Όχι άλλους θεούς

Από τον Πρεσβύτερο Ντάλιν Όουκς

Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Υπηρετούμε προτεραιότητες ή θεούς πριν από τον Θεό που πρεσβεύουμε ότι λατρεύουμε;

Οι δέκα εντολές είναι θεμελιώδεις για τη χριστιανική και την ιουδαϊκή πίστη. Δοθείσες από τον Θεό στα τέκνα του Ισραήλ μέσω του προφήτη Μωυσή, οι δύο πρώτες αυτών των εντολών κατευθύνουν τη λατρεία και τις προτεραιότητες μας. Στην πρώτη, ο Κύριος διέταξε: «Μη έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα» (Έξοδος 20:3). Αιώνες μετά, όταν ο Ιησούς ρωτήθηκε: «Ποια εντολή είναι μεγάλη μέσα στο νόμο;» Απάντησε: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου» (Κατά Ματθαίον 22:36–37).

Η δεύτερη των δέκα εντολών επεξηγεί την κατεύθυνση να μην έχουμε άλλους θεούς και αναγνωρίζει ποια θα πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή μας ως τέκνα Του. «Μη κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο μήτε ομοίωμα κάποιου» στον ουρανό ή στη γη (Έξοδος 20:4). Η εντολή έπειτα προσθέτει: «μη τα προσκυνήσεις μήτε να τα λατρεύεις» (Έξοδος 20:5). Περισσότερο από το να απαγορεύει απλώς τα υλικά είδωλα, αυτό δηλώνει μια θεμελιώδη προτεραιότητα για όλες τις εποχές. Ο Ιεχωβά εξήγησε: «Επειδή, εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, … κάνω έλεος σε… εκείν[ους] που με αγαπούν, και τηρούν τα προστάγματά μου» (Έξοδος 20:5–6). Η σημασία του ζηλότυπος είναι αποκαλυπτική. Η εβραϊκή προέλευσή του σημαίνει «να κατέχει ευαίσθητα και βαθιά αισθήματα» (Έξοδος 20:5, υποσημείωση b στην αγγλική αγία γραφή). Συνεπώς, προσβάλλουμε τον Θεό, όταν «προσκυν[άμε]» ή «λατρεύ[ουμε]» άλλους θεούς -- όταν έχουμε άλλες προτεραιότητες¹.

Ι.

Ποιες άλλες προτεραιότητες «λατρεύ[ουν]» πριν από τον Θεό τα άτομα --ακόμα και θρήσκα άτομα-- στην εποχή μας; Σκεφτείτε αυτές τις πιθανότητες, όλες κοινές στον κόσμο μας:

Πολιτιστικές και οικογενειακές παραδόσεις
Πολιτική ορθότητα
Φιλοδοξίες καριέρας
Υλικά αποκτήματα
Ψυχαγωγικές ενασχολήσεις
Δύναμη, εξέχουσα θέση και γόητρο

Αν κανένα από αυτά τα παραδείγματα δεν φαίνεται να εφαρμόζει σε κανέναν από εμάς, πιθανώς να μπορούμε να σκεφτούμε άλλους στους οποίους εφαρμόζει. Αυτή η αρχή είναι πιο σημαντική από ξεχωριστά παραδείγματα. Η αρχή δεν έχει να κάνει με το αν έχουμε άλλες προτεραιότητες. Η ερώτηση που τίθεται από τη δεύτερη εντολή είναι «Ποια είναι η απόλυτη προτεραιότητα μας;» Υπηρετούμε προτεραιότητες ή θεούς πριν από τον Θεό που πρεσβεύουμε ότι λατρεύουμε; Έχουμε ξεχάσει να ακολουθούμε τον Σωτήρα, ο οποίος δίδαξε ότι αν Τον αγαπάμε, θα τηρούμε τις εντολές Του; (βλέπε Κατά Ιωάννην 14:15). Αν ναι, οι προτεραιότητες μας έχουν γυρίσει ανάποδα από την πνευματική απάθεια και τις απείθαρχες ορέξεις, που είναι τόσο κοινές στις ημέρες μας.

