Pokuta

Pokuta jest jedną z pierwszych zasad ewangelii (zob. Zasady Wiary 1:4). Jest niezbędna dla twego szczęścia w tym życiu i przez całą wieczność. Pokuta jest czymś więcej niż zwyczajnym przyznaniem się do niewłaściwych uczynków. Jest przemianą umysłu i serca, która daje ci nowe spojrzenie na Boga, na siebie i na świat. Oznacza ona odwrócenie się od grzechu i zwrócenie się do Boga z prośbą o wybaczenie. Powoduje ją miłość do Boga i szczere pragnienie przestrzegania Jego przykazań.

Potrzeba odpokutowania

Pan powiedział, że „nikt nieczysty nie odziedziczy królestwa niebieskiego” (Alma 11:37). Twoje grzechy czynią cię nieczystym — niegodnym powrotu i zamieszkania w obecności twojego Ojca Niebieskiego. Przynoszą też cierpienie twej duszy w tym życiu.

Poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa Ojciec Niebieski zapewnił jeden sposób na to, by twoje grzechy zostały wybaczone (zob. „Wybaczenie”, str. 179–181). Jezus Chrystus cierpiał karę za twoje grzechy, abyś mógł uzyskać wybaczenie, jeśli szczerze odpokutujesz. Kiedy odpokutujesz i będziesz polegać na Jego zbawiennej łasce, zostaniesz oczyszczony z grzechu. Powiedział On:

„Dlatego nakazuję ci, abyś odpokutował — odpokutuj, abym nie smagał cię biczem mych ust, i gniewem moim i oburzeniem, a cierpienia twoje będą dotkliwe — nie wiesz nawet jak dotkliwe, nie wiesz, jak przenikliwe, nie wiesz, jak ciężkie do zniesienia.

Bowiem ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;

Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem;

A cierpienia te sprawiły, że nawet ja sam, będąc Bogiem, ponad wszystko, drżałem z bólu, i krwawiłem ze wszystkich porów, i cierpiałem w ciele i duchu — i pragnąłem, abym nie musiał wypić tej czary goryczy, i cofnąć się —

Jednak chwała niech będzie Ojcu, i skosztowałem, i ukończyłem przygotowania dla dzieci ludzkich” (NiP 19:15–19).

Niebezpieczeństwo odkładania pokuty

Nie usprawiedliwiaj swoich grzechów, ani nie odkładaj pokuty. Amulek ostrzegał: „Albowiem to życie dane jest ludziom, aby przygotowali się na spotkanie z Bogiem. Okres tego życia jest okresem danym ludziom na wykonanie ich prac. […] Błagam was, nie odkładajcie na koniec swego nawrócenia. Oto jeśli podczas tego życia, danego nam, byśmy przygotowali się na wieczność, nie zmienimy się na lepsze, po tym życiu czeka nas noc ciemności, podczas której żadna praca nie może być wykonana” (Alma 34:32–33).

Elementy pokuty

Pokuta to bolesny proces, ale prowadzi on do wybaczenia i trwałego pokoju. Pan powiedział poprzez proroka Izajasza: „Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna” (Ks. Izajasza 1:18). Pan obiecał w tej dyspensacji: „Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej” (NiP 58:42). Na pokutę składają się następujące elementy:

Wiara w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa. Moc grzechu jest wielka. Aby uwolnić się od niego, musisz zwrócić się do Ojca Niebieskiego i modlić się do Niego z wiarą. Szatan może próbować przekonać cię, że nie jesteś godzien, by modlić się, że Ojciec Niebieski jest tak z ciebie niezadowolony, że nie wysłucha twoich modlitw. To kłamstwo. Twój Ojciec w Niebie zawsze jest gotów ci pomóc, jeśli przyjdziesz do Niego ze skruszonym sercem. Ma On moc, by uzdrowić cię i pomóc ci zatriumfować nad grzechem.

Pokuta jest aktem wiary w Jezusa Chrystusa — uznaniem mocy Jego Zadośćuczynienia. Pamiętaj, że możesz uzyskać wybaczenie jedynie na Jego warunkach. Kiedy z wdzięcznością uznasz Jego Zadośćuczynienie i Jego moc do oczyszczenia cię z grzechu, będziesz mógł „rozwijać swą wiarę dla nawrócenia się” (Alma 34:17).

