Κλασικά του ευαγγελίου
Η μετάληψη— και η θυσία
Ο Ντέιβιντ Χέετ γεννήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1906 στο Όουκλι του Άινταχο, από τον Χέκτορ Κάλεμπ και την Κλάρα Τάτλ Χέετ. Παντρεύτηκε την Ρούμπι Όλσον στον Ναό της Σωλτ Λέηκ, στις 4 Σεπτεμβρίου 1930. Πριν από την κλήση του ως Μέλος της Γενικής Εξουσίας, είχε μία επιτυχή σταδιοδρομία στη λιανική πώληση· υπηρέτησε ως δήμαρχος του Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια και προήδρευσε της Ιεραποστολής στη Σκωτία. Χειροτονήθηκε Απόστολος στις 8 Ιανουαρίου 1976. Απεβίωσε στις 31 Ιουλίου 2004, σε ηλικία 97 ετών.
Έξι μήνες πριν, στη γενική συνέλευση Απριλίου, ήμουν δικαιολογημένος που δεν μίλησα, καθώς ανάρρωνα από μία σοβαρή επέμβαση. Μου χαρίστηκε η ζωή και τώρα έχω την ευχάριστη ευκαιρία να αναγνωρίσω τις ευλογίες, την παρηγοριά και την άμεση βοήθεια από τους Αδελφούς μου στην Πρώτη Προεδρία και την Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων και από άλλους υπέροχους συνεργάτες και φίλους, στους οποίους οφείλω τόσα πολλά και οι οποίοι περιέβαλλαν την αγαπητή μου σύζυγο, Ρούμπι, και την οικογένειά μου, αφιερώνοντας το χρόνο τους, την προσοχή και τις προσευχές τους…
Το βράδυ που είχα την κρίση στην υγεία μου, γνώριζα ότι κάτι πολύ σοβαρό μου είχε συμβεί. Τα γεγονότα συνέβησαν τόσο γρήγορα — ο πόνος να με κτυπά με τόση σφοδρότητα, η αγαπημένη μου σύζυγος να τηλεφωνεί στον ιατρό και την οικογένειά μας· και εγώ, στα γόνατά μου, να γέρνω στην μπανιέρα για υποστήριξη και κάποια παρηγοριά και να ελπίζω για ανακούφιση από τον πόνο. Παρακαλούσα τον Επουράνιο Πατέρα μου να μου χαρίσει τη ζωή λίγο περισσότερο προκειμένου να μου δώσει περισσότερο καιρό για να κάνω το έργο Του, εάν ήταν το θέλημά Του.
Ενώ προσευχόμουν ακόμη, άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου. Η σειρήνα του οχήματος ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν προτού χάσω τις αισθήσεις μου, κάτι που θα διαρκούσε τις επόμενες κάμποσες ημέρες.
Ο τρομερός πόνος και η φασαρία των ανθρώπων έπαψαν. Τώρα ήμουν σε ένα ήρεμο, ειρηνικό περιβάλλον· όλα ήταν γαλήνια και ήσυχα. Καταλάβαινα δύο άτομα σε απόσταση επάνω σε έναν λόφο, το ένα να στέκεται σε υψηλότερο επίπεδο από το άλλο. Δεν ήταν ευδιάκριτα κάποια λεπτομερή χαρακτηριστικά. Το άτομο στο υψηλότερο επίπεδο μου έδειχνε κάτι που δεν μπορούσα να δω.
Δεν άκουγα φωνές, αλλά καταλάβαινα ότι ήμουν σε αγία παρουσία και ατμόσφαιρα. Κατά τη διάρκεια των ωρών και των ημερών που ακολούθησαν, αποτυπωνόταν ξανά και ξανά στο νου μου η αιωνία αποστολή και η υπερυψωμένη θέση του Υιού του Ανθρώπου. Καταθέτω μαρτυρία σε σας ότι Εκείνος είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, Σωτήρας όλων, Λυτρωτής όλης της ανθρωπότητας, ο Απονέμων απέραντης αγάπης, ευσπλαχνίας και συγχωρήσεως, το Φως και η Ζωή του κόσμου. Γνώριζα αυτήν την αλήθεια πριν — δεν είχα ποτέ αμφιβάλει ούτε αναρωτηθεί. Όμως τώρα γνώριζα, χάριν των εντυπώσεων του Πνεύματος επί της καρδιάς και της ψυχής μου, αυτές τις θεϊκές αλήθειες με έναν άκρως ασυνήθη τρόπο.
