Mijn kostbaarste geschenk
Toen ik dacht aan alle cadeautjes en kaarten die we in de kersttijd weer zouden geven, stelde ik mij in gedachten de volgende vraag: Welke van alle cadeautjes die ik ooit met Kerstmis heb gekregen, heeft een grote invloed op mijn leven gehad? En toen moest ik aan december 1963 denken.
Ik was alleen thuis omdat mijn ouders weg waren. Ik was toen leraar. School was uit, ik was op vakantie en het kerstfeest naderde snel. Ik zocht iets te lezen, maar ik had alle boeken thuis al gelezen. Ik besloot naar een buurvrouw met een goede boekenverzameling te gaan. Ze had me al vaak boeken geleend. Dit keer bood ze een boek aan dat twee buitenlanders bij haar achter hadden gelaten.
‘Ik wil graag weten wat je ervan vindt’, zei ze. ‘Het lijkt een interessant boek.’
Ze voegde eraan toe dat de jonge mannen zendelingen waren. Zendelingen? Mijn belangstelling voor het boek was op slag weg. Ik was destijds niet geïnteresseerd in godsdienst, maar ik nam het boek toch mee.
Toen ik afscheid nam, voegde mijn buurvrouw eraan toe: ‘In het boek vind je nog een briefje dat ze schreven met de suggestie om eerst tot God te bidden alvorens het boek te lezen.’
Omdat ik toch geen plannen had voor die regenachtige zaterdag, besloot ik het ‘interessante’ boek te lezen. Ik deed het open en vond het briefje dat de zendelingen geschreven hadden. Ik legde het boek op mijn bed, knielde neer en bad voor het eerst in mijn leven in mijn eigen woorden tot God.
Toen ik begon te lezen, raakte ik geboeid door het verhaal. Hoe kon die jonge Nephi zo’n onwankelbaar geloof hebben? Ik vroeg me af of ik ooit tot zoiets in staat zou zijn. Toen ik het boek Mosiah las, ontleende ik kracht aan de woorden van koning Benjamin. Ik had toen echter nog geen idee dat ik een boek las dat in meer dan veertig jaar mijn favoriet zou worden.
Gedurende die jaren hebben de pagina’s van het boek mij zo veel steun, troost en kracht gegeven, en ben ik tot veel belangrijke inzichten gekomen die ik heb gebruikt in toespraken en lessen in de kleine Argentijnse gemeente Tucumán, waar ik gedoopt en bevestigd ben. Twee jaar later, toen ik op voltijdzending was, schreef ik ook korte briefjes aan onderzoekers met de suggestie om te bidden voordat ze in het boek-van-mormon lazen dat mijn collega en ik bij hen achterlieten.
Er zijn sindsdien zoveel jaren voorbijgegaan. Maar hoe kon ik het waardevolste kerstgeschenk vergeten dat ik ooit heb gekregen, en de buurvrouw die het aan mij gaf? Ik kan me haar gezicht nauwelijks herinneren, en ik heb moeite om me haar naam voor de geest te halen: Marina. Dankuwel, buurvrouw. U hebt mijn eeuwige dank.