieszkać w Jego obecności na zawsze — jako ci „co się stali doskonali poprzez Jezusa” (zob. NiP 76:62, 69).

Jezus Chrystus został „przygotowany od założenia świata, by odkupić [Swój] lud” (Eter 3:14). W przedziemskim świecie duchów Ojciec Niebieski przedstawił wieczny plan zbawienia, który wymagał nieskończonego i wiecznego Zadośćuczynienia. Przedziemski Jezus, znany wcześniej jako Jehowa, pokornie powiedział, że wypełni wolę Ojca związaną z planem (zob. Mojżesz 4:2). Zatem został wyznaczony przed narodzeniem, by dokonać Zadośćuczynienia: przyjść na Ziemię, cierpieć za nasze grzechy, umrzeć na krzyżu i zmartwychwstać. Stał się „[Barankiem], który został zabity” (Objawienie 13:8; zob. także I List Piotra 1:19–20; Mojżesz 7:47).

Zadośćuczynienie jest najwyższym wyrazem miłości, jaką Ojciec Niebieski żywi do nas (zob. Ew. Jana 3:16). Jest również największym wyrazem miłości Jezusa Chrystusa do Ojca i do nas (zob. Ew. Jana 14:28–31; 15:9–13; I List Jana 3:16; NiP 34:3; 138:1–4).

Potrzebujemy Zadośćuczynienia

Wszyscy ludzie, jako potomkowie Adama i Ewy, ponoszą konsekwencje Upadku. Wszyscy doświadczamy śmierci duchowej, która rozpoczęła się wraz z odejściem sprzed oblicza Boga. I wszyscy podlegamy śmierci doczesnej, która jest śmiercią ciała fizycznego (zob. Alma 42:6–9; NiP 29:41–42).

Nasz upadły stan sprawia, że podlegamy przeciwnościom i pokusom. Kiedy ulegamy pokusom, odległość pomiędzy nami a Bogiem zwiększa się i nie możemy osiągnąć Jego chwały (zob. List do Rzymian 3:23).

Wieczna sprawiedliwość wymaga tego, aby skutki Upadku trwały i abyśmy zostali ukarani za nasze złe uczynki. Bez Zadośćuczynienia duchowa i doczesna śmierć zbudowałyby pomiędzy nami a Bogiem przeszkodę nie do pokonania. Jako że nie możemy sami zbawić się od skutków Upadku ani od własnych grzechów, na zawsze bylibyśmy oddzieleni od naszego Ojca Niebieskiego, ponieważ „żadna nieczysta rzecz nie może […] zamieszkać […] w Jego obecności” (Mojżesz 6:57).

Jedynym sposobem na to, abyśmy byli zbawieni, jest to, by zbawił nas ktoś inny. Potrzebujemy kogoś, kto zaspokoi wymogi sprawiedliwości — kto będąc na naszym miejscu weźmie na siebie ciężar Upadku i zapłaci za nasze grzechy. Jezus Chrystus zawsze był jedyną osobą, która była zdolna do złożenia takiej ofiary.

Jezus Chrystus naszą jedyną nadzieją

Już zanim została stworzona Ziemia Zbawiciel był naszą jedyną nadzieją na „[pokój] w tym świecie i [życie wieczne] w świecie przyszłym” (NiP 59:23).

Jedynie On miał moc, by złożyć Swe życie i ponownie je odzyskać. Po Swej ziemskiej matce, Marii, odziedziczył to, że mógł umrzeć. Po Swym nieśmiertelnym Ojcu odziedziczył moc przezwyciężenia śmierci. Powiedział On: „Jak bowiem Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, by miał żywot sam w sobie” (Ew. Jana 5:26).

Jedynie On mógł odkupić nas z naszych grzechów. Bóg Ojciec dał Mu tę moc (zob. Helaman 5:11). Zbawiciel mógł ją przyjąć i doprowadzić do Zadośćuczynienia, ponieważ sam był wolny od grzechu. „Cierpiał On pokusy, lecz się im nie poddał” (NiP 20:22). Prowadząc doskonałe i bezgrzeszne życie, był wolny od wymogów sprawiedliwości. Mógł zapłacić za tych, którzy odpokutują, jako że miał moc odkupienia i sam nie był niczego winny wobec sprawiedliwości. Mógł więc powiedzieć:

„Ojcze, spójrz na cierpienia i śmierć tego, co nie popełnił żadnego grzechu i z którego byłeś wielce zadowolony; spójrz na krew Twego Syna, którą przelano, krew tego, którego oddałeś, abyś sam był wychwalony;

Przeto oszczędź, Ojcze, tych moich braci, co wierzą w moje imię, aby mogli przyjść do mnie i mieć życie wieczne” (NiP 45:4–5).

Zaprawdę „żadne inne imię czy sposób zbawienia nie będzie, dany ludziom. Stanie się to tylko przez i w imię Chrystusa, Pana Wszechmogącego” (Mosjasz 3:17).

Zadość czyniąca ofiara

Zadość czyniąca ofiara Jezusa dokonała się w Ogrodzie Getsemane i na krzyżu w Kalwarii. W Getsemane poddał się woli Ojca i począł przyjmować na siebie grzechy wszystkich ludzi. Powiedział On nieco na temat tego, czego doświadczył w chwili płacenia za nasze grzechy:

„Ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;

Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem;

A cierpienia te sprawiły, że nawet ja sam, będąc Bogiem, ponad wszystko, drżałem z bólu, i krwawiłem ze wszystkich porów, i cierpiałem w ciele i duchu — i pragnąłem, abym nie musiał wypić tej czary goryczy, i cofnąć się —

Jednak chwała niech będzie Ojcu, i skosztowałem, i ukończyłem przygotowania dla dzieci ludzkich” (NiP 19:16–19; zob. także Ew. Łukasza 22:44; Mosjasz 3:7).

Zbawiciel nadal cierpiał za nasze grzechy, kiedy pozwolił na to, by być ukrzyżowanym — „został On podniesiony na krzyżu i umarł za grzechy świata” (1 Nefi 11:33).

Na krzyżu poniósł śmierć, na którą się zgodził. Później Jego ciało zostało złożone w grobie do czasu Jego zmartwychwstania i stał się „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (I List do Koryntian 15:20). Poprzez Swoją śmierć i Zmartwychwstanie przezwyciężył dla nas śmierć fizyczną. Później powiedział:

„Przyszedłem na świat wypełnić wolę Mego Ojca, albowiem to On Mnie posłał.

I Mój Ojciec posłał Mnie, abym został podniesiony na krzyżu, a potem mógł przyciągnąć do siebie wszystkich ludzi; aby, tak jak Ja zostałem podniesiony przez ludzi, Ojciec podniósł ludzi, aby stanęli przede Mną i zostali osądzeni za swe dobre czy złe czyny.

W tym celu zostałem podniesiony na krzyżu i zgodnie z mocą Ojca przyciągnę do siebie wszystkich ludzi, aby zostali osądzeni według swych czynów.

I stanie się, że kto się nawróci i zostanie ochrzczony w imię Moje, będzie napełniony Duchem Świętym; i jeśli wytrwa do końca, uznam, że jest bez winy przed Ojcem, gdy powstanę, by sądzić świat” (3 Nefi 27:13–16).

Powszechne odkupienie od skutków Upadku

Poprzez Zadośćuczynienie Jezus Chrystus odkupił wszystkich ludzi od skutków Upadku. Wszyscy ludzie, którzy kiedykolwiek żyli lub będą żyli na ziemi, zmartwychwstaną i zostaną przyprowadzeni przed oblicze Boga, by być osądzeni (zob. 2 Nefi 2:5–10; Helaman 14:15–17). Dzięki darowi miłosierdzia i mającej moc odkupienia łasce Zbawiciela, my wszyscy otrzymamy dar nieśmiertelności i życia na zawsze w doskonałym, zmartwychwstałym ciele.

Zbawienie od naszych grzechów

Mimo że bezwarunkowo będziemy odkupieni od powszechnych skutków Upadku, ponosimy odpowiedzialność za nasze własne grzechy. Jednakże mogą być nam one wybaczone i możemy być z nich oczyszczeni, jeśli przyjmiemy „zadośćuczynienie krwią Chrystusa” (Mosjasz 4:2). Musimy wykazać się wiarą w Jezusa Chrystusa, odpokutować, przyjąć chrzest dla odpuszczenia grzechów i otrzymać dar Ducha Świętego. Alma radził:

„Potrzebujecie się nawrócić i ponownie narodzić, albowiem Duch mówi, że jeśli się ponownie nie narodzicie, nie możecie odziedziczyć królestwa niebieskiego. Pójdźcie więc i zostańcie ochrzczeni dla nawrócenia, abyście mogli obmyć się z waszych grzechów, abyście mieli wiarę w Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata i ma moc zbawienia i oczyszczenia z wszelkiej nieprawości” (Alma 7:14).

Dar życia wiecznego

Zbawiciel powiedział, że życie wieczne to „dar [który] jest największym darem Boga” (NiP 14:7). Uzyskać życie wieczne to znaczy być godnym zamieszkania w obecności Boga, odziedziczyć miejsce w najwyższym stopniu królestwa celestialnego. Ten dar jest dostępny jedynie dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa. Mormon powiedział: „I jaką powinniśmy mieć nadzieję? Oto powiadam wam, powinniście mieć nadzieję, że zmartwychwstaniecie i będziecie mieli życie wieczne dzięki zadośćuczynieniu Chrystusa i Jego zmartwychwstaniu i że stanie się to zgodnie z obietnicą ze względu na waszą wiarę” (Moroni 7:41).

Aby otrzymać ten dar, musimy spełnić określone warunki. Musimy wykazać się wiarą w Jezusa Chrystusa, odpokutować za nasze grzechy i wiernie wytrwać do końca. Musimy przyjąć obrzędy niezbędne do zbawienia: chrzest, dar Ducha Świętego, wyświęcenie do Kapłaństwa Melchizedeka (w przypadku mężczyzn) oraz obdarowanie w świątyni i małżeństwo zapieczętowane na wieczność. Poprzez przyjęcie tych obrzędów i dotrzymanie towarzyszących im przymierzy przystępujemy do Chrystusa i ostatecznie otrzymujemy dar życia wiecznego (zob. Zasady Wiary 1:3).

W Swej nieskończonej sprawiedliwości i miłosierdziu Pan daje również życie wieczne „[wszystkim], co umarli bez wiedzy tej Ewangelii, a co by ją byli przyjęli, gdyby im dozwolono pozostać” oraz „[wszystkim dzieciom], co umierają zanim dojdą do wieku odpowiedzialności” (NiP 137:7, 10).

Zbawiciel zaprasza nas, abyśmy przyjęli życie wieczne: „Oto zaprasza On wszystkich ludzi, z otwartymi ramionami czeka na nich z łaską i mówi: Nawróćcie się, a przyjmę was. Mówi On: Pójdźcie do Mnie, a jeść będziecie owoc z drzewa życia, do woli będziecie jeść chleb i pić wody życia” (Alma 5:33–34).

Odnajdowanie pokoju i uzdrowienia poprzez Zadośćuczynienie

Błogosławieństwa Zadośćuczynienia Zbawiciela rozciągają się na całą wieczność, ale mogą również przyjść i w tym życiu. Kiedy przystąpisz do Chrystusa, poznasz radość pozostawania czystym w oczach Pana. Będziesz mógł powtórzyć słowa Almy, który po popełnieniu wielu grzechów i buntowaniu się, doświadczył bolesnego, lecz uzdrawiającego procesu pokuty. Po uzyskaniu wybaczenia świadczył on:

„Nie pamiętałem więcej o bólu, ani nie dręczyło mnie więcej wspomnienie moich grzechów.

Jak wielka była moja radość i jak cudowne światło, które zobaczyłem! Duszę moją przepełniła radość tak silna, jak silny był mój ból!

[…] Nie ma nic tak straszliwego i pełnego goryczy jak moje ówczesne cierpienia, a z drugiej strony, […] nie ma nic tak cudownego i słodkiego jak radość, której doznałem” (Alma 36:19–21).

Oprócz ofiarowania nam uwolnienia od bólu grzechu Zbawiciel ofiarowuje pokój w czasach próby. Zadośćuczynienie Jezusa polegało między innymi na wzięciu na Siebie boleści, chorób i dolegliwości wszystkich ludzi (zob. Alma 7:11–12). On rozumie nasze cierpienia, ponieważ sam ich doświadczył. A doskonale je rozumiejąc, wie, jak ci pomóc. Możesz „wszelką troskę swoją [złożyć] na niego, gdyż On ma o [ciebie] staranie” (I List Piotra 5:7).

Dzięki swej wierze i prawości oraz dzięki Jego zadość czyniącej ofierze wszelka niesprawiedliwość, wszelkie rany i ból tego życia mogą być w pełni zrekompensowane i naprawione. Błogosławieństw, jakich ci odmówiono w tym życiu, doznasz w wieczności. I choć być może nie ulży ci On we wszystkich obecnych cierpieniach, pobłogosławi cię pocieszeniem, zrozumieniem i siłą, byś „[mógł] znosić swe trudy z łatwością” (Mosjasz 24:15).

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni — powiedział Zbawiciel — a Ja wam dam ukojenie” (Ew. Mateusza 11:28). Przy innej okazji jeszcze raz obiecał Swój pokój, mówiąc: „Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Ew. Jana 16:33). To są obietnice Zadośćuczynienia: w tym życiu i przez całą wieczność.

Dodatkowe źródła: Ks. Izajasza 49:13–16; 53; Ew. Mateusza 26–28; Ew. Marka 14–16; Ew. Łukasza 22–24; Ew. Jana 10:14–15; 11:25–26; 14:6; 15:13; 19–20; I List do Koryntian 15:20–22; List do Hebrajczyków 4:14–16; I List Jana 1:7; 1 Nefi 10:6; 2 Nefi 2:1–10; 9; 25:23–26; Jakub 4:12; Mosjasz 3:1–19; Alma 22:14; 34:5–18; 42; Helaman 5:9–12; 14:13–19; 3; Nefi 9:14–22; 27:13–22; Mormon 9:10–14; Eter 12:27, 41; Moroni 8:5–26; 10:32–33; NiP 18:10–12; 19:15–24; 20:17–34; 45:3–5; 76:40–43; Mojżesz 1:39

Zobacz także: Bóg Ojciec; Chrzest; Ewangelia; Królestwa chwały; Miłość bliźniego; Obrzędy; Plan zbawienia; Pokuta; Sprawiedliwość; Śmierć duchowa; Śmierć fizyczna; Upadek; Wiara; Wybaczenie; Zbawienie; Zmartwychwstanie; Życie wieczne