Si Min-Jun Adunay Bili
Ang tagsulat nagpuyo sa Colorado, USA.
“Si Jesus ang atong mahigugmaong higala. … Kada bata pinangga” (Songbook sa mga Bata, 37).
Si Min-Jun mitan-aw sa mga panganud diha sa bintana. “Mora og moulan ugma,” miingon siya.
Si Lolo mihangad gikan nagbasa sa mantalaan ug mitando. Ulahing bahin na kadto sa ting-init sa Seoul, South Korea, ug nagsugod na ang panahon sa ting-ulan.
Si Min-Jun nag-andam og payong tupad sa iyang sinina alang sa Dominggo. “Mora og kinahanglan tang mobiya og sayo ugma.”
Mipahiyom si Lolo. “Maayo nga ideya. Moagi kita sa mas layo nga agianan, inkaso bahaan ang karsada.”
“Sa imong hunahuna maayo ra kaha ang building sa Simbahan?” Nangutana si Min-Jun. Sa miaging tuig ang silong nabahaan atol sa panahon sa ting-ulan.
“Oo,” matud ni Lolo. “Apan walay kumo sa pag-ampo.”
“Nan, mag-ampo ko alang sa simbahan karong gabii. Ug aron makaabut kita didto nga luwas. Jal-ja-yo (maayong gabii).” Si Min-Jun miyukbo ug dayon natulog.
Pagkabuntag migikan sila og sayo sa apartment. Mihangad si Min-Jun sa itom nga panganud nga mipuno sa langit.
“Pagbaton og pagtuo,” matud ni Lolo.
Misunod si Min-Jun ni Lolo sa pagsaka sa pig-ot nga ang-ang sa bungtod duol sa ilang apartment. Mihunong sila sa ibabaw aron pagginhawa. Ang ilang puti nga pulo nag-umog na gumikan sa bagang yamog sa hangin.
Gibukhad ni Lolo ang iyang mga palad aron bation ang unang lusok sa uwan. “Nabatyagan ba nimo kana? Nagsugod na sa pag-ulan.”
Ilang gibukhad ang ilang mga payong. Pag-abut nila sa sunod nga ang-ang, ang ulan mikusog. Si Min-Jun nagpasiplat sa matag lakang diha sa uwan. “Agoy!” nakasinggit siya sa dihang nadakin-as siya ug naluhod.
“Nasakitan ka ba?” Nangutana si Lolo. Iyang gitan-aw ang nabuslot nga karsones ni Min-Jun.
“Pangus ra man kini,” matud ni Min-Jun, nagkurog ang iyang tingog.
“Ato nang ayuhon sa simbahan,” matud ni Lolo.
Gilahos og saka ni Min-Jun ug ni Lolo ang hagdan ug ngadto na sa mas ibabaw nga karsada.
“Mas grabe ang hangin dinhi,” matud ni Lolo, gihugtan og gunit ang iyang payong. Naglisud og pugong si Min-Jun sa iyang payong. Sa kalit lang mihuros ang hangin ug nabaliktad ang payong, nagisi ang sidsid niini. Nanghuyhoy ang mga abaga ni Min-Jun.
Giisa ni Lolo ang iyang payong. “Dali anhi nako. Hapit na ta moabut.”
Nagsalo si Min-Jun ug si Lolo sa payong, apan gamay ra ang nahimo niini sa nagpadayon nga ulan. Sa nagkaduol na sila sa simbahan, nadungog ni Min-jun ang musika.
“Nagsugod na sila!” Midagan si Min-Jun sa pultahan sa atubangan. Unya nakita niya ang iyang kaugalingon diha sa bildo. Ang iyang buhok nahumod ug nagtulo, ang iyang karsones nagisi, ug ang iyang sapatos nagkalapuk. Miatras siya gikan sa pultahan ug misibug og pila ka lakang.
“Dili … ko mahimong mosulod,” miingon si Min-Jun.
“Maayo ra ka,” miingon si Lolo.
“Pero bulingit ug basa na ko!”
Mitan-aw si lolo ni Min-Jun, dayon mitan-aw sa sukdanan sa ulan nga gitaud sa paril.
“Dali ra ang pagsukod sa ulan, Min-Jun, apan unsaon nato sa pagsukod ang atong kaugalingon?”
Si Min-Jun mikidhat sa iyang Lolo.
“Ang imong nakita lapukon nga sapatos, napangos nga tuhod, ug kalkag nga buhok ug sa imong hunahuna wala na kay bili,” matud ni Lolo. “Apan si Jesukristo adunay mas maayong paagi sa pagsukod. Nakita Niya ang imong kasingkasing ug nasayud nga gibuhat nimo ang husto. Kon imong sukdon ang imong kaugalingon diha sa Iyang pamaagi, makita nimo nga mag-awas ang sukdanan.”
Mitan-aw si Min-Jun sa sukdanan sa ulan. Nagpadayon kini og saka sa matag lusok sa ulan. Naghunahuna siya kon unsa ka lisud ang iyang gibuhat aron makaabut sa simbahan ug unsa kamainiton ug kamalipayon ang iyang gibati sa dihang naa na siya didto. Naghunahuna siya kon unsa kadako ang gugma niya sa Manluluwas ug unsa siya ka pinangga sa Manluluwas.
Migakos si Min-Jun sa iyang Lolo, ug nagdungan silang nanulod sa simbahan.