Καταθέτοντας τα όπλα της ανταρσίας μας
Είθε να θάψουμε –πολύ, πολύ βαθιά– κάθε στοιχείο ανταρσίας εναντίον του Θεού στη ζωή μας και να το αντικαταστήσουμε με πρόθυμη καρδιά και πρόθυμο νου.
Το Βιβλίο του Μόρμον καταγράφει ότι περίπου 90 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού, οι υιοί του βασιλιά Μωσία άρχισαν μια 14ετή αποστολή στους Λαμανίτες. Ανεπιτυχείς προσπάθειες είχαν γίνει επί πολλές γενεές για να φέρουν τον λαό των Λαμανιτών στο να πιστέψει στη διδαχή του Χριστού. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, μέσω των θαυμαστών παρεμβάσεων του Αγίου Πνεύματος, χιλιάδες Λαμανίτες μεταστράφηκαν και έγιναν μαθητές του Ιησού Χριστού.
Διαβάζουμε: «Και όπως σίγουρα ο Κύριος ζει, έτσι σίγουρα όσοι πίστεψαν, δηλαδή όσοι οδηγήθηκαν στη γνώση της αλήθειας, μέσω του κηρύγματος του Αμμών και των αδελφών του, σύμφωνα με το πνεύμα της αποκάλυψης και της προφητείας, και τη δύναμη του Θεού που έκανε θαύματα σε αυτούς – μάλιστα, σας λέω, όπως ο Κύριος ζει, όσοι από τους Λαμανίτες πίστεψαν στο κήρυγμά τους, και μεταστράφηκαν προς τον Κύριο, ποτέ δεν αποστάτησαν».
Το κλειδί για τη διαρκή μεταστροφή αυτού του λαού αναφέρεται στο επόμενο εδάφιο: «Γιατί έγιναν δίκαιος λαός. Κατέθεσαν τα όπλα της ανταρσίας τους, ώστε δεν μάχονταν πια εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον οποιουδήποτε από τους αδελφούς τους».
Αυτή η αναφορά στα «όπλα της ανταρσίας» ήταν και κυριολεκτική και μεταφορική. Σήμαινε τα σπαθιά τους και άλλα πολεμικά όπλα, αλλά επίσης την ανυπακοή τους στον Θεό και τις εντολές Του.
Ο βασιλιάς των μετεστραμμένων Λαμανιτών το εξέφρασε με αυτόν τον τρόπο: «Και τώρα ιδού, αδελφοί μου, αφού αυτό ήταν ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε… να μετανοήσουμε για όλες τις αμαρτίες μας και τις τόσες δολοφονίες που έχουμε διαπράξει, και να έχουμε τον Θεό να τις αφαιρέσει από την καρδιά μας, γιατί αυτό ήταν ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε για να μετανοήσουμε επαρκώς ενώπιον του Θεού ώστε να αφαιρέσει την κηλίδα μας».
Σημειώστε τα λόγια του βασιλιά – όχι μόνο η ειλικρινής μετάνοιά τους είχε οδηγήσει στη συγχώρηση των αμαρτιών τους, αλλά ο Θεός επίσης αφαίρεσε την κηλίδα αυτών των αμαρτιών, ακόμα και την επιθυμία να αμαρτάνουν από την καρδιά τους. Όπως γνωρίζετε, αντί να διακινδυνεύσουν οποιαδήποτε πιθανή επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση ανταρσίας τους εναντίον του Θεού, έθαψαν τα σπαθιά τους. Και καθώς έθαψαν τα υλικά τους όπλα, με αλλαγή στις επιθυμίες τους, έθαψαν επίσης τη διάθεσή τους να αμαρτάνουν.
Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ακολουθήσουμε αυτό το πρότυπο, να «καταθέσ[ουμε] τα όπλα της ανταρσίας [μας]», όποια κι αν είναι, και να «μεταστραφ[ούμε] προς τον Κύριο», ώστε η κηλίδα της αμαρτίας και η επιθυμία για αμαρτία να αφαιρεθεί από την καρδιά μας και ποτέ να μην αποστατούμε.
Η ανταρσία μπορεί να είναι ενεργητική ή παθητική. Το κλασικό παράδειγμα εκούσιας ανταρσίας είναι ο Εωσφόρος, ο οποίος στον προγήινο κόσμο αντιτάχθηκε στο σχέδιο του Πατέρα περί απολύτρωσης και συσπείρωσε άλλους να εναντιωθούν σε αυτό επίσης «και εκείνη την ημέρα πολλοί τον ακολούθησαν». Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε τον αντίκτυπο της συνεχιζόμενης ανταρσίας του στην εποχή μας.
