Κοίτα εμπρός και πίστευε

Από τον Πρεσβύτερο Έντουαρντ Ντουμπέ

Των Εβδομήκοντα

Με τα μάτια του Κυρίου, δεν είναι τόσο πολύ τι έχουμε κάνει ή πού ήμαστε, αλλά πολύ περισσότερο πού είμαστε πρόθυμοι να πάμε.

Ενώ ήμουν παιδί και εργαζόμουν στους αγρούς με τη μητέρα μου, με δίδαξε ένα από τα πιο σπουδαία μαθήματα στη ζωή. Ήταν αργά το πρωί, ο ήλιος ήταν ψηλά και σκαλίζαμε για πολύ χρόνο, όπως νόμιζα. Σταμάτησα και κοίταξα πίσω σ’ αυτό που είχαμε ολοκληρώσει και είπα στη μητέρα μου: «Κοίτα όλα όσα έχουμε κάνει!» Η μητέρα μου δεν απήντησε. Με τη σκέψη ότι δεν με είχε ακούσει, επανέλαβα ό,τι είχα πει λίγο πιο δυνατά. Ακόμη δεν απήντησε. Ανεβάζοντας τη φωνή μου λίγο πιο ψηλά, επανέλαβα πάλι. Τελικώς, στράφηκε σε εμένα και είπε: «Έντουαρντ, μην κοιτάς ποτέ πίσω. Κοίτα εμπρός προς αυτό που έχουμε ακόμη να κάνουμε».

Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, η διαθήκη που συνήψαμε με τον Κύριο, όταν βαπτισθήκαμε «να σταθ[ούμε] ως μάρτυρες τού Θεού σε όλες τις στιγμές και στα πάντα, και σε όλους τους τόπους που μπορεί να βρεθ[ούμε]» (Μωσία 18:9), είναι μία διά βίου δέσμευση. Ο Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ συμβούλευσε: «Εκείνοι οι οποίοι έχουν εισέλθει στα νερά του βαπτίσματος και έλαβαν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, έχουν θέσει τα πόδια τους στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού και έχουν επιφορτισθεί να ακολουθούν σταθερά και πλήρως τα βήματα του Σωτήρος μας». («Άγιοι για όλες τις εποχές», Ensign ή Λιαχόνα, Σεπτ. 2013, 5). Ο Κύριος μέσω των υπηρετών Του μας καλεί να υπηρετήσουμε σε διάφορες κλήσεις, τις οποίες αποδεχόμαστε με πλήρη δέσμευση. Όταν μία απαλλαγή έχει γίνει και μία κλήση για διαφορετική ανάθεση έχει δοθεί, με χαρά την αποδεχόμαστε γνωρίζοντας, όπως οι πρόγονοί μας γνώριζαν, ότι «στην υπηρεσία του Κυρίου, δεν είναι πού υπηρετείτε αλλά πώς» (Ρούμπεν Κλαρκ ο νεότερος στο Conference Report, Απρ. 1951, 154).

Τοιουτοτρόπως, όταν ένας πρόεδρος πάσσαλου ή ένας επίσκοπος απαλλάσσεται, με χαρά αποδέχεται την απαλλαγή του και όταν μία κλήση τού δίδεται να υπηρετήσει με οιονδήποτε τρόπο με τον οποίο ο Κύριος, μέσω των υπηρετών του, «κρίνει ότι ταιριάζει» (Μωσία 3:19), δεν επηρεάζεται από την προηγούμενή του εμπειρία, ούτε κοιτά πίσω και σκέπτεται ότι έχει υπηρετήσει αρκετά. Δεν «αποκάμ[ει] στο να πράτ[ει] το καλό», διότι γνωρίζει ότι «θέτ[ει] το θεμέλιο ενός μεγάλου έργου» με το σαφές όραμα ότι αυτές οι προσπάθειες ευλογούν ζωές για την αιωνιότητα. Τοιουτοτρόπως «και από μικρά πράγματα δημιουργείται εκείνο που είναι μεγάλο» (Δ&Δ 64:33).

Θα πρέπει όλοι να είμαστε «με ζήλο απορροφ[οιμένοι] σε έναν αγαθό σκοπό και να κάνου[με] πολλά από δική [μας] πρωτοβουλία, και να πραγματοποιού[με] πολλά έργα δικαιοσύνης» (Δ&Δ 58:27).

Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλαντ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων συμβούλευσε: «Το παρελθόν είναι για να μάθουμε από αυτό, όμως όχι για να ζήσουμε σε αυτό. Κοιτάζουμε πίσω για να πάρουμε το καλύτερο από τις καλές εμπειρίες, αλλά όχι να ξαναζήσουμε τις εμπειρίες που τελείωσαν. Και όταν έχουμε μάθει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε και έχουμε φέρει μαζί μας το καλύτερο το οποίο έχουμε βιώσει, τότε κοιτούμε εμπρός και θυμόμαστε ότι η πίστη στρέφεται πάντοτε προς το μέλλον» (“The Best Is Yet to Be,” Ensign, Ιαν. 2010, 24 ή Λιαχόνα, Ιαν. 2010, 18).

Ενώ το μάθημα της μητέρας μου του να κοιτάζω εμπρός κατευθυνόταν προς τα ορατά ζιζάνια του αγρού, αυτή η δυσκολία ήταν μικρή εν συγκρίσει με αυτό που οι πρώτοι Άγιοι πέρασαν. Ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Γουέρθλιν περιέγραψε αυτήν την εμπειρία τόσο καλά: «Το 1846 περισσότεροι από 10.000 [άνθρωποι] άφησαν την ακμάζουσα πόλη [της Ναβού] η οποία είχε κτιστεί στις όχθες του ποταμού Μισσισσιππή. Με πίστη στους προφητικούς ηγέτες, εκείνα τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας άφησαν την «όμορφη τοποθεσία» τους και πήγαν μέσα στην ακαλλιέργητη και ακατοίκητη περιοχή των δυτικών συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν γνώριζαν ακριβώς πού πήγαιναν, ακριβώς πόσα χιλιόμετρα έμεναν να ταξιδέψουν, πόσο καιρό θα κρατούσε το ταξίδι ή τι επεφύλασσε το μέλλον για αυτούς. Όμως, γνώριζαν ότι οδηγούνταν από τον Κύριο και τους υπηρέτες Του» (“Faith of Our Fathers,” Ensign Μάιος 1996, 33).

Γνώριζαν πώς ήταν να κοιτούν εμπρός και να πιστεύουν. Μιάμιση δεκαετία νωρίτερα, μερικά από αυτά τα μέλη ήταν παρόντα, όταν μία αποκάλυψη ελήφθη:

«Γιατί, αληθινά σας λέω, μακάριος είναι εκείνος που τηρεί τις εντολές μου, είτε είναι στη ζωή είτε στο θάνατο. Και αυτός που είναι πιστός κατά τα βάσανα, εκείνου η αμοιβή είναι μεγαλύτερη στη βασιλεία των ουρανών.

»Δεν μπορείτε να δείτε με τα φυσικά σας μάτια, προς το παρόν, το σχέδιο τού Θεού σας σχετικά με αυτά που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, και τη δόξα που θα επακολουθήσει μετά από τα πολλά βάσανα» (Δ&Δ 58:2–3).

Μπορούμε επίσης να κοιτάζουμε εμπρός και να πιστεύουμε. Μπορούμε να ασπασθούμε την πρόσκληση του Κυρίου μας, ο οποίος με τεντωμένα, ανοικτά χέρια μάς προσκαλεί:

«Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω.

»Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας.

»Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» (Κατά Ματθαίον 11:28–30).

Ο αγαπητός μας προφήτης, Πρόεδρος Τόμας Μόνσον, οι σύμβουλοί του και η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων έχουν απευθύνει πρόσκληση σε όλους εμάς να συμμετάσχουμε στο έργο της σωτηρίας. Οι νεοφώτιστοι, οι νέοι, οι νέοι ενήλικοι, εκείνοι οι οποίοι έχουν συνταξιοδοτηθεί από το επάγγελμά τους και οι πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολοι χρειάζεται να είναι εξίσου ενωμένοι στην επίσπευση του έργου της σωτηρίας.

Ο Πρόεδρος Μπόιντ Πάκερ, Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων κάποτε παρακολούθησε μία εκδήλωση ανταγωνισμού ομάδων βοδιών, όπου έμαθε ένα μάθημα. Είπε για την εμπειρία: «Ένα ξύλινο έλκηθρο υπερφορτώθηκε με τσιμεντόλιθους: 45.325 κιλά -- πέντε τόνοι. …Σκοπός ήταν τα βόδια να μετακινήσουν το έλκηθρο 91 εκατοστά. …Παρατήρησα ένα καλοταιριασμένο ζεύγος από πολύ μεγάλα, παρδαλά, γαλάζια και γκρι ζώα …τα μεγάλα γαλάζια βόδια των προηγουμένων εποχών».

