«Είστε οι φίλοι μου»
Η διακήρυξη του Σωτήρος «είστε οι φίλοι μου» αποτελεί σάλπισμα για την οικοδόμηση υψηλότερων και αγιότερων σχέσεων μεταξύ όλων των τέκνων του Θεού.
Σε έναν κόσμο γεμάτο έριδες και διχογνωμίες, όπου ο πολιτικός λόγος έχει αντικατασταθεί από κρίση και περιφρόνηση, και οι φιλίες ορίζονται από -ισμούς και -ίτες, έχω φτάσει στο σημείο να ξέρω ότι υπάρχει ένα ξεκάθαρο, απλό και θεϊκό παράδειγμα στο οποίο μπορούμε να προσφύγουμε για ενότητα, αγάπη και αίσθηση του ανήκειν. Αυτό το παράδειγμα είναι ο Ιησούς Χριστός. Καταθέτω μαρτυρία ότι Αυτός είναι ο μεγάλος ενοποιητής.
Είμαστε οι φίλοι Του
Τον Δεκέμβριο του 1832, καθώς «η εμφάνιση ταραχών μεταξύ των εθνών» γινόταν «πιο ορατή» από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από την οργάνωση της Εκκλησίας, οι ηγέτες Άγιοι των Τελευταίων Ημερών στο Κέρτλαντ του Οχάιο συγκεντρώθηκαν για μία συνέλευση. Προσευχήθηκαν «ξεχωριστά και φωναχτά στον Κύριο να [τους] αποκαλύψει το θέλημά του». Αναγνωρίζοντας τις προσευχές αυτών των πιστών μελών σε εποχές έντονων προβλημάτων, ο Κύριος τους παρηγόρησε, απευθυνόμενος τρεις φορές στους Αγίους με δύο δυνατές λέξεις: «φίλοι μου».
Ο Ιησούς Χριστός έχει αποκαλέσει από μακρού τους πιστούς οπαδούς Του φίλους Του. Δεκατέσσερεις φορές στο Διδαχή και Διαθήκες, ο Σωτήρας χρησιμοποιεί τον όρο φίλος για να ορίσει μία ιερή και πολύτιμη σχέση. Δεν μιλώ για τη λέξη φίλος όπως την ορίζει ο κόσμος – που υπόκειται σε οπαδούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στα «μου αρέσει». Δεν μπορεί να καταγραφεί σε ένα hashtag ή έναν αριθμό στο Instagram ή στο X.
Ομολογουμένως, ως έφηβος, θυμάμαι έντρομες συζητήσεις, όταν άκουγα εκείνα τα οδυνηρά λόγια «E, μπορούμε απλώς να είμαστε φίλοι;» ή «Ας μείνουμε στη ζώνη των φίλων». Πουθενά στις άγιες γραφές δεν Τον ακούμε να λέει: «Είστε απλώς φίλοι μου». Αντιθέτως, δίδαξε ότι «μεγαλύτερη από ετούτη την αγάπη δεν έχει κανένας, το να βάλει κάποιος την ψυχή του για χάρη των φίλων του». Και «εσείς είστε αυτοί που μου έχει δώσει ο Πατέρας μου. Είστε οι φίλοι μου».
Το συναίσθημα είναι ξεκάθαρο: ο Σωτήρας απαριθμεί τον καθέναν από εμάς και μας προστατεύει. Αυτή η φροντίδα δεν είναι ασήμαντη ή μικρή. Αντιθέτως, είναι εξυψωτική, ανυψωτική και αιώνια. Βλέπω τη διακήρυξη του Σωτήρος «είστε οι φίλοι μου» ως σάλπισμα για την οικοδόμηση υψηλότερων και αγιότερων σχέσεων μεταξύ όλων των τέκνων του Θεού «για να είμαστε ένα». Το κάνουμε αυτό καθώς συγκεντρωνόμαστε αναζητώντας τόσο ευκαιρίες για ενότητα όσο και την αίσθηση του ανήκειν για όλους.
Είμαστε ένα σε Εκείνον
Ο Σωτήρας το έδειξε όμορφα αυτό στην κλήση Του «έλα, ακολούθα με». Άντλησε από τα χαρίσματα και τα ατομικά γνωρίσματα μίας ποικιλόμορφης ομάδας οπαδών για να καλέσει τους Αποστόλους Του. Κάλεσε αλιείς, ζηλωτές, αδελφούς γνωστούς για την ισχυρή προσωπικότητά τους, ακόμη και έναν τελώνη. Η πίστη τους στον Σωτήρα και η επιθυμία να έλθουν προς Αυτόν τους ένωσε. Κοίταξαν προς Αυτόν, είδαν τον Θεό μέσω Εκείνου και «αφήνοντας αμέσως τα δίχτυα, τον ακολούθησαν».
Έχω δει κι εγώ πώς η οικοδόμηση υψηλότερων και ιερότερων σχέσεων μας ενώνει ως ένα. Η σύζυγός μου, Τζέννιφερ, και εγώ είχαμε την ευλογία να μεγαλώσουμε τα πέντε παιδιά μας στη Νέα Υόρκη. Εκεί, σε εκείνη την πολυάσχολη μητρόπολη, δημιουργήσαμε πολύτιμες και ιερές σχέσεις με γείτονες, φίλους από το σχολείο, συνεργάτες, θρησκευτικούς ηγέτες και ετέρους Αγίους.
Τον Μάιο του 2020, καθώς ο κόσμος πάλευε με την εξάπλωση της πανδημίας, τα μέλη της Επιτροπής Θρησκευτικών Ηγετών της Νέας Υόρκης συναντήθηκαν διαδικτυακά σε μία συγκέντρωση που συγκλήθηκε απότομα. Δεν υπήρχε ημερησία διάταξη. Δεν υπήρχαν ειδικοί προσκεκλημένοι. Απλώς ένα αίτημα να συγκεντρωθούμε και να συζητήσουμε τις δυσκολίες που όλοι αντιμετωπίζαμε ως θρησκευτικοί ηγέτες. Τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων είχαν μόλις αναφέρει ότι η πόλη μας ήταν το επίκεντρο της πανδημίας COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό σήμαινε πως απαγορεύονταν οι συναθροίσεις. Τέρμα οι συγκεντρώσεις.
Για αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτες, η κατάργηση της προσωπικής διακονίας, της συνάθροισης του εκκλησιάσματος και της εβδομαδιαίας λατρείας ήταν ένα καταστροφικό πλήγμα. Η μικρή μας ομάδα –η οποία περιελάμβανε καρδινάλιο, αιδεσιμότατο, ραβίνο, ιμάμη, πάστορα, ιερέα και έναν πρεσβύτερο– άκουγε, παρηγορούσε και υποστήριζε ο ένας τον άλλον. Αντί να επικεντρωθούμε στις διαφορές μας, είδαμε τι κοινό είχαμε. Μιλήσαμε για δυνατότητες και στη συνέχεια για πιθανότητες. Συσπειρωθήκαμε και απαντήσαμε σε ερωτήσεις σχετικά με την πίστη και το μέλλον. Και μετά προσευχηθήκαμε. Ω, πόσο προσευχηθήκαμε.
Σε μια πόλη με πλούσια ποικιλομορφία, γεμάτη πολυπλοκότητα και συγκρουόμενες κουλτούρες, είδαμε τις διαφορές μας να διαλύονται καθώς συγκεντρωνόμασταν ως φίλοι με μία φωνή, έναν σκοπό και μία προσευχή.
Δεν κοιτούσαμε πλέον ο ένας στον άλλον στην άλλη άκρη του τραπεζιού αλλά προς τον ουρανό ο ένας προς τον άλλον. Φεύγαμε από κάθε επόμενη συνάντηση πιο ενωμένοι και έτοιμοι να πάρουμε τα «φτυάρια» μας και να πιάσουμε δουλειά. Η συνεργασία που προέκυψε και η υπηρέτηση που προσφέρθηκε σε χιλιάδες κατοίκους της Νέας Υόρκης με δίδαξε ότι σε έναν κόσμο που απαιτεί διαίρεση, απόσταση και αποδέσμευση, υπάρχουν πάντα πολλά περισσότερα που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Ο Σωτήρας παρακάλεσε: «Να είστε ένα. Και αν δεν είστε ένα, δεν είστε δικοί μου».
Αδελφοί και αδελφές, πρέπει να σταματήσουμε να ψάχνουμε λόγους για να διχάσουμε και αντ’ αυτού να αναζητήσουμε ευκαιρίες για να «είμαστε ένα». Μας έχει ευλογήσει με μοναδικά χαρίσματα και γνωρίσματα που προσκαλούν τη μάθηση του ενός από τον άλλον και την προσωπική ανάπτυξη. Συχνά έλεγα στους φοιτητές μου ότι αν κάνω αυτό που κάνετε εσείς και εσείς κάνετε αυτό που κάνω εγώ, δεν χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Αλλά επειδή δεν κάνετε αυτό που κάνω εγώ και εγώ δεν κάνω αυτό που κάνετε εσείς, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Και αυτή η ανάγκη μας φέρνει κοντά. Το διαίρει και βασίλευε είναι το σχέδιο του εναντίου να καταστρέψει φιλίες, οικογένειες και πίστη. Ο Σωτήρας είναι αυτός που ενώνει.
Ανήκουμε σε Εκείνον
Μία από τις υπεσχημένες ευλογίες του να «γίνουμε ένα» είναι η ισχυρή αίσθηση του ανήκειν. Ο Πρεσβύτερος Κουέντιν Λ. Κουκ δίδαξε ότι «η ουσία του ανήκειν πραγματικά είναι να είμαστε ένα εν Χριστώ».
