Piekło

Objawienia w dniach ostatnich mówią o piekle w co najmniej dwóch znaczeniach. W pierwszym znaczeniu, jest to nazwa więzienia duchów, miejsca w pośmiertelnym świecie duchów dla tych, „co umarli w swych grzechach, bez wiedzy prawdy, czyli w występku, odrzuciwszy proroków” (NiP 138:32). Jest to stan tymczasowy, w którym duchy będą nauczane ewangelii i będą miały możliwość odpokutowania i przyjęcia obrzędów zbawienia, które są dokonywane za nich w świątyniach (zob. NiP 138:30–35). Ci, którzy przyjmą ewangelię, mogą zamieszkać w raju aż do Zmartwychwstania. Po zmartwychwstaniu i osądzeniu, osiągną stopień chwały, którego będą godni. Ci, którzy nie zdecydują się odpokutować, ale nie są synami zatracenia, pozostaną w więzieniu duchów aż do końca Milenium, kiedy będą uwolnieni z piekła, zostaną ukarani i zmartwychwstaną do chwały telestialnej (zob. NiP 76:81–85).

W swym drugim znaczeniu, słowo piekło używane jest w odniesieniu do ciemności na zewnątrz, która jest miejscem zamieszkałym przez diabła, jego aniołów i synów zatracenia (zob. NiP 29:36–38; 76:28–33). Synowie zatracenia to ci, dla których nie ma „przebaczenia ani na tym, ani na przyszłym świecie — wyparłszy się Ducha Świętego, po tym, gdy Go przyjęli, i wyparłszy się Jednorodzonego Syna Ojca, ukrzyżowawszy Go dla siebie i wystawiwszy Go na otwartą hańbę” (NiP 76:34–35; zob. także wersety 31–33, 36–37). Ktoś taki nie odziedziczy miejsca w żadnym królestwie chwały i na zawsze pozostanie w piekle (zob. NiP 76:38; 88:24, 32).

Zobacz także: Królestwa chwały; Szatan