Οι καταρράκτες του ουρανού
Έπιασα την πρώτη μου αληθινή δουλειά όταν ήμουν περίπου 13 χρονών. Ήμουν ο νεαρός που μοίραζε εφημερίδες. Ακόμα θυμάμαι που ανέβαινα στο ποδήλατό μου και γύριζα στη γειτονιά μου στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ κάθε βράδυ και πετούσα τις εφημερίδες στα μπροστινά σκαλοπάτια των γειτόνων μου. Δεν έβγαζα και πολλά χρήματα από αυτό, όμως κάθε μήνα όταν έπαιρνα το μισθό μου, δεν ετίθετο ερώτημα για την πληρωμή των δεκάτων μου. Οι γονείς μου, είχαν δώσει το παράδειγμα για την πληρωμή των δεκάτων και ήξερα πως ήταν μια εντολή από τον Κύριο (βλέπε Δ&Δ 119:3-4).
Θυμάμαι ότι παρευρισκόμουν στο διακανονισμό των δεκάτων ως νεαρός, με τη μητέρα και τον πατέρα μου. Ήταν ένα τόσο φυσικό πράγμα για μένα να επισκέπτομαι τον επίσκοπο και να ανακοινώνω ότι πλήρωνα δέκατα εις το ακέραιον. Ακόμα κι όταν μεγάλωσα και άρχισα να κερδίζω περισσότερα χρήματα, πάντοτε πλήρωνα πρώτα τα δέκατα.
Όταν έγινα γονιός, θεωρούσα σημαντικό να επισκέπτεται κάθε ένα από τα παιδιά μου μόνο του τον επίσκοπο στο διακανονισμό των δεκάτων. Η σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούσαμε να τους διδάξουμε από πολύ νωρίς να πληρώνουν δέκατα από το μικρό χαρτζιλίκι που τους δίναμε, έτσι ώστε όταν μεγάλωσαν ήταν κάτι από το οποίο είχαν δει τις ευλογίες και ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν.
Οι ευλογίες θα έρθουν
Όταν η αδελφή Ρίτσαρντς κι εγώ παντρευτήκαμε, σπουδάζαμε και στις αρχές το εισόδημά μας ήταν πολύ μικρό για να καλύψει τα έξοδά μας. Η πληρωμή των δεκάτων ήταν μια μεγάλη θυσία. Όμως η αδελφή Ρίτσαρντς ούτε καν σκέφτηκε ποτέ να χρησιμοποιήσει τα χρήματα των δεκάτων μας για άλλα πράγματα που χρειαζόμασταν πολύ, όπως το φαγητό ή το ενοίκιο. Επέμενε να πληρώνουμε πρώτα τα δέκατά μας και πάντα αυτό κάναμε. Μερικές φορές μέναμε με ένα σεντ στην τσέπη, αφού είχαμε πληρώσει για όλες τις άλλες υποχρεώσεις μας, όμως πάντοτε νομίζαμε πως είχαμε αρκετά για να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Ήταν μια ευλογία επειδή ασκούσαμε πίστη για να πληρώνουμε τα δέκατα.
Μια ευλογία η οποία πιστεύω ότι ήρθε από την πληρωμή των δεκάτων είναι πως κατά την επαγγελματική σταδιοδρομία μου, ποτέ δεν έμεινα για μεγάλο διάστημα εκτός εργασίας. Σε κάποιο σημείο στις αρχές της σταδιοδρομίας μου, απολύθηκα γιατί η εταιρεία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και σε διάστημα δύο εβδομάδων είχα βρει μια άλλη δουλειά όπου κέρδιζα περισσότερα χρήματα από την προηγούμενη. Κατά τη διάρκεια των 25 ετών που εργαζόμουν σε μια εταιρεία, υπήρξαν πολλές εποχές όπου απολύονταν πολλοί υπάλληλοι για λόγους οικονομικούς της εταιρείας, όμως εγώ όχι. Πιστεύω ότι ο Κύριος με ευλόγησε επειδή πλήρωνα δέκατα.