Μου επεδείχθη μία πανοραμική θέα της επίγειας διακονίας Του: Η βάπτισή Του, η διδασκαλία Του, η θεραπεία των ασθενών και των χωλών, η εικονική δίκη, η σταύρωσή Του, η ανάσταση και η ανάληψή Του. Ακολούθησαν στο νου μου, με εντυπωσιακές λεπτομέρειες, σκηνές από την επίγεια διακονία Του, επιβεβαιώνοντας διηγήσεις μαρτύρων από τις γραφές. Διδασκόμουν και τα μάτια του νου φωτίσθηκαν από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, ούτως ώστε να δω πολλά πράγματα.
Η πρώτη σκηνή ήταν με τον Σωτήρα και τους Αποστόλους Του στο ανώγειο, την παραμονή της προδοσίας Του. Μετά τον δείπνο του Πάσχα, δίδαξε και προετοίμασε τη μετάληψη του Δείπνου του Κυρίου για τους πιο αγαπητούς Του φίλους, ως ανάμνηση της επερχόμενης θυσίας Του. Μου παρουσιάσθηκε τόσο εντυπωσιακά —η ακατανίκητη αγάπη του Σωτήρος για τον καθέναν. Υπήρξα μάρτυρας της ευγενούς ανησυχίας Του για σημαντικές λεπτομέρειες— το πλύσιμο των σκονισμένων ποδιών κάθε Αποστόλου, το κόψιμο και η ευλογία του μαύρου ψωμιού και η ευλογία του κρασιού, κατόπιν η τρομερή αποκάλυψή Του ότι κάποιος θα Τον πρόδιδε.
Εξήγησε την αναχώρηση του Ιούδα και είπε στους άλλους τα γεγονότα που σύντομα θα ελάμβαναν χώρα.
Κατόπιν ακολούθησε η ιεροπρεπής ομιλία του Σωτήρος, όταν είπε προς τους Ένδεκα: «Αυτά τα μίλησα σε σας, ώστε, ενωμένοι μαζί μου, να έχετε ειρήνη. Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, έχετε θάρρος· εγώ έχω νικήσει τον κόσμο» (Κατά Ιωάννην 16:33).
Ο Σωτήρας μας προσευχήθηκε στον Πατέρα Του και ανεγνώρισε τον Πατέρα ως την πηγή της εξουσίας και δυνάμεώς Του — ακόμη και στην προσφορά της αιωνίας ζωής σε όλους όσοι είναι άξιοι.
Προσευχήθηκε: «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, κι αυτόν που απέστειλες, τον Ιησού Χριστό».
Ο Ιησούς προσέθεσε κατόπιν ευλαβώς:
«Εγώ σε δόξασα επάνω στη γη· το έργο, που μου έδωσες να κάνω, το τελείωσα.
»Και, τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου, με τη δόξα που είχα δίπλα σε σένα, πριν γίνει ο κόσμος» (Κατά Ιωάννην 17:3-5).
Παρακάλεσε όχι μόνον για τους αποστόλους κληθέντες από τον κόσμο, οι οποίοι ήταν αληθινοί στη μαρτυρία τους για Εκείνον, «αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν σε μένα διαμέσου του λόγου τους» (Κατά Ιωάννην 17:20).
Αφού τραγούδησαν έναν ύμνο, ο Ιησούς και οι Ένδεκα πήγαν στο Όρος των Ελαιών. Εκεί, στον κήπο, με κάποιον τρόπο πέραν της κατανοήσεώς μας, ο Σωτήρας πήρε επάνω Του το φορτίο των αμαρτιών της ανθρωπότητας, από τον Αδάμ έως το τέλος του κόσμου. Η αγωνία Του στον κήπο, μας λέει ο Λουκάς, ήταν τόσο έντονη «ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι από αίμα που κατέβαιναν στη γη» (Κατά Λουκάν 22:44). Υπέφερε από αγωνία και ένα φορτίο, το είδος του οποίου κανένας άνθρωπος δεν θα ήταν σε θέση να υπομείνει. Εκείνη την ώρα της οδύνης, ο Σωτήρας μας υπερνίκησε τη δύναμη του Σατανά.
Ο δοξασμένος Κύριος απεκάλυψε στον Τζόζεφ Σμιθ αυτήν την νουθεσία προς όλη την ανθρωπότητα:
«Επομένως, σε προστάζω να μετανοήσεις…
»Εγώ, ο Θεός, υπέφερα… για όλους, ώστε να μην υποφέρουν αν μετανοήσουν…
»Το μαρτύριο δε αυτό, έκανε εμένα, τον Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να αιμορραγώ από κάθε πόρο…
»Επομένως, σε προστάζω πάλι να μετανοήσεις, μη σε ταπεινώσω με την παντοδύναμη ισχύ μου. Και να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου, για να μην υποστείς αυτές τις τιμωρίες» (Δ&Δ 19:15-16, 18, 20).
Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών απώλειας των αισθήσεών μου, μου εδόθη, με τη δωρεά και δύναμη του Αγίου Πνεύματος, μία τελειότερη γνώση για την αποστολή Του. Μου εδόθη, επίσης, μία πληρέστερη κατανόηση του τι σημαίνει να ασκείς, στο όνομά Του, την εξουσία να ξεκλειδώνεις τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών για τη σωτηρία όλων όσοι είναι πιστοί. Η ψυχή μου διδάχθηκε ξανά και ξανά τα γεγονότα της προδοσίας, της εικονικής δίκης, της μαστιγώσεως της σάρκας ακόμη κι ενός εκ της Θεϊκής Κεφαλής. Υπήρξα μάρτυρας της οδυνηρής πορείας Του προς τον λόφο, όντας εξασθενημένος να μεταφέρει τον σταυρό και το είναι Του να τίθεται επάνω σε αυτόν, όπως εκείτο στο έδαφος, ώστε τα τραχέα καρφιά να εισχωρήσουν με ξύλινη σφύρα στα χέρια και τους καρπούς Του για να στερεώσουν το σώμα Του, καθώς κρεμόταν επάνω στον σταυρό προς δημόσια επίδειξη.
Η σταύρωση —ο φρικτός και οδυνηρός θάνατος που Εκείνος υπέστη— επελέγη από την αρχή. Με αυτόν τον βασανιστικό θάνατο, ανελήφθη υπεράνω πάντων, όπως καταγράφεται, ώστε μέσω της αναστάσεώς Του θα ανελαμβάνετο υπεράνω πάντων (βλέπε Δ&Δ 88:6).
Ο Ιησούς Χριστός πέθανε με την κυριολεκτική έννοια, με την οποία όλοι μας θα πεθάνουμε. Το σώμα Του εκείτο στο μνήμα. Το αθάνατο πνεύμα του Ιησού, επιλεχθέν ως Σωτήρας της ανθρωπότητας, πήγε σε εκείνα τα μυριάδες πνευμάτων, τα οποία είχαν αναχωρήσει από τη θνητή ζωή με ποικίλους βαθμούς χρηστότητος στους νόμους του Θεού. Τους δίδαξε τις «καλές ειδήσεις της λυτρώσεως από τα δεσμά του θανάτου και της δυνατής σωτηρίας… [που ήταν] μέρος της προ-διορισμένης και μοναδικής υπηρετήσεως του Σωτήρος [μας] προς το ανθρώπινο γένος»1.
Δεν μπορώ να σας μεταφέρω τον βαθύ αντίκτυπο που αυτές οι σκηνές έχουν εδραιώσει επάνω στην ψυχή μου. Διαισθάνομαι το αιώνιο νόημα και συνειδητοποιώ ότι «τίποτε σε ολόκληρο το σχέδιο σωτηρίας δεν συγκρίνεται με κανέναν τρόπο σε σημασία με εκείνο το ανυπέρβλητο όλων των γεγονότων, την εξιλεωτική θυσία του Κυρίου μας. Είναι το πιο σημαντικό μοναδικό πράγμα που έχει ποτέ συμβεί σε ολόκληρη την ιστορία των δημιουργημάτων· είναι το γερό θεμέλιο επάνω στο οποίο το ευαγγέλιο και όλα τα άλλα πράγματα στηρίζονται»2, όπως έχει διακηρυχθεί.
Ο πατέρας Λεχί δίδαξε τον υιό του, Ιακώβ, και εμάς σήμερα:
«Γι’ αυτό, η λύτρωση έρχεται δια και μέσω του Άγιου Μεσσία, επειδή είναι γεμάτος χάρη και αλήθεια.
