យើងនឹងមិនដើរតែឯងឡើយ
ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន
ពេលអ្នកគិតពីជីវិតអ្នក ហើយមើលពីគ្រាលំបាក នៅថ្ងៃណាមួយ នោះអ្នកនឹងឃើញថា ព្រះតែងគង់នៅក្បែរអ្នកជានិច្ច។
បងប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់ អារម្មណ៍ដែលយើងមាននាល្ងាចនេះ ជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីកម្លាំង ការលះបង់ និងសេចក្ដីល្អរបស់អ្នក។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា «អ្នករាល់គ្នាជាអំបិលនៃផែនដី។ … អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកិយ» ។1
ពេលខ្ញុំគិតពីឱកាសដែលខ្ញុំមានដើម្បីនិយាយទៅកាន់អ្នក ខ្ញុំបាននឹកចាំពីក្ដីស្រឡាញ់ដែលភរិយាខ្ញុំ ហ្វ្រែនស៊ីស មានដល់សមាគមសង្គ្រោះ។ ក្នុងជីវិតគាត់ គាត់បានបម្រើតួនាទីជាច្រើនក្នុងសមាគមសង្គ្រោះ។ ពេលគាត់ និងខ្ញុំមានវ័យ 31 ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវហៅជាប្រធានបេសកកម្មកាណាដា។ រយៈពេលបីឆ្នាំក្នុងការបម្រើនោះ ហ្វ្រែនស៊ីស ធ្វើជាអធិបតីលើសមាគមសង្គ្រោះក្នុងតំបន់ដ៏ធំនោះ រួមទាំងខេត្ត អនតារីយ៉ូ និង ហ្គូប៊េក ដែរ។ គាត់មានមិត្តជិតស្និទ្ធមួយចំនួនដោយសារតែការហៅនេះ ក៏ដូចជាការហៅជាច្រើនដែលគាត់បានបំពេញក្រោយមកនៅសមាគមសង្គ្រោះក្នុងវួដយើងដែរ។ គាត់ជាបុត្រីដ៏ស្មោះត្រង់នៃព្រះវរបិតាយើង ជាដៃគូ និងជាមិត្តជាទីស្រឡាញ់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹកគាត់រកពាក្យថ្លែងពុំបានឡើយ។
ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់សមាគមសង្គ្រោះដែរ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅអ្នកថា វាត្រូវបានរៀបចំឡើងដោយការបំផុសគំនិត ហើយវាជាផ្នែកសំខាន់នៃសាសនាចក្រព្រះគ្រីស្ទលើផែនដីនេះ។ រាល់សេចក្ដីល្អដែលកើតចេញពីអង្គការនេះ និងជីវិតដែលទទួលពរដោយសារអង្គការនេះគឺមិនអាចគណនាបានឡើយ។
សមាគមសង្គ្រោះបានបង្កើតឡើងដោយស្ត្រីជាច្រើន។ ក្នុងចំណោមអ្នក មានអ្នកនៅលីវ---ប្រហែលជានៅរៀន ធ្វើការ---កំពុងតែស្ថាបនាជីវិតល្អមួយនៅឡើយ។ អ្នកខ្លះជាម្ដាយដ៏មមាញឹកដែលមានកូនធំដឹងក្ដី។ ខ្លះទៀតបានបាត់បង់ស្វាមី ដោយការលែងលះ ឬសេចក្ដីស្លាប់ ហើយកំពុងជួបបញ្ហាក្នុងការចិញ្ចឹមកូនដោយគ្មានជំនួយពីស្វាមី និងឪពុក។ ខ្លះទៀតបានចិញ្ចឹមបីបាច់បីកូន តែបានដឹងថា ពួកគេត្រូវការជំនួយអ្នកជានិច្ច។ មានអ្នករាល់គ្នាជាច្រើនមានឪពុកម្ដាយចំណាស់ដែលត្រូវការការមើលថែពីអ្នក។
ទោះយើងរស់នៅទីណាក្ដី យើងនឹងជួបឧបសគ្គ និងការលំបាកនៅគ្រាណាមួយ។ ទោះវាខុសប្លែកគ្នាសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗក្ដី តែវាជារឿងទូទៅ។
ឧបសគ្គជាច្រើនដែលយើងជួប ព្រោះយើងរស់ក្នុងពិភពរមែងស្លាប់នេះ បានកើតមានចំពោះមនុស្សផ្សេងៗគ្នា។ ជួនកាលយើងបានសួរទាំងព្រួយថា «តើខ្ញុំអាចនៅផ្ដោតចិត្តមុតមាំលើភពសេឡេស្ទាល កាលខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងភពតេឡេស្ទាលនេះបានដោយរបៀបណា?»