Νεαροί αδελφοί και αδελφές μου, εάν ασκείτε την απαραίτητη πίστη για να πληρώνετε δέκατα, σας υπόσχομαι ότι θα ευλογηθείτε. Άσχετα με το πόσο μικρή μπορεί να φαίνεται η συνεισφορά σας, πληρώστε χωρίς δισταγμό. Ας είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν κερδίσετε κάποια χρήματα. Θα αναπτύξετε πίστη να πραγματοποιήσετε πράγματα που διαφορετικά δεν θα πιστεύατε πως έχετε την ικανότητα να κάνετε. Θα γίνετε σοφότεροι στο πώς να διαχειρίζεστε τα χρήματά σας και θα κερδίσετε τη γλυκιά βεβαιότητα, η οποία έρχεται όταν γνωρίζετε ότι κάνετε αυτό που ζητά από εσάς ο Κύριος. Αυτό θα είναι μια πηγή δύναμης και θα είστε σε θέση να έλκετε από τη δύναμη αυτή στο μέλλον.
Γνωρίζω ότι η αδελφή Ρίτσαρντς κι εγώ έχουμε λάβει πολλές ευλογίες, αποτέλεσμα της πληρωμής των δεκάτων μας. Στάθηκα, επίσης, μάρτυρας της πληθώρας των ευλογιών που έχουν έλθει σε πιστούς Αγίους των Τελευταίων Ημερών σε απομακρυσμένα μέρη του κόσμου, επειδή ήταν πρόθυμοι να πληρώνουν τα δέκατα.
Η Εκκλησία στην Ινδία
Συγκεκριμένα, ένα συμβάν μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Το 2000 είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε τελετή σκαψίματος εδάφους για το πρώτο οίκημα συγκεντρώσεων Αγίων των Τελευταίων Ημερών, το οποίο θα χτιζόταν εξαρχής στην Ινδία. Η τοποθεσία για αυτήν την κυρίως εκκλησία ήταν στο Ραγιαχμαντρί, μια πόλη κοντά στην ανατολική ακτή της χώρας. Είναι μια σχετικά μικρή πόλη για την Ινδία, αν και ζουν εκεί περίπου τρία εκατομμύρια άνθρωποι.
Ταξίδεψα στο Ραγιαχμαντρί με τη σύζυγό μου, τον πρόεδρο ιεραποστολής, Εμπενίζερ Σόλομον και τη σύζυγό του. Φθάνοντας στον πολύβουο σιδηροδρομικό σταθμό στο Ραγιαχμαντρί, η καρδιά μου πόνεσε για τους πάμπολλους ανθρώπους που είδα να ζουν σε συνθήκες τρομερής φτώχειας. Πολλοί άνθρωποι κοιμούνταν κάτω, στο σκληρό πάτωμα, όπου υπήρχε ελεύθερος χώρος. Όταν φθάσαμε στην τοποθεσία του σκαψίματος εδάφους, παρατήρησα μια μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στη δυστυχία που μόλις είχα σταθεί μάρτυρας και στη χαρά που είδα στα πρόσωπα των μελών που είχαν συγκεντρωθεί για να μας χαιρετίσουν. Χαμογελούσαν ζεστά και κουνούσαν τα χέρια καθώς πλησιάζαμε. Ήταν τόσο ευτυχισμένοι και συνεπαρμένοι. Μολονότι κι αυτοί ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας σε σχέση με ορισμένα πρότυπα, δεν υπήρχε ίχνος απελπισίας ή κενού.
Αμέσως άρχισα να καταλαβαίνω γιατί είχε επιλεγεί αυτή η τοποθεσία για την κυρίως εκκλησία. Παραδέχομαι ότι αναρωτιόμουν γιατί οι πόροι της Εκκλησίας είχαν επικεντρωθεί σε εκείνο το απομακρυσμένο σημείο. Όμως μετά από μια σύντομη συνάντηση με τους Αγίους στο Ραγιαχμαντρί, όλες οι ερωτήσεις μου απαντήθηκαν. Αυτοί οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών ήταν τόσο πιστοί και τόσο ενθουσιασμένοι που θα είχαν το δικό τους οίκημα συγκεντρώσεων.
