Sakrament

Podczas nocy poprzedzającej Ukrzyżowanie Jezus Chrystus spotkał się ze Swoimi Apostołami i ustanowił sakrament. „I wziąwszy chleb, i podziękowawszy, łamał i dawał im, mówiąc: To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moją. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: Ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej, która się za was wylewa” (Ew. Łukasza 22:19–20). Po Swoim Zmartwychwstaniu ustanowił sakrament pośród Nefitów (zob. 3 Nefi 18:1–11).

Dzisiaj, na pamiątkę zadość czyniącej ofiary Jezusa Chrystusa, spożywany chleb i wodę. Obrzęd ten jest zasadniczą częścią oddawania czci i duchowego rozwoju. Im częściej zastanawiamy się nad jego znaczeniem, tym świętszy się dla nas staje.

Pamięć o Zbawicielu i Jego Zadośćuczynieniu

Sakrament daje ci sposobność, byś z wdzięcznością pamiętał o życiu, służbie i Zadośćuczynieniu Syna Bożego.

Przełamany chleb stanowi pamiątkę Jego ciała. Możesz wspominać Jego fizyczne cierpienie — szczególnie Jego cierpienie na krzyżu. Możesz rozpamiętywać to, że dzięki Jego miłosierdziu i łasce wszyscy ludzie zmartwychwstaną i będą mieli możliwość uzyskania życia wiecznego z Bogiem.

Trzymając mały kubeczek z wodą, możesz rozpamiętywać to, że Zbawiciel przelał Swą krew w czasie wielkiego cierpienia i bólu duchowego, które swój początek miały w Ogrodzie Getsemane. Tam powiedział On: „Smętna jest dusza moja aż do śmierci” (Ew. Mateusza 26:38). Podporządkowując się woli Ojca, wycierpiał więcej, niż jesteśmy w stanie pojąć: „Oto krew […] się sączyła z każdego Jego poru, tak wielka [była] Jego męka za niegodziwość i występki Jego ludu” (Mosjasz 3:7). Możesz przypominać sobie, że Jezus Chrystus poprzez przelanie Swej krwi zbawił ciebie i wszystkich ludzi od tego, co pisma święte nazywają „grzechem pierworodnym” Adama (Mojżesz 6:54). Możesz też wspominać, że cierpiał także za grzechy, smutki i cierpienia wszystkich dzieci Ojca Niebieskiego, zapewniając odpuszczenie grzechów tym wszystkim, którzy odpokutują i żyją w zgodzie z ewangelią (zob. 2 Nefi 9:21–23).

Odnowienie przymierzy i obiecanych błogosławieństw

Kiedy przyjmujesz sakrament, świadczysz Bogu, że twa pamięć o Jego Synu będzie trwać dłużej niż ta krótka chwila świętego obrzędu. Obiecujesz, że zawsze będziesz o Nim pamiętać. Świadczysz, że jesteś gotów wziąć na siebie imię Chrystusa i będziesz przestrzegać Jego przykazań. Przyjmując sakrament i dokonując tych zobowiązań, odnawiasz swe przymierze chrztu (zob. Mosjasz 18:8–10; NiP 20:37).

Kiedy dotrzymujesz przymierza chrztu, otrzymujesz wspaniałe błogosławieństwa. Gdy je odnawiasz, Pan odnawia obiecane odpuszczenie grzechów. Będąc oczyszczonym z grzechu, możesz „zawsze […] mieć z sobą Jego Ducha” (NiP 20:77). Stałe towarzystwo Ducha jest jednym z najwspanialszych darów, jakie możesz otrzymać w życiu śmiertelnym. Duch będzie cię prowadził ścieżkami prawości i pokoju, doprowadzając cię do życia wiecznego z twoim Ojcem w Niebie i Jezusem Chrystusem.

Godne przyjmowanie sakramentu

Każdego tygodnia, przygotowując się do sakramentu, zarezerwuj sobie czas na ocenienie swego życia i odpokutowanie za grzechy. Nie musisz być doskonały, aby przyjąć sakrament, ale powinieneś mieć w swoim sercu ducha pokory i pokuty. Każdego tygodnia powinieneś przygotować się do tego świętego obrzędu, mając skruszone serce i pokornego ducha (zob. 3 Nefi 9:20).

Kiedy podchodzisz do sakramentu uroczyście i z szacunkiem, na jaki on zasługuje, stanie się cotygodniową sposobnością do introspekcji, odpokutowania i ponownego oddania się Panu — będzie źródłem siły i stałym przypomnieniem Zadośćuczynienia Zbawiciela.

Dodatkowe źródła: I List do Koryntian 11:23–29; Moroni 4–5; NiP 20:75–79; 27:2

Zobacz także: Przymierze; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa