Ο γιος μου ζει επίσης
Μια γυναίκα στον τομέα μου με δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα για την γλυκιά γαλήνη που έρχεται από την βέβαιη πίστη στον Ιησού Χριστό και την εξιλέωσή Του.
Η πατριαρχική ευλογία αυτής της γυναίκας της υποσχέθηκε τη χαρά της μητρότητας. Αλλά τα χρόνια πέρασαν και εκείνη και ο σύζυγός της προσεύχονταν και περίμεναν παιδιά. Τελικά, οι προσευχές τους εισακούσθηκαν. Για εννέα μήνες η ζωή τους γέμισε με χαρούμενες προετοιμασίες. Έβαψαν ένα ιδιαίτερο δωμάτιο, αγόρασαν έπιπλα, ρούχα και άλλα μωρουδιακά και προσέφεραν πολλές προσευχές. Οι γιατροί είπαν ότι εκείνη δεν θα μπορούσε να κάνει άλλο μωρό μετά από αυτό, συνεπώς τα όνειρά της τυλίχτηκαν γύρω από αυτό το μωρό.
Η ημέρα ήλθε όταν αυτή η αδελφή γέννησε και άκουσε το κλάμα του μωρού της.
«Είναι ένα πανέμορφο αγοράκι», είπε η νοσοκόμα.
Η μητέρα έκλεισε τα μάτια της και προσέφερε μια προσευχή ευχαριστιών. Τέσσερα λεπτά αργότερα, το μωρό ήταν νεκρό.
Την είδα στη συγκέντρωση μαρτυρίας δυο Κυριακές μετά. Ως διευθύντρια μουσικής, περπάτησε μπροστά στην εκκλησία και κάθισε στην προσδιορισμένη της θέση δίπλα από το όργανο. Υπό την διεύθυνσή της τραγουδήσαμε «Το ξέρω ο Λυτρωτής μου ζει» (Ύμνοι και Παιδικά Τραγούδια, σελ. 38). Στεκόταν ίσια και ψηλά, το πρόσωπό της λαμπρό, η μαρτυρία της ακτινοβολούσε. Σε κάποιες στιγμές τα λόγια έρχονταν με μεγάλη δυσκολία για αυτήν. Κατάπινε και έσφιγγε τα χείλια της μαζί. Τότε σταμάτησε να τραγουδά, αλλά το χέρι της συνέχισε να κινείται, διευθύνοντας καθώς τραγουδούσαμε.
Αργότερα, με δάκρυα που έρεαν στα μάγουλά της, αυτή η αδελφή κατέθεσε τη μαρτυρία της με αυτές τις απλές λέξεις: «Το ξέρω ο Λυτρωτής μου ζει. Ξέρω ότι είναι δίκαιος και ότι μας αγαπά. Και επειδή Εκείνος ζει, ο γιος μου ζει επίσης».
Στην πίστη της, είδα την επιβεβαίωση της πραγματικότητας του Λυτρωτή μας, του οποίου η εξιλέωση καθιστά δυνατή σε μας την αθανασία και την αιώνια ζωή. Ο γιος της είχε φύγει, αλλά εκείνη ήξερε ότι μια ημέρα θα αποκαθίστατο σε εκείνη.