Γιατί το Πνεύμα το έλεγε σε εμένα;
Το καλοκαίρι του 1980, ήμουν κοντά στο τέλος της υπηρέτησής μου στην ιεραποστολή της Βοστόνης στην Μασαχουσέτη. Ένα βράδυ είχαμε ένα ραντεβού να διδάξουμε έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό φοιτητή κολεγίου για το σχέδιο σωτηρίας.
Πολλές φορές κατά την διάρκεια του μαθήματος, βρέθηκα καταβεβλημένος από το Άγιο Πνεύμα καθώς επανειλημμένως μου κατέθετε μαρτυρία ότι οι αρχές που διδάσκαμε ήταν αληθινές. Θυμάμαι που προσευχόμουν σχεδόν φωναχτά: «Ήδη το ξέρω αυτό. Έχω διδάξει αυτό το μάθημα αναρίθμητες φορές αυτά τα δύο χρόνια. Είμαι ευγνώμων που αισθάνομαι το Πνεύμα σου, αλλά σε παρακαλώ, δώσε μαρτυρία και στον ερευνητή μας επίσης!»
Λίγο καιρό μετά από εκείνο το βράδυ, συνάντησα τον πρόεδρο της ιεραποστολής μου και με ενημέρωσε ότι η μητέρα μου είχε σκοτωθεί σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Φυσικά, αυτή η ξαφνική απώλεια προκάλεσε ένα τεράστιο σοκ στην οικογένειά μου και σε ολόκληρη την κοινότητά μας. Αλλά, όταν οι συγκινήσεις της στιγμής πέρασαν και είχα την ευκαιρία να συλλογιστώ, θυμόμουν με τέλεια σαφήνεια την δυνατή μαρτυρία του Πνεύματος που είχα λάβει κατά τη διάρκεια του μαθήματος του σχεδίου σωτηρίας. Ήξερα ότι αυτό ήταν το έργο ενός στοργικού Επουράνιου Πατέρα που με προετοίμαζε για την απώλεια που θα ερχόταν.
Δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην μου λείπει η διδασκαλία και η συντροφιά της μητέρας μου. Όμως επίσης δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην θυμάμαι πόσο ένας στοργικός Επουράνιος Πατέρας με προετοίμασε προσεχτικά για την απώλεια που θα ερχόταν.