« គម្រោងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ » ប្រិយមិត្ត ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២៤ ទំព័រ ១៨-១៩ ។
គម្រោងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ
« ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបន្តព្យាយាម » ។
ដំណើររឿងនេះបានកើតឡើងនៅក្នុង ស.រ.អា. ។
ប្រាតលី បានចាក់ខ្សាច់មួយកាតូចូលទៅក្នុងធុងរបស់គាត់ ។ គាត់ត្រូវការខ្សាច់ច្រើនណាស់ !
ការតាំងពិព័រណ៍ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រនៅសាលារបស់គាត់ចាប់ផ្តើមក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ។ ប្រាតលី បានធ្វើគំរូមួយដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលរលកយក្ស ស៊ូណាមិដំណើរការ ។ គាត់បានដឹងថា រលកយក្សស៊ូណាមិគឺជារលកទឹកដ៏ធំមួយដែលបណ្តាលមកពីការរញ្ជួយដីនៅក្នុងមហាសមុទ្រ ។ គាត់ចង់ឲ្យគម្រោងរបស់គាត់ល្អឥតខ្ចោះ ។ ប្រហែលជាគាត់អាចឈ្នះរង្វាន់ !
ពេលធុងរបស់គាត់ពេញ ប្រាតលី បានប្រមូលមែកឈើមួយចំនួនមក ។ បន្ទាប់មក គាត់បានរកឃើញធុងផ្លាស្ទិចមួយ និងផ្ទះសម្រាប់ក្មេងលេងមួយចំនួននៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដី ។
ប្រាតលី បានចាក់ខ្សាច់ចូលទៅក្នុងធុងដើម្បីធ្វើជាដី ។ គាត់បានដាក់ផ្ទះ និងដើមឈើដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ។ ផ្នែកបន្ទាប់ដ៏គួរឲ្យរំភើបនោះ—គឺទឹក ! នៅពេលដែលគាត់ចាក់វាចូលហើយ គាត់អាចរុញបំណែកក្ដារកាតុងកាត់ទឹកដើម្បីបង្កើតឲ្យមានរលក ។
ប៉ុន្តែ ក្រោយមកគាត់បានធ្វើកំហុសធ្ងន់មួយ ។ គាត់ចាក់ទឹកច្រើនពេក ! ផ្ទះនោះបានលិច—ទាំងគាត់មិនទាន់ធ្វើឲ្យមានរលកនៅឡើយទេ ។ ខ្សាច់សើមបានធ្វើឲ្យខ្ចាយទឹក បែកភក់ ។
ប្រាតលី បានទូរសព្ទទៅម៉ាក់របស់គាត់នៅក្នុងផ្ទះបាយ ។ « តើកូនគួរតែធ្វើអ្វីពេលនេះ ? កូនចាក់ទឹកច្រើនពេក » ។
ម្តាយបាននិយាយថា « វាមិនអីនោះទេ កូនអាចចាប់ផ្តើមជាថ្មី » ។ « តោះធ្វើវាជាមួយគ្នា ហើយវាស់បន្តិចម្តងៗ » ។
« បាទ » ។ ប្រាតលី បានឱនក្បាលរបស់គាត់ ហើយចេញទៅខាងក្រៅយកខ្សាច់មកបន្ថែមទៀត ។
ពេលនេះពួកគេបានវាស់យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននូវបរិមាណទឹកត្រឹមត្រូវ ហើយចាក់វាចូលទៅក្នុងធុង ។ ប្រាតលី បានរុញក្តារកាតុង ហើយចាំមើលរលកបោកមកលើខ្សាច់ ។ វាដំណើរការហើយ !
