Książki i lekcje
Rozdział 15: Lud przymierza z Panem

Rozdział 15

Lud przymierza z Panem

The Old Testament prophet Abraham kneeling in prayer. Abraham is holding a staff in one hand and is looking toward the heavens as he prays. Sarah, the wife of Abraham, is depicted watching and with a look of humor on her face, from a tent portrayed in the background. Abraham and Sarah are depicted as elderly people.

Charakter przymierzy

  • Czym jest przymierze? Dlaczego Święci w Dniach Ostatnich zwani są ludem przymierza?

Od samego początku Pan zawierał przymierza ze Swoimi dziećmi żyjącymi na ziemi. Kiedy Jego lud zawiera przymierza z Nim (czyli składa obietnice), wie on, czego Bóg od niego oczekuje i jakich błogosławieństw może się spodziewać. Może wtedy lepiej wykonywać Jego pracę na ziemi. Ludzie, którzy zawierają przymierza z Panem i z którymi Pan zawiera przymierza, znani są jako lud przymierza z Panem. Członkowie Kościoła są częścią tego ludu.

W odniesieniu do ewangelii przymierze to święta umowa lub wzajemne porozumienie pomiędzy Bogiem a jakąś osobą lub grupą ludzi. Zawierając przymierze, Bóg obiecuje błogosławieństwo za posłuszeństwo określonym przykazaniom. On stawia warunki Swoich przymierzy i objawia te warunki Swoim prorokom. Jeżeli postanawiamy dotrzymywać tych warunków przymierza, otrzymujemy obiecane błogosławieństwa. Jeśli wybieramy nieposłuszeństwo, wstrzymuje On błogosławieństwa, a w niektórych wypadkach dana jest również kara.

Na przykład, przystępując do Kościoła, zawieramy kilka przymierzy z Panem (zob. rozdział 20. tego podręcznika). W czasie chrztu zobowiązujemy się wziąć na siebie imię Zbawiciela. On obiecuje nam, że „ci, co odpokutują i dadzą się ochrzcić w [Jego] imię, w imię Jezusa Chrystusa, i wytrwają do końca, zbawieni będą” (NiP 18:22). Zawieramy przymierze z Panem, przyjmując sakrament (zob. rozdział 23. tego podręcznika). Obiecujemy wziąć na siebie Jego imię, pamiętać o Nim i przestrzegać Jego przykazań. Nam obiecane jest, że będziemy mieć ze sobą Ducha Świętego. (Zob. NiP 20:77–79). Kiedy otrzymujemy własne obrzędy świątynne, zawieramy kolejne święte przymierza i jest nam obiecane wyniesienie w zamian za wierne posłuszeństwo (zob. NiP 132; zob. także rozdział 47. tego podręcznika).

Bóg zawierał również szczególne przymierza z pojedynczymi osobami lub grupami ludzi. Zawarł szczególne przymierza z Adamem, Enochem, Noem, dziećmi Izraela oraz Lehim (zob. Mojżesz 6:31–36, 52; I Ks. Mojżeszowa 9:9–17; II Ks. Mojżeszowa 19:5–6; 2 Nefi 1). Zawarł szczególne przymierze z Abrahamem i jego potomkami, które błogosławi członków Kościoła i wszystkie narody świata w dzisiejszych czasach.

  • Pomyśl o przymierzach, które zawarłeś z Bogiem i o błogosławieństwach, które On obiecał ci w zamian za dotrzymanie tych przymierzy.

Przymierze Boga z Abrahamem i jego potomkami

  • Czym jest przymierze Abrahama?

Abraham, prorok Starego Testamentu, był bardzo prawym człowiekiem (zob. ilustracja zamieszczona w tym rozdziale). Odmówił czczenia bożków swojego ojca. Przestrzegał wszystkich przykazań Pana. Ze względu na prawość Abrahama, Pan zawarł przymierze z nim i jego potomkami.

Obiecał Abrahamowi, że będzie miał liczne potomstwo. Obiecał, że wszyscy ci potomkowie będą mieć przywilej otrzymania błogosławieństw ewangelii i kapłaństwa oraz przyjęcia wszystkich obrzędów wyniesienia. Potomkowie ci, dzięki mocy kapłaństwa, poniosą ewangelię wszystkim narodom. Wszystkie rodziny ziemskie miały zostać pobłogosławione poprzez nich (zob. Abraham 2:11). Później Bóg obiecał, że jeśli będą prawi, On ustanowi Swoje przymierze ze wszystkimi dalszymi pokoleniami dzieci Abrahama (zob. I Ks. Mojżeszowa 17:4–8).

  • W jaki sposób przykazania i obietnice zawarte w przymierzu Abrahama odnoszą się do nas? (Zastanów się, w jaki sposób to pytanie odnosi się do różnych środowisk, w których przebywamy, jak na przykład domu, pracy, społeczności lub służby misjonarskiej).

Członkowie Kościoła są ludem przymierza

  • Jakie błogosławieństwa i obowiązki obecnie spoczywają na ludzie przymierza z Bogiem?