Μιλώντας για το αποτέλεσμα του διαγωνισμού, είπε: «Οι ομάδες αποκλείονταν μία-μία. …Τα μεγάλα γαλάζια βόδια δεν είχαν ακόμη καταταχθεί! Ένα μικρό, απαρατήρητο ζεύγος ζώων, όχι πολύ καλά ταιριασμένο σε μέγεθος, μετακίνησε το έλκηθρο τρεις φορές».

Του εδόθη τότε μία εξήγηση για το εκπληκτικό αποτέλεσμα: «Τα μεγάλα γαλάζια ήταν μεγαλύτερα και δυνατότερα και καλύτερα ταιριασμένα σε μέγεθος από την άλλη ομάδα. Όμως τα μικρά βόδια είχαν καλύτερη ομαδική εργασία και συντονισμό. Χτύπησαν τον ζυγό μαζί. Και τα δύο ζώα εκτινάχθηκαν εμπρός ακριβώς την ίδια στιγμή και η δύναμη μετακίνησε το φορτίο» (“Equally Yoked Together,” ομιλία που εκφωνήθηκε σε τοπικούς αντιπροσώπους σεμιναρίου, 3 Απριλίου 1975 στο Teaching Seminary: Preservice Readings [2004], 30).

Όπως κοιτούμε εμπρός και πιστεύουμε, χρειαζόμαστε την ίδια ομαδική εργασία στην επίσπευση του έργου της σωτηρίας καθώς προσκαλούμε άλλους να έλθουν προς τον Χριστό. Στις ατομικές ικανότητές μας, χρειάζεται να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Προέδρου Ντίτερ Ούχτντορφ να «σταθούμε κοντά μαζί και να σηκωθούμε όπου στεκόμαστε» (“Lift Where You Stand,” Ensign ή Λιαχόνα Νοέμβρ. 2008, 56). Μπορούμε να ανακαλύψουμε το πλήρες δυναμικό μας, ακριβώς όπως διατυπώθηκε από τον Πρεσβύτερο Τομ Πέρι της Απαρτίας των Δώδεκα: «Καθώς ταξιδεύω σε όλη την Εκκλησία θαυμάζω όλα τα θετικά πράγματα που συμβαίνουν. Εντούτοις, ποτέ δεν αισθάνομαι ότι εμείς, ως λαός, ανταποκρινόμαστε στο πραγματικό δυναμικό μας. Η αίσθησή μου είναι ότι δεν εργαζόμαστε πάντοτε μαζί, ότι ενδιαφερόμαστε ακόμη πάρα πολύ για τις επιθυμίες για προσωπικές τιμές και επιτυχία και επιδεικνύουμε πολύ λίγο ενδιαφέρον στον κοινό σκοπό της οικοδόμησης της βασιλείας του Θεού» (“United in Building the Kingdom of God,” Ensign Μάιος 1987, 35).

Είθε όλοι να ενωθούμε σε έναν κοινό σκοπό «να πραγματοποιήσ[ουμε] την αθανασία και αιώνια ζωή τού ανθρώπου» (Μωυσή 1:39).

Ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, ο οποίος βλέπει από την αρχή έως το τέλος, γνώριζε πολύ καλά την οδό που θα ταξίδευε στη Γεθσημανή και στον Γολγοθά, όταν διακήρυξε: «Κανένας, που έχει βάλει το χέρι του επάνω σε άροτρο, και βλέπει προς τα πίσω, δεν είναι κατάλληλος για τη βασιλεία τού Θεού» (Κατά Λουκάν 9:62). Με τα μάτια του Κυρίου, δεν είναι τόσο πολύ τι έχουμε κάνει ή πού ήμαστε, αλλά πολύ περισσότερο για το πού είμαστε πρόθυμοι να πάμε.

Οι κατευθυντήριες αρχές μας διδάχθηκαν σε εμάς από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Οι θεμελιώδεις αρχές της θρησκείας μας είναι η μαρτυρία των Αποστόλων και των Προφητών, σχετικά με τον Ιησού Χριστό, ότι πέθανε, ενταφιάστηκε και ανεστήθη την τρίτη ημέρα και ανελήφθη στους ουρανούς· και όλα τα άλλα πράγματα που αφορούν στη θρησκεία μας είναι μόνο δευτερεύουσας σημασίας σε αυτή» (Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τζόζεφ Σμιθ [2007], 49).

Καταθέτω μαρτυρία ότι καθώς ακολουθούμε το παράδειγμα του Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού και σηκώνουμε τα χέρια μας σε ορθή γωνία με δράση υποστηρίζοντας τον αγαπημένο μας προφήτη, Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, θα βρούμε ειρήνη, ανακούφιση και αγαλλίαση και «θα φά[με] από τα αγαθά τής γης τής Σιών σε τούτες τις τελευταίες ημέρες» (Δ&Δ 64:34). Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.