Poświęcenie

Poświęcić to wyrzec się czegoś, co jest dla nas cenne, ze względu na coś, co ma większą wartość. Jako Święci w Dniach Ostatnich mamy możliwość poświęcania ziemskich rzeczy dla Pana i Jego królestwa. Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich powinni być gotowi na dokonanie każdego poświęcenia, wymaganego przez Pana. Gdyby nie wymagano od nas poświęcenia, nigdy nie bylibyśmy w stanie rozwinąć wiary koniecznej do wiecznego zbawienia.

Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa jest wielką i wieczną ofiarą (czyli poświęceniem), która znajduje się u podstaw ewangelii (zob. Alma 34:8–16). Zanim Zbawiciel dokonał Zadośćuczynienia, lud Jego przymierza składał w ofierze zwierzęta, co było symbolem Jego ofiary. Praktyka ta pomogła im oczekiwać Zadośćuczynienia (zob. Mojżesz 5:4–8). Nakaz składania ofiar ze zwierząt zakończył się wraz ze śmiercią Jezusa Chrystusa. W dzisiejszym Kościele na pamiątkę zadość czyniącej ofiary Zbawiciela przyjmujemy sakrament.

Poza pamiętaniem o zadość czyniącej ofierze Jezusa Chrystusa, mamy składać naszą własną ofiarę: skruszone serce i pokornego ducha. Zbawiciel powiedział: „Nie złożycie Mi więcej krwawych ofiar ani ofiar całopalenia, gdyż nie przyjmę żadnej krwawej ofiary ani ofiary całopalenia. Waszą ofiarą dla Mnie będzie skruszone serce i pokorny duch. I kto przyjdzie do mnie ze skruszonym sercem i w pokorze ducha, ochrzczę go ogniem Ducha Świętego” (3 Nefi 9:19–20).

Mieć skruszone serce i pokornego ducha to ukorzyć się i być otwartym na wolę Boga oraz na radę tych, których On powołał do przewodzenia Jego Kościołowi. Oznacza to także odczuwanie głębokiego smutku z powodu grzechu i szczere pragnienie pokuty. Prorok Lehi podkreślił ważność składania takiej ofiary: „Oto [Chrystus] poświęca siebie jako ofiarę za grzech, aby zaspokoić wymagania prawa wobec tych wszystkich, którzy mają skruszone serce i pokornego ducha, i wobec nikogo innego wymagania tego prawa nie mogą być zaspokojone” (2 Nefi 2:7). Jeśli nie złożymy w ofierze skruszonego serca i pokornego ducha, nie możemy otrzymać pełni błogosławieństw, które przychodzą dzięki Zadośćuczynieniu.

Jeśli jesteś gotów poświęcić się tak, jak nakazał Pan, będziesz przez Niego przyjęty. Nauczał On: „Wszyscy spośród tych, co wiedzą, że serca ich są uczciwe, i są ukorzeni, i ich duchy skruszone, i chętni przestrzegać przymierzy przez ofiarę — wszelką ofiarę, jaką Ja, Pan, nakażę — przyjęci są przeze mnie” (NiP 97:8). Mając wieczną perspektywę możesz dostrzec, że wyrzekanie się rzeczy tego świata wcale nie jest poświęceniem. Błogosławieństwa, które otrzymujesz, przewyższają wszystko, co oddajesz.

Dodatkowe źródła: Ew. Mateusza 19:16–22; NiP 59:8

Zobacz także: Miłość; Pokuta; Posłuszeństwo; Sakrament; Służba; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa