Wybaczenie

Pisma święte mówią o wybaczeniu w dwojakim sensie. Pan nakazuje nam, abyśmy odpokutowali za nasze grzechy i starali się o Jego wybaczenie. Nakazuje nam również wybaczanie tym, którzy nas obrazili bądź zranili. W modlitwie Pańskiej Jezus radzi nam, abyśmy prosili Ojca Niebieskiego, by „[odpuścił] nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom” (Ew. Mateusza 6:12).

Staranie się o uzyskanie wybaczenia Pana

Grzech jest wielkim ciężarem. Przynosi poczucie winy i cierpienie, płynące z wiedzy, że sprzeciwiliśmy się woli naszego Ojca w Niebie. Sprowadza uciążliwe wyrzuty sumienia, kiedy zdajemy sobie sprawę, że z powodu naszych uczynków być może zraniliśmy innych i uniemożliwiliśmy naszemu Ojcu zesłanie błogosławieństw, które był gotów nam dać.

Z powodu Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa możemy uzyskać wybaczenie za nasze grzechy dzięki szczerej i pełnej pokucie. Grzeszne życie powoduje cierpienie i ból, ale wybaczenie Pana przynosi ulgę, pocieszenie i radość. Pan obiecał:

„Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej” (NiP 58:42).

„Choć wasze grzechy będą czerwone jak szkarłat, jak śnieg zbieleją; choć będą czerwone jak purpura, staną się białe jak wełna” (Ks. Izajasza 1:18).

Możesz doświadczyć tego cudu, kiedy musisz odpokutować za poważne grzechy czy codzienne słabości. Tak jak Zbawiciel prosił starożytny lud, tak też prosi nas dzisiaj:

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.

Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Ew. Mateusza 11:28–30).

„Czyż nie odstąpicie od swych grzechów i nie nawrócicie się, abym mógł was uzdrowić?

Zaprawdę powiadam wam, że jeśli przystąpicie do Mnie, będziecie mieli życie wieczne. Oto czekam na was z miłosierdziem, i kto przyjdzie do Mnie, przyjmę go. I błogosławieni są ci, którzy do Mnie przystępują” (3 Nefi 9:13–14).

Aby zapoznać się z wyjaśnieniem, czym jest pokuta, zobacz „Pokuta”, strony 107–111.

Wybaczanie innym

Poza staraniem się o uzyskanie wybaczenia za nasze grzechy musimy być gotowi wybaczać innym. Pan powiedział: „Przeto powiadam wam, że powinniście sobie nawzajem wybaczać; bowiem ten, co nie odpuszcza bratu jego przewinień, stoi pełen winy przed Panem; bowiem pozostaje w nim większy grzech. Ja, Pan, odpuszczę, komu będę chciał odpuścić, ale od was jest wymagane, abyście odpuścili wszystkim ludziom” (NiP 64:9–10).

W codziennym życiu z całą pewnością inni ludzie będą traktować cię w niewłaściwy sposób — czasami przypadkiem, a czasami celowo. Łatwo w takiej sytuacji zgorzknieć czy złościć się lub pragnąć odwetu, ale nie jest to droga Pańska. Zbawiciel poradził: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Ew. Mateusza 5:44). Kiedy był przybity do krzyża, ustanowił doskonały przykład wybaczania. Mając na myśli żołnierzy rzymskich, którzy Go ukrzyżowali, modlił się: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią” (Ew. Łukasza 23:34).

Módl się o siłę do wybaczenia tym, którzy cię źle potraktowali. Porzuć uczucie złości, goryczy czy zemsty. Szukaj w ludziach dobra, zamiast koncentrować się na ich błędach i wyolbrzymiać ich słabości. Pozwól Bogu być sędzią złych uczynków innych osób. Pozbycie się urazy może sprawiać trudności, ale z pomocą Pana jesteś w stanie tego dokonać. Okaże się, że wybaczenie może zagoić poważne rany, zastępując truciznę niezgody i nienawiści pokojem i miłością, które dać może jedynie Bóg.

Dodatkowe źródła: Ew. Mateusza 6:14–15; 18:21–22; 1 Nefi 7:16–21

Zobacz także: Osądzanie innych; Pokuta; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa