«Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω»
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Ο Επουράνιος Πατέρας μας… γνωρίζει ότι μαθαίνουμε και αναπτυσσόμαστε και γινόμαστε δυνατότεροι καθώς αντιμετωπίζουμε και επιζούμε των δοκιμασιών μέσω των οποίων πρέπει να περάσουμε.
Στο ημερολόγιό μου απόψε, θα γράψω: «Αυτή ήταν μία από τις πιο εμπνευσμένες συγκεντρώσεις οιασδήποτε γενικής συνελεύσεως που έχω παρευρεθεί. Τα πάντα ήσαν της σπουδαιότερης και πολύ πνευματικής φύσεως».
Αδελφοί και αδελφές, πριν από έξι μήνες, καθώς συναντηθήκαμε στη γενική μας συνέλευση, η γλυκιά μου σύζυγος, η Φράνσις, εκείτο στο νοσοκομείο, έχοντας υποστεί μία μοιραία πτώση μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα. Τον Μάιο, ύστερα από εβδομάδες που πάσχιζε γενναία να υπερνικήσει τα τραύματά της, πέρασε στην αιωνιότητα. Η απώλειά της είναι έντονη. Εκείνη και εγώ παντρευτήκαμε στον Ναό της Σωλτ Λέηκ στις 7 Οκτωβρίου 1948. Αύριο θα ήταν η 65η επέτειος του γάμου μας. Ήταν η αγάπη της ζωής μου, η έμπιστή μου και η πιο κοντινή μου φίλη. Το να πω ότι μου λείπει δεν αρχίζει να μεταφέρει το βάθος των συναισθημάτων μου.
Αυτή η συνέλευση σημειώνει 50 χρόνια από τότε που εκλήθην στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων από τον Πρόεδρο Ντέιβιντ ΜακΚέι. Όλα αυτά τα χρόνια δεν αισθάνθηκα τίποτα παρά την πλήρη και ολοκληρωτική υποστήριξη της γλυκιάς συντρόφου μου. Αμέτρητες είναι οι θυσίες που έκανε, ώστε να μπορώ εγώ να εκπληρώσω την κλήση μου. Ποτέ δεν άκουσα ένα παράπονο από εκείνη καθώς απαιτείτο συχνά να περνώ ημέρες και ενίοτε εβδομάδες μακριά από εκείνη και από τα παιδιά μας. Ήταν όντως ένας άγγελος.
Επιθυμώ να εκφράσω τις ευχαριστίες μου επιπλέον με τις ευχαριστίες της οικογενείας μου, για την τεράστια έκφραση αγάπης που λάβαμε από την εκδημία της Φράνσις. Εκατοντάδες κάρτες και γράμματα εστάλησαν από όλον τον κόσμο εκφράζοντας θαυμασμό για εκείνη και συλλυπητήρια στην οικογένειά μας. Λάβαμε πάμπολλες όμορφες συνθέσεις λουλουδιών. Είμαστε ευγνώμονες για τις αναρίθμητες συνεισφορές που έχουν προσφερθεί στο όνομά της στο Γενικό Ιεραποστολικό Ταμείο της Εκκλησίας. Εκ μέρους αυτών τους οποίους άφησε πίσω, εκφράζω βαθιά ευγνωμοσύνη για τις καλοσυνάτες και εγκάρδιες εκφράσεις σας.
Αυτό που ήταν η μεγαλύτερη πηγή παρηγοριάς για εμένα κατά τη διάρκεια αυτού του τρυφερού καιρού αποχωρισμού είναι η μαρτυρία μου για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και η γνώση που έχω ότι η αγαπητή μου Φράνσις ζει ακόμη. Γνωρίζω ότι ο αποχωρισμός μας είναι παροδικός. Επισφραγισθήκαμε στον οίκο του Θεού από κάποιον που είχε την εξουσία να δένει επάνω στη γη και στους ουρανούς. Γνωρίζω ότι θα ενωθούμε εκ νέου μία ημέρα και δεν θα χωρισθούμε ποτέ ξανά. Αυτή είναι η γνώση που με υποστηρίζει.
Αδελφοί και αδελφές, μπορεί να υποθέσει κανείς με ασφάλεια ότι κανένα άτομο δεν έχει ζήσει ποτέ εντελώς ελεύθερο από δεινά και λύπη ούτε έχει υπάρξει ποτέ περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία που να μην είχε πλήρες μερίδιο αναταραχής και δυστυχίας.
