Het incident met de warme chocolade
Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal
Het was koud! Nicole en haar vriendinnen haastten zich naar het drukke café om daar een paar minuutjes op te warmen. Toen ze eenmaal binnen waren, keek Nicole naar het menu.
‘Ik neem wat warme chocola’, zei ze.
‘Ik ook’, zei Beth.
Audrey keek naar haar horloge en Heather zei: ‘We hebben niet veel tijd. Denk eraan, mijn moeder haalt ons om twee uur op.’
Nicole keek naar de lange rij mensen. Het zou fijn zijn om warm te blijven met een kop warme chocola terwijl de anderen hun laatste kerstinkopen deden. ‘Beth en ik komen wel naar de kledingzaak hiernaast’, zei ze tegen Heather. ‘Dit duurt niet lang.’
Heather en Audrey vertrokken en Beth en Nicole gingen in de rij staan.
‘Kijk, ze hebben ook Franse vanille’, zei Beth, wijzend op het menu.
Nicole’s gezicht klaarde op. ‘Lekker! Ik ben gek op warme chocola met Franse vanille.’ Maar toen fronste ze, twijfelend. ‘Er staat niet warme chocola met Franse vanille’, zei ze. ‘Er staat alleen maar Franse vanille.’ Ze beet op haar lip. ‘Bestaat er niet ook koffie met Franse vanille?’
Beth haalde haar schouders op. Toen het Nicole’s beurt was, vroeg ze het voor de zekerheid maar.
‘Het is warme chocola’, verzekerde de dame achter de toonbank haar.
‘Fijn!’ zei Nicole. ‘Een grote, graag.’
Beth bestelde hetzelfde en ze verlieten het café. Toen ze Heather en Audrey gevonden hadden, rook Nicole aan haar dampende beker. Haar adem stokte. ‘Ik denk dat dit koffie met Franse vanille is!’
Beth nam een slokje. ‘Volgens mij ook. Maar ja. Het is lekker heet. Ik word al lekker warm.’
‘Maar het is koffie!’
‘Nou, en?’
Nicole zei tegen haar vriendin: ‘Ik ben lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Ik hoor geen koffie te drinken.’
‘Je kunt deze ene keer wel koffie drinken’, zei Heather ongeduldig. ‘Je hoeft niet elke seconde van de dag volmaakt te zijn. We vertellen het aan niemand. Kom nou maar mee. We moeten opschieten.’
Nicole zag dat de rij in het café nu nog langer was, terwijl ze niet veel tijd meer over hadden. Maar ze wist wat haar te doen stond: ‘Ik ruil dit om voor warme chocola’, zei ze vastbesloten. ‘Gaan jullie maar vast. We zien elkaar in de speelgoedwinkel.’
Ze liep alleen weg, maar Audrey haalde haar in. ‘Ik ga wel met je mee’, zei ze. Audrey was ook lid van de kerk.
Toen de meisjes in de rij stonden, zei Audrey: ‘Ik ben blij dat je de koffie niet hebt opgedronken.’
Nicole glimlachte. ‘Ik ook.’
Toen Nicole aan de mevrouw achter de toonbank uitlegde dat ze in plaats van chocola koffie had gekregen, verontschuldigde de dame zich en ruilde de beker om voor een beker warme chocola. Vervolgens haastten Nicole en Audrey zich door de kou om hun vriendinnen in te halen. Nicole had een warm gevoel van binnen, maar dat kwam niet alleen door de chocola. Ze wist dat ze het goede had gedaan. Ondanks dat haar vriendinnen hadden gezegd dat niemand het ooit te weten zou komen, wist onze hemelse Vader het. En ze was ervan overtuigd dat Hij trots op haar zou zijn.
‘Onderscheid jezelf van de wereldse meute. (…) Besluit om anders te zijn; dan word je zowel lichamelijk als geestelijk gezegend.’
Ouderling Russell M. Nelson van het Quorum der Twaalf Apostelen, ‘Addiction or Freedom’, Ensign, november 1988, p. 8.