Biologiczni potomkowie Abrahama nie są jedynymi ludźmi, których Bóg nazywa Swym ludem przymierza. Bóg powiedział do Abrahama: „Albowiem ci, co przyjmą Ewangelię, nazwani zostaną twoim imieniem, i zaliczeni do twego potomstwa, i powstaną, i będą cię błogosławić jako swego ojca” (Abraham 2:10). Tym samym dwie grupy ludzi objęte są przymierzem zawartym z Abrahamem: (1) biologiczni potomkowie Abrahama, którzy wykazali się prawością oraz (2) ci, którzy zostali zaadoptowani do tej linii, przyjmując ewangelię Jezusa Chrystusa i stosując się do jej zasad (zob. 2 Nefi 30:2).

Kiedy przyjmujemy chrzest w Kościele, wchodzimy z Panem w przymierze, które On zawarł z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem (zob. List do Galacjan 3:26–29). Jeśli będziemy posłuszni, odziedziczymy błogosławieństwa związane z tym przymierzem. Mamy przywilej otrzymywania pomocy i przewodnictwa Ducha Świętego. Godni mężczyźni mają przywilej posiadania kapłaństwa. Rodziny mogą otrzymywać błogosławieństwa związane z kapłaństwem. Możemy osiągnąć życie wieczne w królestwie celestialnym. Nie ma większych błogosławieństw.

Wraz z błogosławieństwami, jakie otrzymujemy jako lud przymierza z Panem, spoczywa też na nas wielka odpowiedzialność. Pan obiecał Abrahamowi, że poprzez jego potomków ewangelia zostanie poniesiona całemu światu. Wypełniamy ten obowiązek poprzez kościelny program zarówno pełnoetatowej pracy misjonarskiej, jak i tej wykonywanej przez członków. Ta możliwość głoszenia ewangelii całemu światu jest udziałem tylko Kościoła Pana i Jego ludu przymierza.

Jako lud przymierza z Panem, powinniśmy przestrzegać Jego przykazań. Pan powiedział: „Ja, Pan, zobowiązany jestem kiedy czynicie co mówię; ale gdy nie czynicie co mówię, nie macie obietnicy” (NiP 82:10). Jeżeli odrzucamy nasze przymierze po tym, jak przyjęliśmy ewangelię, przymierze zostaje unieważnione, a my będziemy potępieni w oczach Boga (zob. NiP 132:4). Powiedział On: „Wystrzegajcie się grzechu, aby nie opadły na wasze głowy srogie wyroki. Bowiem od tego, komu wiele dano wiele się wymaga; i ten, co grzeszy przeciw większemu światłu, otrzyma większe obwinienie” (NiP 82:2–3).

Nowe i wieczne przymierze

  • Jaką obietnicę składamy, kiedy przyjmujemy ewangelię? Jakie błogosławieństwa daje nam Ojciec w Niebie, kiedy dochowujemy tych obietnic?

Pełnia ewangelii nazwana jest nowym i wiecznym przymierzem. Obejmuje ono przymierza zawarte podczas chrztu, w czasie przyjmowania sakramentu, w świątyni oraz przymierza zawarte w innych okolicznościach. Pan nazywa je wiecznym, ponieważ jest ono ustanowione przez wiecznego Boga i ponieważ to przymierze nigdy nie ulegnie zmianie. Zawarł to samo przymierze z Adamem, Enochem, Noem, Abrahamem oraz z innymi prorokami. Pod tym względem nie jest ono nowe. Lecz Pan nazywa je nowym, ponieważ za każdym razem, kiedy ewangelia zostaje przywrócona po zabraniu jej z ziemi, staje się ona nowa dla ludzi, którzy ją otrzymują (zob. Ks. Jeremiasza 31:31–34; Ks. Ezechiela 37:26).

Przyjmując nowe i wieczne przymierze, zobowiązujemy się do odpokutowania, przyjęcia chrztu i daru Ducha Świętego, do otrzymania naszego obdarowania, do zawarcia przymierza małżeństwa w świątyni, a także do naśladowania i bycia posłusznymi Jezusowi Chrystusowi do końca naszego życia. Nasz Ojciec Niebieski obiecuje nam, że jeśli dochowamy naszych przymierzy, otrzymamy wyniesienie w królestwie celestialnym (zob. NiP 132:20–24; zob. także rozdział 47. tego podręcznika).

Wspaniałość tej obietnicy jest dla śmiertelników trudna do pojęcia. Przykazania, które On nam daje, są dla naszego pożytku, a jeśli pozostaniemy wierni, będziemy mogli na zawsze dzielić z Nim błogosławieństwa oraz piękno nieba i ziemi. Będziemy mogli żyć w Jego obecności i czerpać z Jego miłości, współczucia, mocy, wspaniałości, wiedzy, mądrości, chwały oraz panowania.

  • Jaki jest związek między przynależnością do Pańskiego ludu przymierza a tym, jak się ubieramy, jak postępujemy i wypełniamy przykazania Boga?

Dodatkowe fragmenty z pism świętych oraz inne źródła