Το ανίερο τρίο αντίχριστων του Βιβλίου του Μόρμον –ο Σερέμ, ο Νεχώρ και ο Κοριχόρ– παρέχουν μία κλασική μελέτη της ενεργού ανταρσίας εναντίον του Θεού. Η κυρίαρχη θέση του Νεχώρ και του Κοριχόρ ήταν ότι δεν υπάρχει αμαρτία. Οπότε, δεν υπάρχει ανάγκη για μετάνοια και δεν υπάρχει Σωτήρας. «Καθένας ευημερ[εί] ανάλογα με την ευφυΐα του, και καθένας κατ[ακτά] ανάλογα με τη δύναμή του, και οτιδήποτε [κάνει] ο καθένας δεν [είναι] αδίκημα». Ο αντίχριστος απορρίπτει τη θρησκευτική εξουσία, χαρακτηρίζοντας διατάξεις και διαθήκες ως τελετές «προσδιορισ[μένες] από αρχαίους ιερείς, για να σφετερισθούν δύναμη και εξουσία».
Ένα παράδειγμα σκόπιμης ανταρσίας των τελευταίων ημερών με ευτυχέστερο τέλος είναι η ιστορία του Γουίλλιαμ Γ. Φελπς. Ο Φελπς προσχώρησε στην Εκκλησία το 1831 και διορίστηκε τυπογράφος της Εκκλησίας. Επιμελήθηκε αρκετές αρχικές εκδόσεις της Εκκλησίας, έγραψε πολυάριθμους ύμνους και υπηρέτησε ως γραφέας για τον Τζόζεφ Σμιθ. Δυστυχώς, στράφηκε εναντίον της Εκκλησίας και του Προφήτη, μέχρι του σημείου να δώσει ψευδή μαρτυρία εναντίον του Τζόζεφ Σμιθ σε ένα δικαστήριο του Μιζούρι, πράγμα που συνέβαλε στη φυλάκιση του Προφήτη εκεί.
Αργότερα, ο Φελπς έγραψε στον Τζόζεφ ζητώντας συγχώρηση. «Γνωρίζω την κατάστασή μου, εσύ την γνωρίζεις, και ο Θεός την γνωρίζει, και θέλω να σωθώ, αν με βοηθήσουν οι φίλοι μου».
Στην απάντησή του ο Προφήτης δήλωσε: «Είναι αλήθεια ότι έχουμε υποφέρει πολύ ως συνέπεια της συμπεριφοράς σου… Ωστόσο, το ποτήρι έχει πιωθεί, το θέλημα του Επουράνιου Πατέρα μας έχει γίνει και είμαστε ακόμη ζωντανοί… Έλα, αγαπητέ αδελφέ, αφού ο πόλεμος έχει περάσει, γιατί οι φίλοι στην αρχή είναι φίλοι στο τέλος».
Με ειλικρινή μετάνοια, ο Γουίλλιαμ Φελπς έθαψε «τα όπλα της ανταρσίας» του και έγινε δεκτός για άλλη μια φορά με πλήρη αλληλεγγύη και ποτέ ξανά δεν αποστάτησε.
Ίσως η πιο ύπουλη μορφή ανταρσίας εναντίον του Θεού, ωστόσο, είναι η παθητική εκδοχή – το να αγνοούμε το θέλημά Του στη ζωή μας. Πολλοί που δεν θα σκέπτονταν ποτέ την ενεργό ανταρσία μπορεί ακόμη να εναντιωθούν στο θέλημα και τον λόγο του Θεού ακολουθώντας το δικό τους μονοπάτι χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τη θεϊκή καθοδήγηση. Θυμάμαι το τραγούδι που έγινε διάσημο πριν από χρόνια από τον τραγουδιστή Φρανκ Σινάτρα με τον κορυφαίο στίχο: “I did it my way” [«Το έκανα με τον δικό μου τρόπο»]. Ασφαλώς, στη ζωή υπάρχει αρκετός χώρος για προσωπική προτίμηση και ατομική επιλογή, αλλά όταν πρόκειται για θέματα σωτηρίας και αιώνιας ζωής, το μουσικό μας θέμα θα έπρεπε να είναι: «Το έκανα με τον τρόπο του Θεού», επειδή αληθινά δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Πάρτε, για παράδειγμα, το παράδειγμα του Σωτήρος σχετικά με το βάπτισμα. Υπεβλήθη στο βάπτισμα ως απόδειξη αφοσίωσης προς τον Πατέρα και ως παράδειγμα για εμάς:
«Έδειξε στα τέκνα των ανθρώπων ότι κατά τη σάρκα ταπείνωσε τον εαυτό Του εμπρός στον Πατέρα, και κατέδειξε προς τον Πατέρα ότι θα είναι υπάκουος προς Αυτόν στην τήρηση των εντολών Του…
»Και είπε στα τέκνα των ανθρώπων: Ακολούθησέ με. Επομένως, αγαπημένοι μου αδελφοί, μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Ιησού, αν δεν είμαστε πρόθυμοι να τηρούμε τις εντολές του Πατέρα;».
