Interview met nieuwe president ring Den Haag

Door Ineke den Hollander (wijk Haarlem) en Willem Kat (wijk Almere) beiden actief met communicatie- en outreachwerk voor de kerk. Met dank aan Ineke voor het uitwerken van het interview.

Op 17 maart is er een nieuw ringpresidium geroepen en aangesteld. Om nader kennis te maken met president Rainier Gfeller en zijn vrouw Juanita, zoeken we hen op in hun huis in Zoetermeer.

Rainier is verbaasd over wat er de afgelopen maand allemaal is gebeurd. Zoveel mensen zoeken opeens contact met hem! Hij heeft nooit geweten dat er zoveel verschillende roepingen en organisaties (buiten de ringorganisaties) zijn die iets te maken hebben met een ringpresident.

Interkerkelijke samenwerking

Hij is blij dat hij al in zijn periode als bisschop in Zoetermeer door Michael Vis is meegenomen in het proces van de Raad van Kerken. De kerken in Zoetermeer zijn al bezig met wijkgerichte zorg en werken samen in projecten als de Vredesweek en recent de inzamelingsactie voor Oekraïne. Het valt op dat er met name vanuit de evangelische kerken een kort lijntje naar de politiek is, zodat wethouders ook ‘bereikbaar’ zijn.

Gevraagd naar de rol van de Kerk van Jezus Christus hierbij, zegt Rainier dat het de essentie van het evangelie is: het dienen van de (behoeftige) medemens.

Hij maakt daar wel twee kanttekeningen bij. Het is erg belangrijk om de leden mee te nemen in dit outreachproces en hen te helpen begrijpen hoe wezenlijk dit is. In de tweede plaats betekent het dat we actie moeten nemen en niet achterover kunnen leunen als we de zondagsdiensten hebben bezocht.

Zendingservaring als eerste ‘blanke’ zendeling in Sierra Leone

‘Voor mijn persoonlijke ontwikkeling en de groei van mijn getuigenis, is mijn zending in Afrika cruciaal geweest’, vertelt Rainier. Die begon in Ivoorkust, maar hij werd geëvacueerd toen daar een burgeroorlog uitbrak. Hij ging naar Sierra Leone waar hij als eerste blanke zendeling, nadat de burgeroorlog in 2002 was beëindigd, veel kon betekenen voor de mensen. Wat hij daar leerde was realiteitszin: wat is het belangrijkste in het leven? ‘Simpele dingen bepalen je geluk, niet de materiële zaken maar wat binnen in je zit! Je kunt ervoor kiezen om gelukkig te zijn.’ De kerk in Sierra Leone heeft een geweldige groei doorgemaakt, omdat de mensen al gelovig waren en zo blij met de boodschap dat ze aan hun eeuwige vooruitgang konden werken. Het Boek van Mormon was een tastbaar bewijs daarvan. Ook dat gezinnen voor eeuwig samen konden zijn, sprak de mensen daar erg aan. Nu zijn er 10 ringen, 95 wijken/gemeenten en 31.000 leden.

Die realiteitszin helpt Rainier dagelijks in zijn werk. In onze consumptiemaatschappij gaat het om ad hoc bevrediging van allerlei aspiraties, maar hij is niet gevoelig voor allerlei zaken waar zijn collega’s naar streven. Hoewel hij een commerciële functie heeft als presales director, hecht hij meer waarde aan het contact met mensen. ‘Om het vertrouwen te krijgen van anderen, moet ik dicht bij mijzelf blijven, authentiek zijn’, aldus Rainier. ‘Ik wil de goede dingen op een goede manier doen.’ Hij heeft raadgevers gezocht die andere talenten hebben. Ook in zijn huwelijk waardeert hij juist dat Juanita anders is, zodat ze elkaar aanvullen.

Uitdagingen en kansen voor de toekomst van de kerk

Gevraagd naar zijn beeld van de toekomst van de kerk, vraagt hij zich af of religie überhaupt nog wel past in het leven van Nederlanders. Hij steekt van wal: ‘Sluit de manier waarop wij zendingswerk doen nog wel aan? Hoe kunnen we het belang van religie beter uitleggen? Met name voor jongeren is het van cruciaal belang dat ze op jonge leeftijd al ‘ankers’ hebben ontwikkeld; goede ervaringen hebben gehad waar ze op momenten dat ze het moeilijk hebben op terug kunnen vallen.’

Hij vervolgt: ‘Daarnaast moeten we het belang van sociale aspecten niet onderschatten. Als kerk kunnen we meer doen om vriendschappen te faciliteren en stimuleren door units te koppelen. Jongvolwassenen worden te vaak aan zichzelf overgelaten en als ze dan geen ankers hebben, dringt de vraag zich op “Wat doe ik hier?”’ Hij haalt een boodschap van president Bednar voor jongvolwassenen aan: Herinner hen eraan dat ze een kind zijn van een hemelse Vader die altijd van hen houdt! Dat ze een onderdeel zijn van het verbondsvolk en wees als kerkleider een voorbeeld! Dat brengt vele zegeningen met zich mee en geeft perspectief. Fouten maken mag! Niet iedereen volgt hetzelfde pad; laten we elkaar daarom niet veroordelen!’

Gevraagd naar zijn droom in deze nieuwe roeping, vertelt hij ons dat hij negen jaar de tijd heeft om de ‘opkomende generatie’ mee te nemen op de reis om te leren gelukkig te zijn en te weten wat ze daarvoor moeten doen. In Afrika heeft hij geleerd te vertrouwen op de Heilige Geest. Je kunt immers niemand overtuigen, iedereen moet het zelf ontdekken door te lezen, te bidden en te luisteren naar de influisteringen van de Geest. Het is ieders eigen verantwoordelijkheid om een keuze te maken. ‘Voor mij is mijn kerklidmaatschap een verrijking van mijn leven.’

De kerk kan ook in onze ring ‘outreachcentra’ opzetten als we weten waar behoefte aan is, zo zegt hij. ‘Het is zinvol om te onderzoeken of we elkaar kunnen vinden om samen te werken met andere kerkgenootschappen en organisaties in de wijk/gemeente om de kerk een centrum te laten zijn voor allerlei voorzieningen, zoals taallessen, schuldhulpverlening, cursussen zelfredzaamheid of waar maar behoefte aan is. Wel is belangrijk dat het geen extra belasting is voor leden, maar dat we op zoek gaan naar talenten van mensen om ze te laten ervaren dat je van het gebruik daarvan energie krijgt! Ik denk dan aan raden zoals Just Serve en tijdelijke taken.’

Tot slot wil hij alle lezers van de Liahona meegeven ‘dat dankbaarheid onder alle omstandigheden nederigheid en zorgzaamheid tot gevolg heeft en uiteindelijk geluk!’