II.

Για τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών, οι εντολές του Θεού βασίζονται και είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένες με το σχέδιο του Θεού για τα παιδιά Του -- το μέγα σχέδιο σωτηρίας. Αυτό το σχέδιο, μερικές φορές αποκαλείται το «μεγάλο σχέδιο της ευδαιμονίας» (Άλμα 42:8), εξηγεί την καταγωγή μας και τον προορισμό μας ως παιδιών του Θεού -- από πού ήρθαμε, γιατί είμαστε εδώ και πού πηγαίνουμε. Το σχέδιο σωτηρίας εξηγεί τον σκοπό της δημιουργίας και τους όρους της θνητότητας, συμπεριλαμβάνοντας τις εντολές του Θεού, την ανάγκη για έναν Σωτήρα και τον ζωτικής σημασίας ρόλο των θνητών και αιώνιων οικογενειών. Αν εμείς, οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, στους οποίους έχει δοθεί αυτή η γνώση, δεν καθιερώσουμε τις προτεραιότητες μας σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, είμαστε σε κίνδυνο να υπηρετούμε άλλους θεούς.

Η γνώση για το σχέδιο του Θεού για τα παιδιά Του δίνει στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών μια μοναδική προοπτική για τον γάμο και την οικογένεια. Είμαστε ορθά γνωστοί ως μια εκκλησία επικεντρωμένη στην οικογένεια. Η θεολογία μας ξεκινά από επουράνιους γονείς και το μεγαλύτερο ιδανικό μας είναι να κατορθώσουμε την πληρότητα της αιώνιας υπερύψωσης. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι δυνατόν μόνο σε μια οικογενειακή σχέση. Γνωρίζουμε ότι ο γάμος ενός άνδρα και μιας γυναίκας είναι απαραίτητος για την επίτευξη του σχεδίου του Θεού. Μόνο αυτός ο γάμος θα παράσχει το εγκεκριμένο πλαίσιο για τη θνητή γέννηση και την προετοιμασία των μελών της οικογένειας για την αιώνια ζωή. Κοιτάζουμε τον γάμο και τη γέννηση και ανατροφή παιδιών ως μέρος του σχεδίου του Θεού και ένα ιερό καθήκον εκείνων στους οποίους δίνεται η ευκαιρία να το κάνουν. Πιστεύουμε ότι ο απόλυτος θησαυρός, στη γη και στον ουρανό, είναι τα παιδιά και οι απόγονοί μας.

III.

Λόγω αυτών που καταλαβαίνουμε για τον δυνητικό αιώνιο ρόλο της οικογένειας, θλιβόμαστε με την απότομη μείωση των γεννήσεων και των γάμων πολλών δυτικών χωρών, των οποίων η ιστορική κουλτούρα είναι χριστιανική και ιουδαϊκή. Υπεύθυνες πηγές αναφέρουν τα εξής:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες τώρα έχουν το χαμηλότερο ποσοστό γεννήσεων στην ιστορία τους² και σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλες ανεπτυγμένες χώρες το ποσοστό γεννήσεων είναι χαμηλότερο από το απαραίτητο για να διατηρήσουν τον πληθυσμό τους³. Αυτό απειλεί την επιβίωση πολιτισμών, ακόμη και εθνών.
Στην Αμερική, το ποσοστό των νέων ενηλίκων ηλικίας 18 με 29, οι οποίοι είναι παντρεμένοι έπεσε από το 59 τοις εκατό το 1960 στο 20 τοις εκατό το 2010⁴. Η μέση ηλικία για τον πρώτο γάμο είναι τώρα στο μεγαλύτερο επίπεδο στην ιστορία: 26 για τις γυναίκες και σχεδόν 29 για τους άνδρες⁵.
Σε πολλές χώρες και πολιτισμούς (1) η παραδοσιακή οικογένεια μιας παντρεμένης μητέρας και πατέρα και παιδιών γίνεται η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, (2) η επιδίωξη καριέρας αντί του γάμου και της γέννησης παιδιών είναι μια αυξανόμενη επιλογή πολλών νέων γυναικών και (3) ο ρόλος και η αντιληπτή ανάγκη του πατέρα έχει μειωθεί.

Στο μέσον αυτών των ανησυχητικών τάσεων, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το σχέδιο του Θεού είναι για όλα τα παιδιά Του και ότι ο Θεός αγαπάει όλα τα παιδιά Του, παντού⁶. Το πρώτο κεφάλαιο του Βιβλίου του Μόρμον δηλώνει: «η δύναμη και η καλοσύνη και η ευσπλαχνία» του Θεού «επάνω σε όλους τους κατοίκους της γης» (Νεφί Α΄ 1:14). Ένα μετέπειτα κεφάλαιο δηλώνει: «έδωσε [την σωτηρία του] δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους», και ότι «όλοι οι άνθρωποι έχουν το προνόμιο ο ένας όπως και ο άλλος, και κανένας δεν αποκλείεται» (Νεφί Β΄ 26:27–28). Συνεπώς, οι γραφές μάς διδάσκουν ότι είμαστε υπεύθυνοι να είμαστε συμπονετικοί και με χριστιανική αγάπη προς όλους τους ανθρώπους (βλέπε Προς Θεσσαλονικείς Α΄ 3:12, Ιωάννη Α΄ 3:17, Δ&Δ 121:45).

IV.

Επίσης, σεβόμαστε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις όλων των ανθρώπων ακόμα και εκείνων των αυξανόμενων αριθμών, οι οποίοι διακηρύσσουν κανένα πιστεύω στον Θεό. Γνωρίζουμε ότι μέσω της δοθείσης από τον Θεό δύναμης επιλογής, πολλοί θα έχουν πεποιθήσεις αντίθετες με τις δικές μας, αλλά ελπίζουμε ότι και οι άλλοι θα σέβονται εξίσου τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας και θα καταλαβαίνουν ότι η πίστη μας μάς ωθεί να κάνουμε μερικές διαφορετικές επιλογές και συμπεριφορές από τις δικές τους. Για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι ως ένα ουσιώδες μέρος του σχεδίου σωτηρίας Του, ο Θεός έχει καθορίσει ένα αιώνιο πρότυπο ότι οι σεξουαλικές σχέσεις πρέπει να συμβαίνουν μόνο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, οι οποίοι είναι παντρεμένοι.

Η δύναμη της δημιουργίας θνητής ζωής είναι η πλέον εξυψωμένη δύναμη που έχει δώσει ο Θεός στα παιδιά Του. Η χρήση της ήταν υποχρεωτική από την πρώτη εντολή του Θεού στον Αδάμ και την Εύα (βλέπε Γένεση 1:8), αλλά άλλες σημαντικές εντολές δόθηκαν για να απαγορευτεί η λανθασμένη χρήση της (βλέπε Έξοδος 20:14, Προς Θεσσαλονικείς Α΄ 4:3). Η έμφαση που δίνουμε στον νόμο αγνότητας εξηγείται από την κατανόησή μας του σκοπού των δυνάμεων αναπαραγωγής στην επίτευξη του σχεδίου του Θεού. Έξω από τα δεσμά του γάμου μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, όλες οι χρήσεις των δυνάμεων αναπαραγωγής είναι αμαρτωλές στον έναν ή τον άλλον βαθμό και αντίθετες στο σχέδιο του Θεού για την υπερύψωση των παιδιών Του.

Η σημασία που δίνουμε στον νόμο αγνότητας εξηγεί τη δέσμευση μας στο πρότυπο γάμου που προήλθε από τον Αδάμ και την Εύα και έχει συνεχίσει μέσα στους αιώνες ως το πρότυπο του Θεού για τις αναπαραγωγικές σχέσεις μεταξύ των γιων και των θυγατέρων Του και για την ανατροφή των παιδιών Του. Ευτυχώς, πολλοί άνθρωποι συνδεδεμένοι με άλλα θρησκεύματα ή οργανώσεις συμφωνούν μαζί μας για τη φύση και τη σημασία του γάμου, μερικοί βάσει των θρησκευτικών διδαχών και άλλοι βάσει αυτού που κρίνουν καλύτερο για την κοινωνία.

Η γνώση μας για το σχέδιο του Θεού για τα παιδιά Του⁷ εξηγεί γιατί ανησυχούμε που όλο και περισσότερα παιδιά γεννιούνται εκτός γάμου --επί του παρόντος 41 τοις εκατό όλων των γεννήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες⁸-- και που ο αριθμός των ζευγαριών που ζουν μαζί χωρίς γάμο, έχει αυξηθεί δραματικά τον τελευταίο μισό αιώνα. Πέντε δεκαετίες πριν, μόνο από ένα μικρό ποσοστό πρώτων γάμων είχε προηγηθεί η συμβίωση. Τώρα, η συμβίωση προηγείται 60 τοις εκατό των γάμων⁹. Και αυτό γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτό, ειδικά μεταξύ εφήβων. Πρόσφατη έρευνα δεδομένων έδειξε ότι περίπου 50 τοις εκατό των εφήβων δηλώνουν ότι η τεκνοποίηση εκτός γάμου ήταν ένας «άξιος τρόπος ζωής» ¹⁰.

V.

Υπάρχουν πολλές πολιτικές και κοινωνικές πιέσεις για νομικές και πολιτικές αλλαγές να καθιερωθούν συμπεριφορές αντίθετες στα διατάγματα του Θεού σχετικά με τη σεξουαλική ηθική και την αιώνια φύση και αντίθετες στους σκοπούς του γάμου και της τεκνοποιίας. Αυτές οι πιέσεις έχουν ήδη εγκρίνει ομόφυλους γάμους σε πολλές πολιτείες και έθνη. Άλλες πιέσεις θα μπερδέψουν τα φύλα ή θα ομογενοποιήσουν αυτές τις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών που είναι ουσιαστικές για να επιτευχθεί το μεγάλο σχέδιο ευδαιμονίας του Θεού.

Η κατανόησή μας για το σχέδιο του Θεού και τις διδαχές Του, μας δίνουν μια αιώνια προοπτική που δεν μας επιτρέπει να παραβλέπουμε τέτοιες συμπεριφορές ή να βρούμε δικαιολογίες στους νόμους που τις επιτρέπουν. Και, αντιθέτως με άλλες οργανώσεις που μπορούν να αλλάζουν την πολιτική τους ακόμα και τη διδαχή τους, οι πολιτικές μας έχουν καθοριστεί από τις αλήθειες, τις οποίες ο Θεός έχει προσδιορίσει ως αναλλοίωτες.

Το δωδέκατο άρθρο της πίστης δηλώνει την πεποίθησή μας να υποτασσόμαστε στην πολιτική εξουσία και «να υπακούμε, να σεβόμαστε και να υποστηρίζουμε το νόμο». Αλλά οι νόμοι ανθρώπων δεν μπορούν να καταστήσουν ηθικό αυτό που ο Θεός έχει διακηρύξει ανήθικο. Η δέσμευση στη μεγαλύτερη προτεραιότητα μας -να αγαπάμε και να υπηρετούμε τον Θεό -- απαιτεί να κοιτάζουμε τον νόμο Του ως πρότυπο συμπεριφοράς μας. Για παράδειγμα, παραμένουμε υπό τον θεϊκό νόμο να μην διαπράττουμε μοιχεία ή πορνεία, ακόμα και αν αυτές οι πράξεις δεν είναι πλέον εγκλήματα υπό τον νόμο των πολιτειών ή των κρατών στα οποία μένουμε. Παρομοίως, η νομιμοποίηση αυτού που αποκαλείται «ομόφυλος γάμος» δεν αλλάζει τον νόμο του Θεού για τον γάμο ούτε τις εντολές Του και τα πρότυπά μας σχετικά με αυτόν. Παραμένουμε υπό τη διαθήκη να αγαπάμε τον Θεό και να τηρούμε τις εντολές Του και να απόσχουμε από το να υπηρετούμε άλλους θεούς και προτεραιότητες -- ακόμα και αν αυτά γίνονται δημοφιλή σε αυτόν τον τόπο και χρόνο.

Με αυτήν την απόφαση, μπορεί να παρεξηγηθούμε και μπορεί να κατηγορηθούμε για θρησκοληψία, να υποφέρουμε διακρίσεις ή να πρέπει αντέξουμε εισβολή στην ελεύθερη άσκηση της θρησκείας μας. Αν είναι έτσι, νομίζω ότι θα πρέπει να θυμόμαστε την πρώτη προτεραιότητά μας --να υπηρετούμε τον Θεό-- και, σαν τους πρωτοπόρους προκατόχους μας, να σπρώξουμε τις χειράμαξές μας εμπρός με την ίδια ευψυχία που επέδειξαν.

Μια διδασκαλία του Προέδρου Τόμας Μόνσον εφαρμόζει σε αυτήν την κατάσταση. Σε αυτή τη συνέλευση 27 χρόνια πριν, διακήρυξε με τόλμη: «Ας έχουμε το θάρρος να αψηφήσουμε τη γενική ομοφωνία, το θάρρος να αντιπροσωπεύσουμε τις αρχές. Το θάρρος, όχι ο συμβιβασμός, φέρνει το χαμόγελο της έγκρισης του Θεού. Το θάρρος γίνεται μία ζωντανή και ελκυστική αρετή, όταν θεωρείται όχι μόνο ως προθυμία να πεθάνει κάποιος με τιμή, αλλά επίσης ως αποφασιστικότητα να ζει με ευπρέπεια. Ένας δειλός ηθικά είναι αυτός που φοβάται να κάνει αυτό που νομίζει ότι είναι σωστό, επειδή οι άλλοι δεν θα το εγκρίνουν ή θα γελάσουν. Να θυμάστε ότι όλοι οι άνδρες έχουν τους φόβους τους, αλλά αυτοί που αντιμετωπίζουν τους φόβους τους με αξιοπρέπεια έχουν θάρρος επίσης»¹¹.

Προσεύχομαι να μην αφήσουμε τις εγκόσμιες δυσκολίες της θνητότητας να μας προκαλέσουν να ξεχάσουμε τις μεγάλες εντολές και τις προτεραιότητες, οι οποίες μας έχουν δοθεί από τον Δημιουργό και Σωτήρα μας. Δεν πρέπει να θέσουμε την καρδιά μας τόσο πολύ στα πράγματα του κόσμου και να προσβλέπουμε να τιμήσουμε τους ανθρώπους (βλέπε Δ&Δ 121:35), ώστε να σταματήσουμε να προσπαθούμε να επιτύχουμε τον αιώνιο προορισμό μας. Γνωρίζουμε το σχέδιο του Θεού για τα παιδιά Του --εμείς που έχουμε κάνει διαθήκες να συμμετάσχουμε σε αυτό-- έχουμε μια ξεκάθαρη ευθύνη. Δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε ποτέ από την ύψιστη επιθυμία μας, η οποία είναι να πετύχουμε την αιώνια ζωή¹². Δεν πρέπει ποτέ να μειώνουμε την πρώτη προτεραιότητά μας -- να μην έχουμε άλλους θεούς και να μην υπηρετούμε άλλον από τον Θεό Πατέρα και τον Υιό Του, τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.

Είθε ο Θεός να μας βοηθήσει να καταλάβουμε αυτήν την προτεραιότητα και να γίνει κατανοητή από άλλους, καθώς την επιζητούμε με σοφό και στοργικό τρόπο, προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.