Δεν υπάρχει «ο δικός μου τρόπος», αν θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού. Η προσπάθεια να βρούμε μια διαφορετική πορεία προς τους ουρανούς είναι σαν τη ματαιότητα να εργαζόμαστε στον Πύργο της Βαβέλ αντί να προσβλέπουμε προς τον Χριστό και τη σωτηρία Του.
Τα σπαθιά και τα άλλα όπλα που έθαψαν οι Λαμανίτες νεοφώτιστοι ήταν όπλα της ανταρσίας εξαιτίας του τρόπου που τα είχαν χρησιμοποιήσει. Αυτά τα ίδια είδη όπλων στα χέρια των υιών τους, καθώς χρησιμοποιούνταν για την άμυνα της οικογένειας και της ελευθερίας, δεν ήταν καθόλου όπλα ανταρσίας εναντίον του Θεού. Το ίδιο ίσχυε με τέτοια όπλα στα χέρια των Νεφιτών: «Δεν πολεμούσαν για μοναρχία ούτε για δύναμη, αλλά πολεμούσαν για τα σπίτια τους και τις ελευθερίες τους, τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα όλα τους, μάλιστα για τις ιεροτελεστίες της λατρείας τους και την εκκλησία τους».
Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν πράγματα στη ζωή μας που μπορεί να είναι ουδέτερα ή ακόμη και εγγενώς καλά, αλλά όταν χρησιμοποιούνται με λανθασμένο τρόπο γίνονται «όπλα της ανταρσίας». Η ομιλία μας, για παράδειγμα, μπορεί να ανυψώσει πνευματικώς ή να μειώσει. Όπως είπε ο Ιάκωβος:
«Τη γλώσσα, όμως, [φαίνεται ότι] κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να δαμάσει· είναι ασυγκράτητο κακό, γεμάτη από θανατηφόρο φάρμακο.
»Διαμέσου αυτής ευλογούμε τον Θεό και Πατέρα, και διαμέσου αυτής καταριόμαστε τους ανθρώπους, που πλάστηκαν καθ’ ομοίωση του Θεού.
»Από το ίδιο στόμα βγαίνει ευλογία και κατάρα. Δεν πρέπει, αδελφοί μου, έτσι να γίνονται αυτά».
Υπάρχουν πολλά στη δημόσια και προσωπική συζήτηση σήμερα που είναι κακόβουλα και κακοπροαίρετα. Υπάρχει πολλή συζήτηση που είναι χυδαία και βλάσφημη, ακόμη και μεταξύ των νέων. Αυτού του είδους η ομιλία είναι «όπλα ανταρσίας» εναντίον του Θεού, «γεμάτα από θανατηφόρο φάρμακο».
Σκεφθείτε ένα άλλο παράδειγμα για κάτι που είναι ουσιαστικά καλό, αλλά που θα μπορούσε να στραφεί ενάντια στις θείες οδηγίες – η σταδιοδρομία ενός ατόμου. Μπορεί κανείς να βρει πραγματική ικανοποίηση σε ένα επάγγελμα, λειτούργημα ή υπηρεσία και όλοι μας ωφελούμαστε από αυτό που έχουν επιτύχει και δημιουργήσει αφοσιωμένοι και ταλαντούχοι άνθρωποι σε πολλούς τομείς προσπάθειας.
Ωστόσο, είναι πιθανό ότι η αφοσίωση στην καριέρα μπορεί να γίνει το πρωταρχικό επίκεντρο της ζωής κάποιου. Τότε όλα τα άλλα γίνονται δευτερεύοντα, συμπεριλαμβανομένων οποιωνδήποτε αξιώσεων που μπορεί να προβάλλει ο Σωτήρας για τον χρόνο και το ταλέντο κάποιου. Για τους άνδρες και για τις γυναίκες εξίσου, η εγκατάλειψη έννομων ευκαιριών για γάμο, η αποτυχία κάποιου να προσκολληθεί στον/στη σύζυγό του/της και να τον/την ανυψώσει, η αποτυχία να γαλουχήσει τα παιδιά του ή ακόμη και η εκ προθέσεως αποφυγή της ευλογίας και ευθύνης της ανατροφής παιδιών αποκλειστικά και μόνο για χάρη της επαγγελματικής εξέλιξης, μπορεί να μετατρέψει αξιέπαινο επίτευγμα σε μία μορφή ανταρσίας.