រួចមកទៀត ប្រាតលី និងម៉ាក់បានធ្វើបដារបស់គាត់ ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមសរសេរពីហេតុការណ៍សប្បាយៗមួយចំនួនអំពីរលកយក្សស៊ូណាមិ ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យទាំងនោះសរសេរមិនគ្រាន់នៅលើទំព័រនោះទេ ។
« កូនមិនចង់សរសេរវាម្ដងទៀតទេ ! » ប្រាតលី បាននិយាយ ។ គាត់ចាប់ផ្តើមឈឺក្បាល ។
ម៉ាក់បាននិយាយថា « យើងមិនចាំបាច់សរសេររឿងទាំងអស់នេះឡើងវិញទេ » ។ « យើងគ្រាន់តែកែពាក្យប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះវានឹងសរសេរគ្រាន់នៅលើទំព័រនេះហើយ » ។
ប្រាតលី បានត្អូញត្អែរ ។ បដារបស់គាត់មិនដូចអ្វីដែលគាត់រំពឹងចង់បាននោះទេ ។ « ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើដូច្នោះទេ ! វានឹងអាក្រក់មើលណាស់បើសរសេរមិនគ្រាន់ទេនោះ » ។
« ការរៀនសូត្រអាចពិបាកណាស់ » ។ ម៉ាក់បានឱបគាត់ ។ « នៅពេលខ្លះយើងអាចធ្វើខុស ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់គឺយើងមិនបោះបង់ទេ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងបន្តព្យាយាម ។ ដូច្នេះសូមសម្រាកបន្តិច ហើយបញ្ចប់នៅពេលព្រឹក » ។
ព្រឹកស្អែកឡើងពួកគេបានបញ្ចប់បដារបស់គាត់ ។ វាមិនល្អឥតខ្ចោះទេ ប៉ុន្តែ ប្រាតលី មានអារម្មណ៍ល្អបន្តិចអំពីគម្រោងនោះ ។
ទីបំផុត ថ្ងៃតាំងពិព័រណ៌បានមកដល់ ។ ម្តាយបានទម្លាក់ ប្រាតលី ចុះនៅសាលារៀន ។ គាត់បាននិយាយថា « សូមចាំថាកូនបានខិតខំប្រឹងប្រែងលើគម្រោងរបស់កូន និងបានរៀនច្រើនណាស់ ។ ហើយនោះទើបជាអ្វីដែលសំខាន់ » ។
ប្រាតលី បានលើកគម្រោងរបស់គាត់ទៅកន្លែងហាត់ប្រាណដ៏ធំ ។ វាពោរពេញទៅដោយគម្រោង និងបដា ។ សិស្សថ្នាក់ទីបួនទាំងអស់បានអង្គុយរង់ចាំវេនរបស់ពួកគេដើម្បីធ្វើបទបង្ហាញអំពីគម្រោងរបស់ពួកគេ ។
មិនយូរប៉ុន្មាន វាដល់វេនរបស់ប្រាតលី ។ បេះដូងរបស់គាត់លោតញាប់ កាលគាត់ដើរទៅខាងមុខ ។ ចុះបើអ្វីៗមានបញ្ហាកើតឡើងវិញនោះ ?
ប្រាតលី បានរុញក្តារឆ្លងកាត់ទឹក និងបានបង្ហាញអ្នកដាក់ពិន្ទុអំពីរបៀបដែលរលកបានបោកបក់ទៅនឹងដីនេះ ។
អ្នកដាក់ពិន្ទុម្នាក់បានសួរថា « តើអ្វីដែលបង្កឲ្យមានរលកធំៗនៅក្នុងមហាសមុទ្រ ? » ។
« រលកធំៗគឺបណ្តាលមកពី … » ។ ប្រាតលី នឹកមិនឃើញអ្វីទាំងអស់ ។ « ខ្ញុំ អត់ចាំទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចប្រាប់លោក នូវហេតុការណ៍សប្បាយៗមួយចំនួនអំពីរលកយក្សស៊ូណាមិ » ។ គាត់បានអានពីហេតុការណ៍នោះនៅលើបដា របស់គាត់ឲ្យពួកគាត់ស្ដាប់ ។
ក្រោយចេញពីរៀន ប្រាតលី បានឡើងឡានជាមួយនឹងគម្រោងរបស់គាត់ ។
« តើវាយ៉ាងម៉េចដែរកូន ? » ម៉ាក់បានសួរ ។
« វាមិនដូចអ្វីដែលកូនចង់បាននោះទេ » ។ ប្រាតលី បានញញឹម ។ « ប៉ុន្តែកូនបានខំអស់ពីសមត្ថភាព ហើយកូននៅតែបន្តព្យាយាម » ។
រចនារូបភាពដោយ អ័ដាម កូហ្វ័ដ