Voetbal of een zending?
Evenals andere toekomstige zendelingen moest Lohran Saldanha Queiroz beslissen of hij wel of niet op zending ging. Maar de keuze waar Lohran voor stond was niet tussen een zending en een opleiding, een goede baan, familie of vrienden, maar tussen een zending en een profcontract als voetballer in Brazilië.
Bij Lohran, een lid uit de wijk Barra da Tijuca in de ring Rio de Janeiro-Jacarepaguá, zit het voetbal in zijn bloed. Zijn vader, Milton, is in heel Brazilië bekend als Tita. Hij heeft bij clubs in vijf landen gespeeld, veel titels in de wacht gesleept, is topscorer van het land geweest en heeft voor het nationale elftal gespeeld.
Tita zag al vroeg dat zijn zoon talent had. ‘Er was altijd wel een voetbal in de buurt’, herinnert Lohran zich. ‘Mijn vader heeft mij altijd aangemoedigd. Vanaf mijn derde of vierde begon ik met hem mee naar de training te gaan en sindsdien ben ik altijd in de buurt van beroepsvoetballers geweest.’
Toen hij zes was, sloot hij zich aan bij een club in Mexico, waar zijn vader toentertijd voetbalde. Weer terug in Brazilië speelde hij als twaalfjarige in de beste elftallen. En toen hij zeventien was, speelde hij in de beloftencompetitie — een kleine stap naar betaald voetbal. Lohran leek op weg naar een glanzende voetbalcarrière. Toen echter zijn achttiende verjaardag naderde, begon hij serieus na te denken over een zending.
Lohran legt zijn probleem uit: ‘Ik wilde voetballen en ik wilde op zending. Ze verwachten van een beloftevolle speler dat hij direct overstapt naar de profs. Twee jaar niet spelen om dan op je 21e weer verder te gaan, is bijna ondenkbaar.’
Op zeventienjarige leeftijd nam Lohran zich een paar dingen voor die leidden tot, zoals hij het zelf zegt, zijn bekering. Hij stelde zich ten doel om het Boek van Mormon te lezen, te vasten en te bidden. Hij ging vaker naar de wekelijkse activiteitenavond, haardvuuravonden en andere kerkelijke activiteiten. En toen hij geregeld met de zendelingen op pad ging, voelde hij liefde in zijn hart voor de mensen die hij bezocht en voor wie hij bad. Hij wilde dat zij de zegeningen van het evangelie ontvingen. Hij begon na te denken over een voltijdzending. Maar wanneer zou hij die het beste kunnen vervullen? En wat zou een onderbreking van twee jaar voor zijn voetbalcarrière betekenen?
Lohran begon te vasten en te bidden om achter Gods wil te komen. Juist in die week viel zijn oog op een uitgave van de New Era die net was bezorgd. Hij begon er doorheen te bladeren. Hij kwam bij het artikel ‘Ice Dreams’ over de kunstschaatser Chris Obzansky, die op 19-jarige leeftijd een veelbelovende schaatscarrière onderbrak voor een zending, waardoor hij niet aan de Olympische Winterspelen van 2006 kon meedoen.
Eén passage in het bijzonder trok Lohrans aandacht: toen Chris de jongemannenpresident in de avondmaalsdienst over zijn eigen zendingsoproep hoorde spreken, zei de Geest tegen hem: ‘Chris, je moet op zending gaan als je negentien bent, anders krijg je een moeilijk leven.’ Chris zei: ‘De boodschap was zo duidelijk dat ik me omdraaide om te zien of er iemand achter mij stond. Dat gevoel kwam tien keer zo sterk terug, en ik wist dat ik op zending moest gaan.’1
Lohran glimlacht. ‘Toen ik dat las, had ik het gevoel dat het voor mij geschreven was. 19 is de leeftijd die de Heer heeft voorgeschreven. Ik besefte dat dat mijn antwoord was, en het leek of er een enorme last van mijn schouders was gevallen.’ Nu was de tijd om een zending te vervullen. Hij sprak met zijn bisschop, trof de noodzakelijke voorbereidingen en twijfelde geen moment. ‘De keuze om met voetbal te stoppen, viel mij lichter dan ik verwacht had’, zegt hij, ‘omdat ik wist dat het de juiste tijd was.’
Lohran werd tewerkgesteld in de hoofdstad van zijn land, in het zendingsgebied Brasilia. Hij stond bekend als de ‘blijde zendeling’, omdat zijn enthousiasme zo aanstekelijk was. ‘Ik vind het heerlijk om mensen te dienen, om hun te vertellen over de waarheid’ zegt hij. ‘Het geeft een heel voldaan gevoel om te zien hoe mensen veranderen als het evangelie in hun leven komt.’
Uiteraard kreeg ook hij, net als alle andere zendelingen, met problemen te maken. ‘Het is duidelijk dat een zending niet alleen maar pret is’, zegt hij. ‘Er doen zich moeilijkheden, momenten van zwakte en eenzaamheid voor, maar dat is niets vergeleken met de weelde van een zending. Het waren jaren om nooit te vergeten, die ik altijd in gedachten zal houden en, belangrijker, in mijn hart zal meedragen.’
Een paar maanden geleden heeft hij een succesvolle zending afgerond. En nu hij weer thuis is, heeft hij zich aangesloten bij een voetbalclub in Rio de Janeiro. Hij gaat ervan uit dat hij nog genoeg kansen krijgt op een voetbalcarrière. In geloof zegt hij: ‘Ik wacht nu op de kansen die zullen komen, kansen die mijn hemelse Vader mij zal geven.’