Η ελευθερία να χορεύει
Η μπαλαρίνα γλιστράει επάνω στη σκηνή — με στροφές, πιρουέτες και αναπηδήσεις στον αέρα, με τόση ευκολία, σαν να μην επηρεάζεται από τη βαρύτητα. Σε κάθε κίνησή της είναι μια ρέουσα έκφραση ελευθερίας.
Όπως πολλά μικρά κορίτσια, όταν η Μαρία Βικτόρια Ρόχας Ριβέρα από τη Χιλή —Μάβι για τους φίλους της— ήταν τεσσάρων χρονών, αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει μπαλαρίνα. Και όπως όλα τα άλλα μικρά κορίτσια σαν κι αυτήν, γρήγορα ανακάλυψε ότι η χάρη και η ελευθερία που έβλεπε επάνω στη σκηνή, συνοδεύονταν από βαρύ τίμημα. Η προσπάθεια και η πειθαρχία που απαιτούνται για να γίνει κάποια επαγγελματίας μπαλαρίνα είναι βαρύ φορτίο για πολλά μικρά ονειροπόλα κορίτσια.
Το κόστος των ονείρων
«Όταν είσαι μικρή, δεν καταλαβαίνεις τη θυσία που απαιτείται», λέει η Μάβι. «Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω σε ηλικία 10 χρονών, οι δάσκαλοί μας, μας έλεγαν πως θα περνούσαμε τη μισή ζωή μας χορεύοντας. Θα έπρεπε να απαρνηθούμε πολλά».
Πράγματα όπως ο ελεύθερος χρόνος και ορισμένα φαγητά. Η Μάβι θα έπρεπε να δαπανήσει χρόνο και να καταβάλει προσπάθεια σε άσκηση και πρακτική εξάσκηση. Θα έπρεπε να προσέχει πολύ τι τρώει. Και μετά το διάβασμα για το σχολείο και το χορό, δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για φιλίες.
Η Μάβι σκέφθηκε ότι το όνειρό της ήταν αρκετά σημαντικό, ώστε να προσπαθήσει.
«Τα χρόνια της εφηβείας μπορεί να είναι μια ιδιαίτερα περίπλοκη εποχή», λέει. «Οι φίλοι μου δεν καταλαβαίνουν πάντα γιατί δεν τρώω κάποια πράγματα ή γιατί δε μένω ως αργά το βράδυ μαζί τους».
Το τίμημα της ελευθερίας
Η Μάβι έμαθε πολύ νωρίς πως όλα εκείνα τα οποία έμοιαζαν με περιορισμούς της ελευθερίας της, ήταν στην πραγματικότητα ο μοναδικός τρόπος που μπορούσε να ελευθερώσει τον εαυτό της από πράγματα τα οποία θα την αποσπούσαν από το στόχο της.
«Διάλεξα να μη μένω αργά έξω τα βράδια και να περνάω το χρόνο μου κάνοντας πρακτική εξάσκηση, αντί να βγαίνω έξω με φίλους μου», λέει η Μάβι. «Εάν ήμουν κουρασμένη, επειδή ξενυχτούσα ή αν δεν ήξερα τα βήματα, επειδή δεν έκανα πρακτική εξάσκηση, δεν μπορούσα να χορέψω».
Αυτού του είδους η πειθαρχία δεν είναι εύκολη, ωστόσο η Μάβι λέει πως αξίζει.
«Όλοι μας έχουμε στιγμές όπου θέλουμε να τα παρατήσουμε», εξομολογείται η Μάβι, «όμως ο καθένας έχει τη δύναμη να διαλέγει. Η πειθαρχία μπορεί να δείχνει ότι σε περιορίζει, όμως η αυτοπειθαρχία είναι επιλογή του καθενός. Κι εγώ διάλεξα να αποδεχτώ αυτού του είδους τη ζωή, ώστε να χορεύω».
Ένας περισσότερο μακροπρόθεσμος στόχος
Σε κάποιο σημείο στη διάρκεια των προσπαθειών της να γίνει μπαλαρίνα, η Μάβι κατάλαβε πως ο χορός δεν ήταν ο μοναδικός στόχος της ή το μοναδικό πράγμα για το οποίο άξιζε να κάνει θυσίες.
Στην πορεία της ζωής της, αισθάνθηκε την επιθυμία να ακολουθήσει τον Ιησού Χριστό και κατάλαβε πως όλα όσα της είχε διδάξει το μπαλέτο σχετικά με την πειθαρχία, ισχύει και για τον οπαδό του ευαγγελίου. Οι φίλοι της αναρωτιόνταν όχι μόνο γιατί σκόπευε να κάνει ό,τι είχε κάνει και για το χορό, αλλά και την ρώτησαν γιατί ζούσε τις τόσο περιοριστικές αρχές του ευαγγελίου.
«Τους εξήγησα πως έχουμε την ελευθερία να επιλέγουμε κι εγώ επέλεξα να αποδεχτώ αυτό το είδος ζωής ώστε να είμαι ελεύθερη από αμαρτίες και να είναι κοντά μου το Άγιο Πνεύμα», λέει.
Ή, όπως είπε ο Σωτήρας, ένας μαθητής θα πρέπει «να σηκώσει το σταυρό του», εννοώντας να απαρνηθεί καθετί που δεν έχει θεϊκότητα και κάθε εγκόσμιο πόθο και να τηρεί τις εντολές του Θεού (βλέπε Μετάφραση Τζόζεφ Σμιθ, Κατά Ματθαίον 16:26). Αυτού του είδους η αυτοπειθαρχία, μας φέρνει προς την «ελευθερία και ζωή αιώνια, μέσω του μεγάλου Μεσολαβητή», ενώ όταν προσπαθούμε να ζούμε έξω από τις εντολές, οδηγεί στην «αιχμαλωσία και θάνατο, σύμφωνα με την αιχμαλωσία και δύναμη του διαβόλου» (Νεφί Β΄ 2:27).