Όταν βιώνουμε σκληρές συνθήκες στη ζωή, υπάρχει ο πειρασμός να κάνουμε την ερώτηση: «Γιατί εγώ;» Μερικές φορές φαίνεται ότι δεν υπάρχει καθόλου φως στο τέλος της σήραγγας, ανατολή του ηλίου για να τερματίσει το σκότος της νύκτας. Αισθανόμαστε περιβεβλημένοι από την απογοήτευση από κατακερματισμένα όνειρα και την απόγνωση από εξανεμισμένες ελπίδες. Συμβάλλουμε στο να προφέρουμε τη βιβλική έκκληση: «Δεν υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ;»1 Αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένοι, συντετριμμένοι, μόνοι. Έχουμε την τάση να βλέπουμε τις προσωπικές μας ατυχίες μέσω του διαστρεβλωμένου πρίσματος της απαισιοδοξίας. Γινόμαστε ανυπόμονοι για μία λύση στα προβλήματά μας, ξεχνώντας ότι συχνά απαιτείται η ουράνια αρετή της υπομονής.
Οι δυσκολίες που μας έρχονται μάς παρουσιάζουν την αληθινή δοκιμασία της ικανότητός μας να αντέξουμε. Μία θεμελιώδης ερώτηση παραμένει για να απαντηθεί από τον καθέναν από εμάς: Να τα εγκαταλείψω ή να τελειώσω; Μερικοί όντως εγκαταλείπουν καθώς βρίσκουν τον εαυτό τους να μην είναι εις θέσιν να εγερθεί υπεράνω των δυσκολιών του. Ο τερματισμός εμπεριέχει το να αντέξουμε μέχρι το τέλος της ίδιας της ζωής.
Καθώς συλλογιζόμαστε τα γεγονότα που μπορούν να μας τύχουν, μπορούμε να πούμε με τον Ιώβ της αρχαίας εποχής: «Ο άνθρωπος γεννιέται για τη λύπη»2. Ο Ιώβ ήταν «άμεμπτος και ευθύς», ο οποίος «φοβόταν τον Θεό, και έμενε μακριά από κακό»3. Ευσεβής στη συμπεριφορά του, με περίσσεια πλούτου, ο Ιώβ έπρεπε να αντιμετωπίσει μια δοκιμασία η οποία θα μπορούσε να είχε αφανίσει οιονδήποτε. Έχοντας χάσει τα αγαθά του, περιφρονημένος από τους φίλους του, χτυπημένος από τα βάσανά του, συντετριμμένος από τον χαμό της οικογένειάς του, παρακινήθηκε να «βλασφημ[ήσει] τον Θεό, και [να πεθάνει]»4. Αντιστάθηκε στον πειρασμό αυτόν και διακήρυξε από τα βάθη της ευγενικής ψυχής του:
«Δέστε, ο μάρτυράς μου είναι στον ουρανό, και η μαρτυρία μου στους ύψιστους τόπους»5.
«Ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει»6.
Ο Ιώβ κρατούσε την πίστη. Θα κάνουμε ομοίως, όταν βιώσουμε τις δυσκολίες μας;
Όποτε έχουμε την τάση να αισθανόμαστε επιβεβαρυμμένοι από τα πλήγματα της ζωής, ας θυμόμαστε ότι άλλοι έχουν περάσει την ίδια οδό, έχουν αντέξει και μετά έχουν υπερνικήσει.
Η ιστορία της Εκκλησίας σε αυτήν τη θεϊκή νομή της πληρότητας των καιρών είναι πλήρης με τις εμπειρίες εκείνων που έχουν αγωνισθεί και όμως έχουν παραμείνει σταθεροί και με θάρρος. Ο λόγος; Έχουν κάνει το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού κέντρο της ζωής τους. Αυτό θα μας βοηθήσει να αντέξουμε οτιδήποτε μπορεί να βιώσουμε στη ζωή. Θα βιώσουμε ακόμη δυσκολίες, αλλά θα είμαστε εις θέσιν να τις αντιμετωπίσουμε, να έλθουμε αντιμέτωποι με αυτές με θάρρος και να βγούμε νικητές.
Από το κρεβάτι του πόνου, από το μαξιλάρι βρεγμένο με δάκρυα, υψωνόμαστε προς τους ουρανούς από αυτήν τη θεία διαβεβαίωση και πολύτιμη υπόσχεση: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω»7. Μία τέτοια παρηγοριά είναι πολύτιμη.