Ο οβολός της χήρας
Μετά την τελετή σκαψίματος του εδάφους, ο Πρόεδρος Σόλομον με σύστησε σε τέσσερις χήρες οι οποίες είχαν βαφτιστεί πριν από μερικά χρόνια. Ήταν όλες στη δεκαετία των 70 χρόνων τους. Ο Πρόεδρος Σόλομον με πληροφόρησε ότι οι γυναίκες αυτές πλήρωναν πάντοτε πλήρη δέκατα από τη βάφτισή τους και μετά. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι σε μια περιοχή με τόση φτώχεια, οι πιστές αυτές αδελφές δεν είχαν χάσει ποτέ την ευκαιρία να πληρώσουν τα δέκατά τους, αν και είμαι σίγουρος ότι ήταν μια θυσία γι’ αυτές.
Ρώτησα τον Πρόεδρο Σόλομον πόσο περίπου πλήρωνε κάθε αδελφή σε δέκατα το μήνα. Μου έδωσε ένα νούμερο σε ρουπίες, το νόμισμα στην Ινδία. Δεν συνειδητοποίησα το ποσό, γι’ αυτό τον ρώτησα ποιο ήταν το αντίτιμο σε δολάρια ΗΠΑ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την απάντησή του: «Πληρώνουν μεταξύ ενός και μισού και δύο σεντς». Αυτό μου θύμισε ξανά πως η πληρωμή των δεκάτων δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά απαιτεί πίστη! Αισθάνθηκα ταπεινότητα συνειδητοποιώντας ότι η ευλογία μιας κυρίως εκκλησίας είχε έρθει στους Αγίους αυτούς χάρη στην προθυμία τους να θυσιάσουν πληρώνοντας δέκατα — έστω και αν ήταν μόνο σεντς. Είμαι βέβαιος ότι ο Κύριος θα μετατρέψει εκείνα τα σεντς σε εκατομμύρια δολάρια.
Τα δέκατα δεν είναι μια χρηματική εντολή — είναι μια αρχή πίστης. Ο Κύριος ζητά 10 τοις εκατό από το εισόδημά μας και περιμένει να δει εάν θα ασκήσουμε πίστη σε Εκείνον για να κάνουμε τη θυσία αυτή. Οι Άγιοι στο Ραγιαχμαντρί είχαν εκείνη την πίστη.
Με εντυπωσίασε όταν φθάσαμε στην τοποθεσία της οικοδόμησης, που βρήκαμε ένα ξετυλιγμένο κόκκινο χαλί, από το δρόμο μέχρι την ανοιχτή μεγάλη τέντα όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι Άγιοι. Είχε περίπου 30 μέτρα μήκος. Κάτω από την ανοιχτή τέντα υπήρχαν βελούδινες καρέκλες. Ήταν μεγάλες και εντυπωσιακές. Το χαλί και οι καρέκλες ήταν φθαρμένα, όμως ήταν το καλύτερο που είχαν να προσφέρουν αυτοί οι Άγιοι. Δεν ήθελαν να δώσουν τίποτα λιγότερο από το καλύτερο που μπορούσαν. Ήταν μια εμπειρία που με γέμισε ταπεινότητα. Οι Άγιοι αυτοί στο Ραγιαχμαντρί έδωσαν το παράδειγμα του να δίνουμε με πίστη στον Κύριο, είτε αφορούσε στην πληρωμή των δεκάτων τους είτε στην καλύτερη διαμονή για τους επισκέπτες ηγέτες της Εκκλησίας.
Ίσως να νομίσετε πως το 10 τοις εκατό από το εισόδημά σας, μικρό ή μεγάλο, δεν μπορεί να προσφέρει πολλά ή δεν είναι και τόσο σημαντικό. Σας βεβαιώνω ότι είναι σημαντικό. Είναι σημαντικό να ζείτε το νόμο των δεκάτων τώρα, επειδή θα ενδυναμώσει την πίστη σας και θα σας προετοιμάσει για τις κατοπινές δοκιμασίες.
Ο Κύριος μας έδωσε μια υπόσχεση πως εάν υπακούμε τις εντολές Του, δεσμεύεται να μας παρέχει τις υπεσχημένες ευλογίες (βλέπε Δ&Δ 82:10, 130:21). Στάθηκα μάρτυρας αυτής της ευλογίας στη ζωή των Αγίων στο Ραγιαχμαντρί και μπορείτε να δείτε την ευλογία αυτή και στη δική σας ζωή, εάν είστε πιστοί στην πληρωμή των δεκάτων σας.