Σε μια πρόσφατη επίσκεψη με την οικογένειά μου στη Δυτική Αφρική, στη χώρα της Γκάνας, γοητεύτηκα από ένα τοπικό έθιμο. Όταν φθάσαμε στην εκκλησία ή στο σπίτι, μας υποδέχτηκαν με τα λόγια: «Καλώς ήρθατε». Όταν σερβιριζόταν το φαγητό, ο οικοδεσπότης μας ανακοίνωνε: «Είστε προσκεκλημένοι». Αυτοί οι απλοί χαιρετισμοί απευθύνθηκαν με σκοπό και πρόθεση. Είστε ευπρόσδεκτοι. Είστε προσκεκλημένοι.
Τοποθετούμε παρόμοιες ιερές διακηρύξεις στις θύρες του ευκτηρίου οίκου μας. Αλλά η πινακίδα Επισκέπτες ευπρόσδεκτοι δεν αρκεί. Υποδεχόμαστε θερμά όλους όσους περνούν τις πόρτες μας; Αδελφοί και αδελφές, δεν αρκεί να καθόμαστε απλώς στα καθίσματα. Πρέπει να δώσουμε προσοχή στην κλήση του Σωτήρος να αναπτύξουμε ανώτερες και αγιότερες σχέσεις με όλα τα τέκνα του Θεού. Πρέπει να ζούμε την πίστη μας! Ο πατέρας μου συχνά μου υπενθύμιζε ότι το να κάθεσαι απλά σε ένα στασίδι την Κυριακή δεν σε κάνει καλό χριστιανό, όπως το να κοιμάσαι σε ένα γκαράζ δεν σε κάνει αυτοκίνητο.
Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας έτσι ώστε ο κόσμος να μην μας βλέπει, αλλά να βλέπει Εκείνον μέσα από εμάς. Αυτό δεν συμβαίνει μόνον τις Κυριακές. Γίνεται στο παντοπωλείο, στο βενζινάδικο, στη σχολική συνάντηση, στη συγκέντρωση της γειτονιάς – σε όλους τους χώρους όπου εργάζονται και ζουν βαπτισμένα και αβάπτιστα μέλη της οικογένειάς μας.
Λατρεύω την Κυριακή ως υπενθύμιση ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον και μαζί Τον χρειαζόμαστε. Τα μοναδικά χαρίσματα και τα ταλέντα μας που μας διαφοροποιούν σε έναν κοσμικό κόσμο, μας ενώνουν σε έναν ιερό χώρο. Ο Σωτήρας μάς έχει καλέσει να βοηθούμε ο ένας τον άλλον, να ανυψώνουμε ο ένας τον άλλον και να ανυψώνουμε πνευματικώς ο ένας τον άλλον. Αυτό έκανε, όταν θεράπευσε τη γυναίκα με αιμορραγία, καθάρισε τον λεπρό που παρακαλούσε για την ευσπλαχνία Του, συμβούλευσε τον νεαρό άρχοντα, ο οποίος ρώτησε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, αγάπησε τον Νικόδημο που ήξερε αλλά κλονίσθηκε στην πίστη του και κάθισε με τη γυναίκα στο πηγάδι που δεν ταίριαζε με το έθιμο της εποχής, αλλά στην οποία κήρυξε τη μεσσιανική αποστολή Του. Αυτό για μένα είναι εκκλησία – ένα μέρος συναθροίσεως και αναρρώσεως, επιδιορθώσεως και επανεστιάσεως. Όπως έχει διδάξει ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον: «Το δίχτυ του Ευαγγελίου είναι το μεγαλύτερο δίχτυ στον κόσμο. Ο Θεός έχει καλέσει όλους να έλθουν προς Εκείνον… Υπάρχει χώρος για όλους».
Ορισμένοι μπορεί να είχατε εμπειρίες που σας κάνουν να αισθάνεστε ότι δεν ανήκετε κάπου. Το μήνυμα του Σωτήρος προς εσάς και εμένα είναι το ίδιο: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω». Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι το τέλειο μέρος για εμάς. Ο ερχομός στην εκκλησία προσφέρει την ελπίδα καλύτερων ημερών, την υπόσχεση ότι δεν είστε μόνοι και μια οικογένεια που μας χρειάζεται όσο τους χρειαζόμαστε. Ο Πρεσβύτερος Ν. Τοντ Κριστόφερσον επιβεβαιώνει ότι «όντας ένα με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα είναι χωρίς αμφιβολία το απόλυτο στο να ανήκουμε κάπου». Σε όποιον έχει απομακρυνθεί και επιζητεί μία ευκαιρία να επιστρέψει, προσφέρω μία αιώνια αλήθεια και πρόσκληση: Ανήκετε εδώ. Ελάτε πίσω. Ήρθε η ώρα.
Σε έναν εριστικό και διχασμένο κόσμο, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός είναι ο μέγας ενοποιός. Επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τον καθέναν από εμάς να είμαστε άξιοι της πρόσκλησης του Σωτήρος να «είμαστε ένα» και να διακηρύξουμε με τόλμη όπως Εκείνος: «Είστε οι φίλοι μου». Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.