Καθώς έχω ταξιδεύσει μακριά και εκτεταμένα σε όλον τον κόσμο, εκπληρώνοντας τις ευθύνες της κλήσεώς μου, έχω φθάσει στο σημείο να γνωρίζω πολλά πράγματα -- συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι όλοι βιώνουν λύπη και δεινά. Δεν μπορώ να αρχίσω να απαριθμώ όλο το ψυχικό άλγος και τη λύπη των οποίων ήμουν μάρτυς καθώς επισκέφθηκα άτομα που είναι αντιμέτωπα με θλίψη, βιώνουν ασθένεια, αντιμετωπίζουν διαζύγιο, αγωνίζονται με έναν ανυπάκουο υιό ή θυγατέρα ή υφίστανται τις συνέπειες της αμαρτίας. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίζεται, επειδή υπάρχουν αμέτρητα προβλήματα τα οποία μπορούν να μας τύχουν. Να απομονώσουμε ένα παράδειγμα είναι δύσκολο και όμως όποτε σκέπτομαι δυσκολίες, οι σκέψεις μου στρέφονται στον αδελφό Μπρεμς, έναν από τους διδασκάλους Σχολείου Κυριακής της παιδικής μου ηλικίας. Ήταν ένα πιστό μέλος της Εκκλησίας, ένας άνδρας με χρυσή καρδιά. Εκείνος και η σύζυγός του, Σάντι, είχε οκτώ παιδιά, πολλά εκ των οποίων είχαν την ίδια ηλικία με παιδιά στην οικογένειά μας.
Αφού η Φράνσις και εγώ παντρευτήκαμε και μετακομίσαμε από τον τομέα, βλέπαμε τον αδελφό και την αδελφή Μπρεμς και μέλη της οικογενείας τους σε γάμους και κηδείες καθώς και σε συγκεντρώσεις επανένωσης τομέως.
Το 1968, ο αδελφός Μπρεμς έχασε τη σύζυγό του, Σάντι. Δύο από τα οκτώ παιδιά του απεβίωσαν επίσης καθώς πέρασαν τα χρόνια.
Μία ημέρα, πριν από σχεδόν 13 χρόνια, η μεγαλύτερη εγγονή του αδελφού Μπρεμς μού τηλεφώνησε. Μου εξήγησε ότι ο παππούς της είχε φθάσει τα 105α γενέθλιά του. Είπε: «Ζει σε έναν μικρό οίκο ευγηρίας, αλλά συναντά όλη του την οικογένεια κάθε Κυριακή, όπου εκφωνεί ένα ευαγγελικό μάθημα». Συνέχισε: «Την προηγούμενη Κυριακή, ο παππούς μάς ανακοίνωσε: ‘Αγαπητοί μου, πρόκειται να πεθάνω αυτήν την εβδομάδα. Σας παρακαλώ, τηλεφωνήστε στον Τόμι Μόνσον. Θα ξέρει τι να κάνει’».
Επισκέφθηκα τον αδελφό Μπρεμς το επόμενο κιόλας πρωινό. Είχα να τον δω λίγο καιρό. Δεν μπορούσα να του μιλήσω, διότι είχε χάσει την ακοή του. Δεν μπορούσα να του γράψω ένα μήνυμα για να διαβάσει, διότι είχε χάσει την όρασή του. Μου ελέχθη ότι η οικογένεια επικοινωνούσε μαζί του, παίρνοντας το δάκτυλο του δεξιού χεριού του και μετά χαράσσοντας στην παλάμη του αριστερού χεριού του το όνομα του ατόμου που επισκεπτόταν. Οποιοδήποτε μήνυμα έπρεπε να μεταφερθεί με τον ίδιο τρόπο. Ακολούθησα τη διαδικασία, παίρνοντας το δάκτυλό του και συλλαβίζοντας «Τ-Ο-Μ-Ι Μ-Ο-Ν-Σ-Ο-Ν», με το όνομα που πάντοτε με ήξερε. Ο αδελφός Μπρεμς ενθουσιάσθηκε και, παίρνοντας τα χέρια μου, τα έβαλε στο κεφάλι του. Ήξερα ότι η επιθυμία του ήταν να λάβει μία ευλογία της ιεροσύνης. Ο οδηγός που με είχε πάει στον οίκο ευγηρίας συμμετείχε μαζί μου καθώς θέσαμε τα χέρια μας στο κεφάλι του αδελφού Μπρεμς και παρείχαμε την επιθυμητή ευλογία. Ύστερα, δάκρυα έρρεαν από τα μάτια του που δεν έβλεπαν. Άρπαξε τα χέρια μας με ευγνωμοσύνη. Αν και δεν είχε ακούσει την ευλογία που του είχαμε δώσει, το Πνεύμα ήταν δυνατόν και πιστεύω ότι εμπνεύσθηκε να μάθει ότι είχαμε παράσχει την ευλογία που χρειαζόταν. Αυτός ο γλυκός άνδρας δεν μπορούσε πλέον να δει. Δεν μπορούσε πλέον να ακούσει. Ήταν περιορισμένος μέρα-νύχτα σε ένα μικρό δωμάτιο, σε έναν οίκο ευγηρίας. Και όμως το χαμόγελο στο πρόσωπό του και τα λόγια που έλεγε, άγγιξαν την καρδιά μου. «Σε ευχαριστώ», είπε. «Ο Επουράνιος Πατέρας μου ήταν τόσο καλός μαζί μου».
Μέσα σε μία εβδομάδα, όπως είχε προβλέψει ο αδελφός Μπρεμς, απεβίωσε. Ποτέ δεν εστιάσθηκε σε όσα του έλειπαν. Αντιθέτως, πάντοτε ήταν βαθιά ευγνώμων για τις πολλές του ευλογίες.
Ο Επουράνιος Πατέρας μας, ο οποίος μάς δίδει τόσα πολλά να απολαμβάνουμε, γνωρίζει επίσης ότι μαθαίνουμε και αναπτυσσόμαστε και γινόμαστε δυνατότεροι καθώς αντιμετωπίζουμε και επιζούμε των δοκιμασιών μέσω των οποίων πρέπει να περάσουμε. Ξέρουμε ότι υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες θα βιώσουμε σπαραξικάρδια λύπη, θα θρηνήσουμε και ενδεχομένως να δοκιμασθούμε στα όριά μας. Ωστόσο, τέτοιες δυσκολίες μάς επιτρέπουν να αλλάξουμε προς το καλύτερο, να οικοδομήσουμε εκ νέου τη ζωή μας με τον τρόπο που μας διδάσκει ο Επουράνιος Πατέρας μας και να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμαστε -- καλύτεροι απ’ ό,τι ήμαστε, με περισσότερη κατανόηση από πριν, με περισσότερη ενσυναίσθηση από πριν με ισχυρότερη μαρτυρία απ’ ό,τι είχαμε πριν.
Αυτός θα πρέπει να είναι ο σκοπός μας -- να επιμείνουμε και να υπομείνουμε, ναι, αλλά επίσης να εξευγενιστούμε περισσότερο πνευματικώς καθώς βαδίζουμε στην ηλιοφάνεια και τη θλίψη. Αν δεν ήσαν οι δυσκολίες να υπερνικήσουμε και τα προβλήματα να επιλύσουμε, θα παραμέναμε κατά πολύν όπως είμαστε, με λίγη ή καθόλου πρόοδο προς τον στόχο μας της αιώνιας ζωής. Ο ποιητής εξέφρασε κατά πολύ την ίδια σκέψη με αυτά τα λόγια:
Το καλό ξύλο δεν μεγαλώνει άνετα.
Όσο δυνατότερος ο άνεμος τόσο δυνατότερα τα δένδρα.
Όσο περισσότερο χώρο έχει τόσο πιο ψηλό θα γίνει.
Όσο περισσότερη η καταιγίδα τόσο περισσότερη η δύναμη.
Με ήλιο και κρύο, με βροχή και χιόνι,
το καλό ξύλο μεγαλώνει στα δένδρα και ο καλός χαρακτήρας στους ανθρώπους8.
Μόνον ο Διδάσκαλος γνωρίζει το βάθος των δοκιμασιών μας, του πόνου μας και των δεινών μας. Μόνον εκείνος μας προσφέρει αιώνια γαλήνη εν καιρώ αντιξοότητος. Μόνον εκείνος αγγίζει τις βασανισμένες μας ψυχές με τα παρηγορητικά λόγια Του:
«Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω.
»Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας.
»Επειδή ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ»9.
Είτε είναι η καλύτερη περίοδος ή η χειρότερη, Εκείνος είναι μαζί μας. Έχει υποσχεθεί ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Αδελφοί και αδελφές μου, είθε να έχουμε τη δέσμευση στον Επουράνιο Πατέρα μας που να μην αλλάζει με τον χρόνο ή σύμφωνα με την εκάστοτε κρίση στη ζωή μας. Δεν θα πρέπει να βιώνουμε δυσκολίες για να Τον θυμόμαστε και δεν θα πρέπει να οδηγούμαστε σε ταπεινοφροσύνη, προτού Του δώσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη μας.
Είθε να πασχίζουμε πάντοτε να είμαστε κοντά στον Επουράνιο Πατέρα μας. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να προσευχόμαστε σε Εκείνον και να Τον ενωτιζόμαστε κάθε ημέρα. Όντως Τον χρειαζόμαστε κάθε ώρα, είτε είναι ώρα ηλιοφάνειας είτε βροχής. Είθε η υπόσχεσή Του να είναι πάντοτε το παρασύνθημά μας: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω»10.
Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ζει και μας αγαπά, ότι ο Μονογενής Του Υιός έζησε και πέθανε για εμάς και ότι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι εκείνο το διαπεραστικό φως το οποίο λάμπει μέσα από το σκοτάδι της ζωής μας. Είθε να είναι πάντοτε έτσι, προσεύχομαι, στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.