«Η υπακοή φέρνει μεγαλύτερη ελευθερία και ειρήνη από οτιδήποτε άλλο», λέει η Μάβι. «Οι στόχοι μου δεν περιορίζονται σε αυτή την εγκόσμια ζωή αλλά περιλαμβάνουν την αιωνιότητα».
Αξίζει η θυσία
Η Μάβι γλιστράει στη σκηνή σαν φύλλο που το παίρνει ο άνεμος, περνώντας από τη μία φιγούρα στην άλλη — développé και pirouette, glissade και grand jeté.
Μια μπαλαρίνα μπορεί να κάνει το σώμα της να κινηθεί με τρόπους οι οποίοι θα μπορούσαν να τραυματίσουν τους άλλους ανθρώπους. Η ελευθερία αυτή της κίνησης είναι απαραίτητη για την επικοινωνία της με το κοινό. Όμως, αν και μια καλή μπαλαρίνα κάνει ώστε κάθε κίνηση να δείχνει αβίαστη στη σκηνή, έχει καταβάλει πολλή προσπάθεια εκτός σκηνής.
Μετά από οκτώ χρόνια θυσίας και ατελείωτων ωρών καθημερινής σχεδόν εξάσκησης, ζούσε το όνειρό της στη σκηνή — και στο ευαγγέλιο.
«Ο κόσμος το βλέπει τόσο όμορφο και γεμάτο χάρη», λέει η Μάβι. «Όμως στις κινήσεις υπάρχει πολύς έλεγχος. Απαιτείται πολλή δύναμη για να ελέγχεις έτσι τον εαυτό σου».
Ο παραλληλισμός του ευαγγελίου είναι σημαντικός. Το να ακολουθήσουμε τον Χριστό απαιτεί δύναμη. Και οι ανταμοιβές είναι γλυκές.
«Οι ανταμοιβές από τις τόσες πολλές θυσίες είναι ότι μπορώ να χορεύω», λέει η Μάβι. «Αισθάνομαι δυνατή και αισθάνομαι την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος σε κάθε βήμα μου — στη σκηνή και έξω από αυτή».
Ο χορός δεν έχει τελειώσει
Σύμφωνα με τον Νεφί, από τη στιγμή που έχουμε αισθανθεί την επιθυμία να ακολουθήσουμε τον Χριστό και έχουμε βαφτιστεί και επικυρωθεί, θα πρέπει πάντοτε να υπομείνουμε μέχρι τέλους (βλέπε Νεφί Β΄ 31:19-20). Για τη Μαβί, το μπαλέτο απαιτεί παρόμοια αφοσίωση.
Αφού χόρεψε στην Παραγουάη, επέστρεψε στο Βίνια δελ Μαρ της Χιλής, για να διδάξει μερικά χρόνια. Τώρα θέλει να προχωρήσει στο χορό σε επόμενο επίπεδο. Έχει θέσει νέους στόχους οι οποίοι την έφεραν σε Αργεντινή, Γερμανία, Ιρλανδία και Ισπανία για να σπουδάσει και να έχει οντισιόν με διάφορα μπαλέτα.
Ξέρει ότι θα πρέπει να εξακολουθήσει να προσπαθεί — τόσο επάνω στη σκηνή, όσο και στο ευαγγέλιο. Θα πρέπει να εξακολουθήσει και να έχει πειθαρχία, αν θέλει την ελευθερία να χορεύει. Και θα πρέπει να εξακολουθήσει με πίστη, αν θέλει να έχει την ελευθερία που έρχεται από την ιδιότητα του οπαδού. «Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο», δίδαξε ο Κύριος, «είστε αληθινά μαθητές μου· και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Κατά Ιωάννην 8:31-32).
Χορευοντασ με συνεση
Η Μάβι χρειάζεται να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια εκτός σκηνής για να παραμείνει υγιής και σε καλή φυσική κατάσταση. Εκτός του ότι προσέχει τη διατροφή της και ξεκουράζεται αρκετά, η Μάβι κάνει πολλή πρακτική εξάσκηση και χορεύει τουλάχιστον πέντε ώρες σχεδόν καθημερινά. Όμως δεν την πειράζει, γιατί είναι χορεύτρια.
«Ως μέλος της Εκκλησίας, καταλαβαίνω ότι το σώμα μου είναι ο ναός του πνεύματός μου. Ως καλλιτέχνις, χρειάζομαι κάθε μέρος του σώματός μου να δουλεύει σωστά, γι’ αυτό το προστατεύω όσο καλύτερα μπορώ. Όμως ως μέλος, ήδη ήξερα πως έπρεπε να το κάνω αυτό».
Η μαρτυρία της για την εμπνευσμένη φύση του Λόγου Σοφίας ενδυναμώθηκε από την εμπειρία της με το μπαλέτο. «Όταν φροντίζεις σωστά το σώμα σου, μπορείς να δεις τη διαφορά», λέει.
Θα πρέπει να φροντίζεις τον εαυτό σου για να είσαι μπαλαρίνα, όμως η Μάβι λέει: «Όλοι θα πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας, ακόμα και αν δεν είμαστε χορευτές. Δεν επιλέγουμε το σώμα που έχουμε, όμως θα πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες γι’ αυτό και να φροντίζουμε αυτό που μας έχει δοθεί. Είναι χαρίσματα από το Θεό και στον καθέναν μας δόθηκε το σώμα μας για ένα σκοπό».