Żal za grzech. W celu uzyskania wybaczenia musisz najpierw przyznać się sam przed sobą, że zgrzeszyłeś. Jeśli starasz się żyć według ewangelii, takie przyznanie się doprowadzi cię do „[smutku], który jest według Boga”, który „sprawia upamiętanie ku zbawieniu” (II List do Koryntian 7:10). Smutek Boży nie przychodzi z powodu naturalnych konsekwencji grzechu lub z powodu strachu przed karą, natomiast wypływa z wiedzy, że Ojciec Niebieski i Jezus Chrystus nie są z ciebie zadowoleni. Kiedy doświadczasz Bożego smutku, masz szczere pragnienie zmiany i gotowość do podporządkowania się każdemu z wymogów uzyskania przebaczenia.

Wyznanie. „Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia” (Przypowieści Salomona 28:13). Niezbędna do uzyskania wybaczenia jest gotowość do pełnego ujawnienia Ojcu Niebieskiemu wszystkiego, co zrobiłeś. Padnij przed Nim na kolana w pokornej modlitwie, przyznając się do swoich grzechów. Wyznaj swój wstyd i winę, a potem proś o pomoc.

Poważne grzechy, takie jak pogwałcenie prawa czystości moralnej, mogą zagrozić twojemu członkostwu w Kościele. A zatem musisz wyznać takie grzechy zarówno Panu, jak i Jego przedstawicielom w Kościele. Dzieje się to pod okiem biskupa lub prezydenta gminy, a możliwe że również prezydenta palika czy misji, którzy służą jako stróże i sędziowie w Kościele. Chociaż jedynie Pan może wybaczyć grzechy, ci przywódcy kapłańscy odgrywają niezmiernie ważną rolę w procesie pokuty. Twoje wyznanie potraktują jako poufne i pomogą ci przejść przez proces pokuty. Bądź z nimi całkowicie uczciwy. Jeśli twoje wyznanie będzie częściowe, gdy wspomnisz jedynie o mniejszych błędach, nie będziesz mógł rozwiązać problemu spowodowanego poważniejszym, nieujawnionym grzechem. Im szybciej rozpoczniesz ten proces, tym szybciej odnajdziesz pokój i radość, które przychodzą wraz z cudem wybaczenia.

Porzucenie grzechu. Chociaż wyznanie jest niezbędnym elementem pokuty, samo w sobie nie wystarczy. Pan powiedział: „Przez to możecie wiedzieć, czy człowiek odpokutował za swe grzechy — oto wyzna je i wyrzeknie się ich” (NiP 58:43).

Trwaj w niezachwianym i stałym postanowieniu, że nigdy nie powtórzysz grzechu. Kiedy dotrzymasz tego zobowiązania, nigdy już nie doświadczysz bólu tego grzechu.

Natychmiast uciekaj, gdy znajdziesz się w jakiejkolwiek niebezpiecznej sytuacji. Jeśli jakaś sytuacja powoduje lub może powodować, że zgrzeszysz, odejdź. Nie możesz poddawać się pokusie i oczekiwać, że przezwyciężysz grzech.

Naprawienie win. Na tyle, na ile jest to możliwe, musisz naprawić wszystko, co zniszczyłeś swoimi uczynkami, niezależnie od tego, czy będzie to czyjaś własność, czy reputacja. Dobrowolne naprawianie krzywd pokazuje Panu, że robisz wszystko, co możesz, by odpokutować.

Prawe życie. Nie wystarczy po prostu próbować opierać się złu lub być wolnym od grzechu. Musisz wypełnić swoje życie prawością i oddać się zajęciom, które przynoszą duchową siłę. Zatop się w pismach świętych. Codziennie módl się, by Pan dał ci siłę przekraczającą twoją własną. Czasami módl się o szczególne błogosławieństwa.

Pełne posłuszeństwo wnosi pełnię mocy ewangelii do twego życia, włącznie ze wzrastającą siłą, potrzebną do przezwyciężenia swoich słabości. Posłuszeństwo to obejmuje działania, które początkowo mogą nie być częścią pokuty, jak np. uczęszczanie na spotkania, płacenie dziesięciny, służenie i wybaczanie innym. Pan obiecał: „Jednakże temu, kto dokonuje pokuty i przestrzega przykazań Pana, zostanie przebaczone” (NiP 1:32).

Dodatkowe źródła: Ew. Łukasza 15:11–32; 2 Nefi 9:19–24; Mosjasz 4:1–3, 10–13; 26:30–31; NiP 18:10–16

Zobacz także: Chrzest; Grzech; Kościelne rady dyscyplinarne; Plan zbawienia; Pokusy; Wiara; Wybaczenie; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa