Δεν είστε πλέον ξένοι

Από τον επίσκοπο Ζεράλντ Κοσέ

Πρώτο Σύμβουλο στην Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία

Σε αυτήν την Εκκλησία, δεν υπάρχουν ξένοι και απόκληροι. Υπάρχουν μόνον αδελφοί και αδελφές.

Οι περισσότεροι από εμάς κάποια στιγμή ήμαστε σε μία κατάσταση που ήταν καινούργια για εμάς, όπου αισθανθήκαμε ξένοι και ανασφαλείς. Αυτή η κατάσταση συνέβη στην οικογένειά μου πριν από περίπου πέντε χρόνια, αφού μου απηύθυνε την κλήση ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον να υπηρετήσω ως Μέλος της Γενικής Εξουσίας της Εκκλησίας. Αυτή η κλήση κατέστησε αναγκαία τη μετακόμιση της οικογενείας μας από το όμορφο μέρος που απολαμβάναμε για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Η σύζυγός μου και εγώ ακόμη θυμόμαστε τη στιγμιαία αντίδραση των παιδιών μας, όταν έμαθαν για την αλλαγή. Ο 16χρονος υιός μας αναφώνησε: «Δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Μπορείς να πας. Εγώ θα μείνω!»

Κατόπιν απεφάσισε γρήγορα να μας συνοδεύσει και με πίστη ενστερνίσθηκε αυτήν την καινούργια ευκαιρία στη ζωή του. Το να ζει σε νέο περιβάλλον τα τελευταία χρόνια, έχει αποδειχθεί μία απολαυστική μαθησιακή εμπειρία για την οικογένειά μας, ειδικώς χάρη στη ζεστή υποδοχή και καλοσύνη των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Καθώς έχουμε ζήσει σε διαφορετικές χώρες, έχουμε φθάσει στο σημείο να εκτιμούμε ότι η ενότητα των ανθρώπων του Θεού σε όλη τη γη είναι κάτι πραγματικό και απτό.

Η κλήση μου με έχει οδηγήσει να ταξιδεύσω σε πολλές χώρες και μου έχει δώσει το εκλεκτό προνόμιο να προεδρεύσω σε πολλές συγκεντρώσεις. Καθώς κοιτάζω τα διάφορα εκκλησιάσματα, συχνά βλέπω μέλη να αντιπροσωπεύουν πολλές χώρες, γλώσσες και κουλτούρες. Μία θαυμάσια έκφανση της θεϊκής νομής του Ευαγγελίου μας είναι ότι δεν περιορίζεται σε μία γεωγραφική περιοχή ή σε μία ομάδα εθνών. Είναι παγκόσμια και πάγκοινη. Προετοιμάζεται για την ένδοξη επιστροφή τού Υιού του Θεού, συναθροίζοντας «τα τέκνα του από τα τέσσερα άκρα τής γης»¹.

Αν και ο αριθμός των μελών της Εκκλησίας αυξάνεται σε ποικιλομορφία, η ιερή μας κληρονομία υπερβαίνει τις διαφορές μας. Ως μέλη της Εκκλησίας, γινόμαστε δεκτοί στον οίκο του Ισραήλ. Γινόμαστε αδελφοί και αδελφές, ισότιμοι κληρονόμοι της ίδιας πνευματικής καταγωγής. Ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ ότι «όσοι δεχτούν αυτό το ευαγγέλιο θα ονομάζονται με το όνομά [του], και θα υπολογίζονται σπέρμα [του], και θα σηκωθούν και θα [τον] ευλογούν ως πατέρα τους»².

Έχει γίνει μία υπόσχεση σε καθέναν που γίνεται μέλος της Εκκλησίας: «Επομένως, λοιπόν, δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού»³.

Η λέξη stranger [ξένος] προέρχεται από τη λατινική λέξη extraneus, η οποία σημαίνει εξωτερικός ή από έξω. Γενικώς, χαρακτηρίζει κάποιον που είναι «παρείσακτος» για διαφόρους λόγους, είτε λόγω καταγωγής, κουλτούρας, απόψεων ή θρησκείας. Ως μαθητές του Ιησού Χριστού, οι οποίοι προσπαθούν να είναι στον κόσμο αλλά όχι του κόσμου, ενίοτε αισθανόμαστε παρείσακτοι. Καλύτερα από πολλούς, γνωρίζουμε ότι ορισμένες πόρτες μπορούν να κλείσουν για όσους θεωρούνται διαφορετικοί.

Όλα τα χρόνια, ο λαός του Θεού έχει προσταχθεί να φροντίζει όλα τα άτομα που είναι ξένοι ή που μπορεί να θεωρούνται διαφορετικοί. Τα αρχαία χρόνια, ένας ξένος επωφελείτο από την ίδια υποχρέωση της φιλοξενίας όπως μία χήρα ή ένα ορφανό. Σαν κι αυτούς, ο ξένος ήταν σε μία κατάσταση μεγάλης αδυναμίας και η επιβίωσή του εξηρτάτο από την προστασία που ελάμβανε από τον τοπικό πληθυσμό. Ο λαός του Ισραήλ έλαβε ακριβείς οδηγίες επί του θέματος τούτου: «Ο ξένος, που παροικεί με σας, θα είναι σε σας όπως ο αυτόχθονας, και θα τον αγαπάς όπως τον εαυτό σου· επειδή, ξένοι σταθήκατε στη γη τής Αιγύπτου»⁴.

Κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του, ο Ιησούς ήταν παράδειγμα κάποιου ο οποίος πήγε πέρα από την απλή υποχρέωση της φιλοξενίας και της ανοχής. Σε όσους αποκλείσθηκαν από την κοινωνία, όσους απερρίφθησαν και εθεωρούντο ακάθαρτοι από αυτούς που πίστευαν ότι είναι πιο χρηστοί εδόθησαν η συμπόνια και ο σεβασμός Του. Έλαβαν ίσο μέρος των διδασκαλιών και της διακονίας Του.

Επί παραδείγματι, ο Σωτήρας ήταν εναντίον των κατεστημένων εθίμων της εποχής Του που απευθύνθηκε προς τη Σαμαρείτιδα, ζητώντας της λίγο νερό. Κάθισε και έφαγε με τελώνες και αρχιτελώνες. Δεν δίστασε να πλησιάσει τον λεπρό, να τον αγγίξει και να τον θεραπεύσει. Θαυμάζοντας την πίστη του Ρωμαίου εκατόνταρχου, είπε στο πλήθος: «Σας διαβεβαιώνω, ούτε στον Ισραήλ δεν βρήκα τόσο μεγάλη πίστη»⁵.

Ο Ιησούς μάς έχει ζητήσει να τηρούμε τον νόμο της τέλειας αγάπης, η οποία είναι μία παγκόσμια και άνευ όρων δωρεά. Είπε:

«Επειδή, αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, ποιον μισθό έχετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο;

»Και αν χαιρετήσετε μονάχα τους αδελφούς σας, τι περισσότερο κάνετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν έτσι;

»Να είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος»⁶.

Σε αυτήν την Εκκλησία, δεν υπάρχουν ξένοι και απόκληροι. Υπάρχουν μόνον αδελφοί και αδελφές. Η γνώση που έχουμε για τον Αιώνιο Πατέρα μάς βοηθά να γίνουμε πιο ευαίσθητοι στην αδελφοσύνη που θα πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε όλους τους άνδρες και τις γυναίκες επί της γης.

Ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα Οι Άθλιοι δείχνει πώς οι ηγέτες της ιεροσύνης μπορούν να φερθούν σε αυτά τα άτομα τα οποία θεωρούνται ξένοι. Ο Γιάννης Αγιάννης είχε μόλις αποφυλακισθεί. Εξαντλημένος από ένα μακρύ ταξίδι και πεθαίνοντας από πείνα και δίψα, φθάνει σε μία μικρή κωμόπολη, ψάχνοντας ένα μέρος για να βρει φαγητό και στέγη για τη νύκτα. Όταν διαδόθηκαν τα νέα για την άφιξή του, ένας-ένας όλοι οι κάτοικοι τού κλείνουν την πόρτα. Ούτε το ξενοδοχείο, ούτε το πανδοχείο ούτε καν η φυλακή δεν τον δεχόταν. Τον απορρίπτουν, τον απομακρύνουν, τον εξορίζουν. Τελικώς, με καμία δύναμη να του έχει μείνει, καταρρέει στη μπροστινή πόρτα του επισκόπου της κωμοπόλεως.

Ο καλός κληρικός γνωρίζει πλήρως το υπόβαθρο του Αγιάννη, αλλά προσκαλεί τον αλήτη στο σπίτι του με αυτά τα συμπονετικά λόγια:

«‘Αυτός δεν είναι ο οίκος μου. Είναι ο οίκος του Ιησού Χριστού. Αυτή η πόρτα δεν απαιτεί από εκείνον που εισέρχεται αν έχει όνομα, αλλά αν έχει θλίψη. Υποφέρεις, πεινάς και διψάς· είσαι ευπρόσδεκτος. …Τι χρειάζεται να ξέρω το όνομά σου; Εξάλλου, πριν μου πεις [το όνομά σου], είχες ένα που ήξερα’.

»[Ο Αγιάννης] άνοιξε τα μάτια του με έκπληξη.

»‘Αλήθεια; Ήξερες πώς με λένε;’

»‘Ναι», απήντησε ο επίσκοπος, ‘λέγεσαι αδελφός μου’»⁷ .

Σε αυτήν την Εκκλησία, οι τομείς και οι απαρτίες μας δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον Ιησού Χριστό. Όποιος εισέρχεται στα οικήματα συγκεντρώσεών μας θα πρέπει να αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Η ευθύνη να καλωσορίζουμε τους πάντες έχει αυξανόμενη σημασία. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε περνά μία περίοδο μεγάλης αναστάτωσης. Λόγω της αυξημένης διαθεσιμότητος μεταφορών, ταχύτητος επικοινωνίας και παγκοσμιοποίησης των οικονομιών, η γη γίνεται ένα μεγάλο χωριό, όπου άνθρωποι και έθνη συναντώνται, συνδέονται και αναμιγνύονται όπως ποτέ πριν.

Αυτές οι τεράστιες παγκόσμιες αλλαγές υπηρετούν τα σχέδια του Παντοδύναμου Θεού. Η συνάθροιση των εκλεκτών Του από τα τέσσερα άκρα της γης λαμβάνει χώρα όχι μόνο με την αποστολή ιεραποστόλων σε μακρινές χώρες, αλλά επίσης με την άφιξη ατόμων από άλλες περιοχές στις πόλεις και τις γειτονιές μας. Πολλοί, χωρίς να το γνωρίζουν, οδηγούνται από τον Κύριο σε μέρη, όπου μπορούν να ακούσουν το Ευαγγέλιο και να έλθουν στο ποίμνιό Του.

Πιθανόν το επόμενο άτομο που θα μεταστραφεί στο Ευαγγέλιο στον τομέα σας θα είναι κάποιος που δεν προέρχεται από τον συνήθη σας κύκλο των φίλων και των γνωστών. Μπορεί να το παρατηρήσετε από την εμφάνιση, τη γλώσσα, τον τρόπο ένδυσης, το χρώμα δέρματός του. Αυτό το άτομο μπορεί να έχει μεγαλώσει σε μία άλλη θρησκεία, με διαφορετικό υπόβαθρο ή διαφορετικό τρόπο ζωής.

