Pokora

Być pokornym to z wdzięcznością uznać swą zależność od Pana — zrozumieć, że ciągle potrzebujesz Jego wsparcia. Pokora jest uznaniem, że twe talenty i zdolności są darami od Boga. Nie jest oznaką słabości, bojaźni czy strachu. Jest znakiem tego, że wiesz, gdzie leży twoja prawdziwa siła. Możesz być zarówno pokorny jak i nieustraszony. Możesz być jednocześnie pokorny jak i odważny.

Jezus Chrystus jest najwspanialszym przykładem pokory. Podczas Swej ziemskiej służby zawsze przyznawał, że Jego siła pochodzi z tego, iż uznaje Swą zależność od Ojca. Powiedział: „Nie mogę sam z siebie nic uczynić. […] Staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie posłał” (Ew. Jana 5:30).

Pan wzmocni cię, kiedy ukorzysz się przed Nim. Jakub nauczał: „Bóg się pysznym przeciwstawia, a pokornym łaskę daje. […] Uniżcie się przed Panem, a wywyższy was” (List Jakuba 4:6, 10).

Dodatkowe źródła: Ew. Mateusza 18:4; 23:12; 26:39; Ew. Łukasza 22:42; I List Piotra 5:5–6; Mosjasz 4:11–12; 15:6–7; Alma 5:27–28; Helaman 3:33–35; Eter 12:27; NiP 12:8; 67:10; 112:10; 136:32–33