Ένα άλλο παράδειγμα αφορά στη φυσική μας ύπαρξη. Ο Παύλος μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να δοξάζουμε τον Θεό τόσο στο σώμα όσο και στο πνεύμα και ότι αυτό το σώμα είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος «το οποίο έχετε από τον Θεό, και δεν είστε κύριοι του εαυτού σας». Επομένως, έχουμε έννομο συμφέρον να αφιερώνουμε χρόνο φροντίζοντας το σώμα μας όσο καλύτερα μπορούμε. Λίγοι από εμάς θα φθάσουμε στο αποκορύφωμα των επιδόσεων που έχουμε δει πρόσφατα στα επιτεύγματα των αθλητών Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων και ορισμένοι από εμάς βιώνουμε τα αποτελέσματα της ηλικίας ή αυτό που ο Πρόεδρος Μ. Ράσσελ Μπάλλαρντ αποκάλεσε «τα πριτσίνια που χαλαρώνουν».
Παρά ταύτα, πιστεύω ότι ευχαριστεί τον Δημιουργό μας, όταν κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να φροντίσουμε το υπέροχο δώρο Του του υλικού σώματος. Θα ήταν σημάδι ανταρσίας να παραμορφώσει κάποιος ή να βεβηλώσει το σώμα του ή να το κακοποιήσει ή να αποτύχει να κάνει ό,τι μπορεί για να ακολουθήσει έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Ταυτοχρόνως, η ματαιοδοξία και το να αναλώνεται κάποιος με τη σωματική διάπλαση, την εμφάνιση ή την ένδυση μπορεί να είναι μια μορφή ανταρσίας στο άλλο άκρο, οδηγώντας κάποιον να λατρέψει το δώρο του Θεού αντί για τον Θεό.
Τελικά, θάβοντας τα όπλα της ανταρσίας μας εναντίον του Θεού, σημαίνει απλώς να υποκύψουμε στους δελεασμούς του Αγίου Πνεύματος, να παραμερίσουμε τον φυσικό άνθρωπο και να γίνουμε «άγιο[ι] μέσω της εξιλέωσης του Χριστού του Κυρίου». Σημαίνει να θέτουμε την πρώτη εντολή πρώτη στη ζωή μας. Σημαίνει, να αφήνουμε τον Θεό να επικρατεί. Αν η αγάπη μας για τον Θεό και η αποφασιστικότητά μας να Τον υπηρετήσουμε με όλη μας την ισχύ, τον νου και τη δύναμη γίνει η βάση με την οποία κρίνουμε τα πάντα και λαμβάνουμε όλες τις αποφάσεις μας, θα έχουμε θάψει τα όπλα μας της ανταρσίας. Με τη χάρη του Χριστού, ο Θεός θα συγχωρήσει τις αμαρτίες και τις ανταρσίες μας του παρελθόντος και θα αφαιρέσει την κηλίδα αυτών των αμαρτιών και των ανταρσιών από την καρδιά μας. Με τον καιρό, θα απομακρύνει ακόμη και κάθε επιθυμία για κακό, όπως έκανε με εκείνους τους Λαμανίτες νεοφώτιστους στο παρελθόν. Κατόπιν, κι εμείς «ποτέ δεν [θα] αποστ[ατήσουμε]».
Το θάψιμο των όπλων της ανταρσίας οδηγεί σε μία ξεχωριστή χαρά. Μαζί με όλους όσοι έχουν ποτέ μεταστραφεί στον Κύριο «φθάνου[με] στο σημείο να τραγουδ[ήσουμε] λυτρωτική αγάπη». Ο Επουράνιος Πατέρας μας και ο Υιός Του, ο Λυτρωτής μας, έχουν επιβεβαιώσει την ατελείωτη δέσμευσή Τους για την υπέρτατη ευτυχία μας μέσω της πιο βαθιάς αγάπης και θυσίας. Βιώνουμε καθημερινά την αγάπη Τους. Ασφαλώς μπορούμε να ανταποδώσουμε με τη δική μας αγάπη και αφοσίωση. Είθε να θάψουμε –πολύ, πολύ βαθιά– κάθε στοιχείο ανταρσίας εναντίον του Θεού στη ζωή μας και να το αντικαταστήσουμε με πρόθυμη καρδιά και πρόθυμο νου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.