Η συντροφικότητα είναι μία σημαντική ευθύνη της ιεροσύνης. Η απαρτία της Ααρωνικής και της Μελχισεδικής Ιεροσύνης πρέπει να ενεργούν σε συνεργασία με τις αδελφές υπό τη διεύθυνση του επισκόπου, για να διασφαλίζει ότι κάθε άτομο είναι ευπρόσδεκτο με αγάπη και καλοσύνη. Οι οικογενειακοί διδάσκαλοι και οι επισκέπτριες διδασκάλισσες θα προσέχουν για να διασφαλίσουν ότι κανείς δεν λησμονείται ούτε αγνοείται.

Όλοι χρειάζεται να εργασθούμε μαζί, για να οικοδομήσουμε πνευματική ενότητα εντός των τομέων και των κλάδων μας. Ένα παράδειγμα τέλειας ενότητος υπήρχε ανάμεσα στον λαό του Θεού, αφού επισκέφθηκε ο Χριστός την αμερικανική ήπειρο. Το χρονικό διατυπώνει ότι δεν υπήρχαν «Λαμανίτες, ούτε κανένα είδος -ίτες. Αλλά ήταν όλοι ένα, τέκνα τού Χριστού, και κληρονόμοι τής βασιλείας τού Θεού»⁸.

Η ενότητα δεν επιτυγχάνεται με την αγνόηση και την απομόνωση των μελών που φαίνονται ότι είναι διαφορετικά ή πιο αδύναμα και με το να συσχετιζόμαστε με άτομα που είναι σαν κι εμάς. Αντιθέτως, η ενότητα κερδίζεται με το να καλωσορίζουμε και να υπηρετούμε όσους είναι καινούργιοι και έχουν συγκεκριμένες ανάγκες. Αυτά τα μέλη αποτελούν ευλογία για την Εκκλησία και μας παρέχουν ευκαιρίες να υπηρετούμε τον πλησίον μας και συνεπώς να εξαγνίζουμε την καρδιά μας.

Επομένως, αδελφοί μου, είναι καθήκον σας να προσεγγίζετε οποιονδήποτε φανεί στην πόρτα των κτηρίων της Εκκλησίας. Καλωσορίστε τους με ευγνωμοσύνη και χωρίς προκατάληψη. Αν άνθρωποι που δεν γνωρίζετε, έλθουν σε μία από τις συγκεντρώσεις σας, χαιρετίστε τους θερμώς και προσκαλέστε τους να καθίσουν μαζί σας. Παρακαλώ, κάνετε το πρώτο βήμα για να τους βοηθήσετε να αισθανθούν ευπρόσδεκτοι και ότι τους αγαπούν παρά να περιμένετε εκείνοι να έλθουν σε εσάς.

Ύστερα από το αρχικό σας καλωσόρισμα, σκεφθείτε τρόπους με τους οποίους μπορείτε να συνεχίσετε να εκτελείτε διακονία προς αυτούς. Κάποτε άκουσα για έναν τομέα, όπου ύστερα από τη βάπτιση δύο κωφών αδελφών, δύο θαυμάσιες αδελφές της Ανακουφιστικής Εταιρείας απεφάσισαν να μάθουν νοηματική γλώσσα, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν καλύτερα με αυτές τις καινούργιες νεοφώτιστες. Τι υπέροχο παράδειγμα αγάπης για έτερους αδελφούς και αδελφές στο Ευαγγέλιο!

Δίδω μαρτυρία ότι κανείς δεν είναι ξένος για τον Επουράνιο Πατέρα μας. Δεν υπάρχει κανείς του οποίου η ψυχή να μην είναι πολύτιμη για Εκείνον. Με τον Πέτρο, καταθέτω μαρτυρία ότι «ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης· αλλά, σε κάθε έθνος όποιος τον φοβάται, και εργάζεται δικαιοσύνη, είναι σ’ αυτόν δεκτός»⁹.

Προσεύχομαι ώστε όταν ο Κύριος συναθροίσει τα πρόβατά Του κατά την τελευταία ημέρα, να μπορεί να πει στον καθέναν μας: «Ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε».

Κατόπιν θα Του πούμε: «Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε;»

Και θα μας απαντήσει: «Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα»¹⁰.

Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.