»Ιδές, προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία για την αμαρτία, για να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις του νόμου, για όλους εκείνους που έχουν καρδιά συντριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο. Και για κανέναν άλλο δεν μπορούν όλες οι απαιτήσεις του νόμου να ικανοποιηθούν.
»Γι’ αυτό, πόσο σημαντικό είναι το να γίνουν γνωστά όλα αυτά στους κατοίκους της γης, ώστε να ξέρουν ότι δεν υπάρχει σάρκα που να μπορεί να κατοικεί στην παρουσία του Θεού, παρά μόνο με την αξία και την ευσπλαχνία και τη χάρη του Αγίου Μεσσία, ο οποίος καταθέτει τη ζωή του κατά τη σάρκα, και την ξαναπαίρνει με τη δύναμη του Πνεύματος, για να πραγματοποιήσει την ανάσταση των νεκρών, αφού είναι ο πρώτος που θα αναστηθεί.
»Γι’ αυτόν το λόγο, αυτός αποτελεί τις απαρχές προς τον Θεό, εφόσον θα μεσολαβήσει για όλα τα τέκνα των ανθρώπων. Όσοι λοιπόν πιστεύουν σε αυτόν θα σωθούν» (Νεφί Β΄ 2:6-9).
Η πιο πολύτιμη εμπειρία λατρείας για εμάς στη συγκέντρωση μεταλήψεως είναι η ιερή διάταξη της μεταλήψεως, διότι παρέχει την ευκαιρία να εστιάσουμε το νου και την καρδιά μας στον Σωτήρα και τη θυσία Του.
Ο Απόστολος Παύλος προειδοποίησε τους πρώτους Αγίους να μην τρώνε το ψωμί και να μην πίνουν από το ποτήρι του Κυρίου ανάξια (βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 11:27-30).
Ο Ίδιος ο Σωτήρας μας δίδαξε τους Νεφίτες: «Όποιος τρώει και πίνει το σώμα και το αίμα μου ανάξια, [φέρνει] κατάρα στην ψυχή του» (Νεφί Γ΄ 18:29).
Όσοι μεταλαμβάνουν άξια, είναι σε αρμονία με τον Κύριο και τίθενται υπό καθεστώς διαθήκης με Εκείνον, να θυμούνται πάντοτε τη θυσία Του για τις αμαρτίες του κόσμου, να παίρνουν επάνω τους το όνομα του Χριστού και να Τον θυμούνται πάντοτε και να τηρούν τις εντολές Του. Ο Σωτήρας συνάπτει διαθήκη ότι όσοι μας το κάνουμε αυτό, θα έχουμε πάντοτε το Πνεύμα Του μαζί μας και ότι, εάν είμαστε πιστοί μέχρι το τέλος, θα μπορέσουμε να κληρονομήσουμε αιωνία ζωή.
Ο Κύριός μας απεκάλυψε στον Τζόζεφ Σμιθ ότι «δεν υπάρχει δώρο ανώτερο από το δώρο της σωτηρίας» (Δ&Δ 6:13), το οποίο σχέδιο περιλαμβάνει τη διάταξη της μεταλήψεως σαν μία συνεχή υπενθύμιση της εξιλεωτικής θυσίας του Σωτήρος. Έδωσε οδηγίες ότι «είναι σκόπιμο τα μέλη της εκκλησίας να συγκεντρώνονται συχνά για να παίρνουν το ψωμί και το κρασί σε ανάμνηση του Κυρίου Ιησού» (Δ&Δ 20:75).
Η αθανασία μας δίδεται ως ένα δώρο από τη χάρη του Θεού μόνον, χωρίς έργα χρηστότητος. Η αιωνία ζωή, εντούτοις, είναι η ανταμοιβή για την υπακοή στους νόμους και τις διατάξεις του ευαγγελίου Του.
Καταθέτω μαρτυρία σε όλους εσάς ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας απαντά πράγματι τις ενάρετες παρακλήσεις μας. Η πρόσθετη γνώση, την οποία έλαβα, έχει έναν μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μου. Η δωρεά του Αγίου Πνεύματος είναι ένα ανεκτίμητο απόκτημα και ανοίγει τη θύρα προς τη συνεχή μας γνώση για τον Θεό και την αιωνία χαρά.
Από μία ομιλία γενικής συνελεύσεως του Οκτωβρίου 1989. Η καταχώριση με κεφαλαία γράμματα και η στίξη έχουν εκσυγχρονισθεί.