ពេលមួយអ្នកនឹងដើរលើផ្លូវមួយមានសុទ្ធតែបន្លារ និងការលំបាក ។ អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ថាឃ្លាតឆ្ងាយ---ថែមទាំងឯកោ---ចេញពីព្រះដែលប្រទានអំណោយល្អគ្រប់យ៉ាង នៅថ្ងៃណាមួយ។ អ្នកព្រួយថា អ្នកដើរតែឯង។ មានភាពភ័យខ្លាចជាងជឿ ។
ពេលអ្នកឃើញថា អ្នកស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះ ខ្ញុំសូមអង្វរអ្នកឲ្យនឹកចាំដល់ការអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ពាក្យប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ស្ដីពីការអធិស្ឋាន ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖
«ពេញមួយជីវិតខ្ញុំ ការប្រឹក្សាឲ្យពឹងផ្អែកលើការអធិស្ឋានមានតម្លៃស្ទើរតែលើសការទូន្មានផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំធ្លាប់...ទទួល។ វាបានក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយចំពោះខ្ញុំ---ជាយុថ្កា ជាប្រភពកម្លាំងខ្ជាប់ខ្ជួនមួយ និងជាមូលដ្ឋាននៃចំណេះដឹងខ្ញុំពីរឿងព្រះ។ …
«… ទោះរឿងអកុសលកើតឡើងក្ដី យើងអាចរកបានការធានាក្នុងការអធិស្ឋាន ត្បិតព្រះនឹងមានបន្ទូលនូវក្ដីសុខសាន្តដល់ព្រលឹង។ ក្ដីសុខសាន្ត និងអារម្មណ៍ស្ងប់នោះ ជាពរដ៏ធំបំផុតក្នុងជីវិត»។2
សាវក ប៉ុល បានទូន្មានថា៖
«ចូរទូលដល់ព្រះឲ្យជ្រាបពីសេចក្ដីសំណូមរបស់អ្នក។
«យ៉ាងនោះសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិតនឹងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។3
នេះជាសន្យាដ៏រុងរឿងណាស់! ក្ដីសុខសាន្ត ជាអ្វីដែលយើងស្វែងរក ហើយប្រាថ្នាចង់បាន។
យើងមិនត្រូវបានដាក់ឲ្យដើរតែឯងលើផែនដីនេះឡើយ។ យើងម្នាក់ៗមានប្រភពនៃអំណាច កម្លាំង និងការលួងលោមដ៏អស្ចារ្យណាស់។ ទ្រង់ដែលស្គាល់យើងជាងយើងស្គាល់ខ្លួនឯង ទ្រង់ដែលមានញាណដឹង ដែលជ្រាបតាំងពីដើមរហូតដល់ចប់នោះ បានអះអាងដល់យើងថា ទ្រង់នឹងគង់នៅទីនោះជួយយើង បើយើងទូលសូមទ្រង់។ យើងមានការសន្យាថា៖ «ចូរអធិស្ឋានជានិច្ច ហើយមានជំនឿ ហើយគ្រប់ការណ៍ទាំងអស់ផ្សំគ្នាសម្រាប់សេចក្ដីល្អដល់អ្នក»។4
ពេលយើងអធិស្ឋានទៅព្រះ ចូរយើងកុំភ្លេចពាក្យដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនដល់យើង។ ពេលទ្រង់បានរងទុក្ខខ្លាំងនៅគេតសាម៉ានី និងលើឈើឆ្កាង។ ទ្រង់បានអធិស្ឋានទៅព្រះបិតាថា «កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ»។5 ទោះមានការលំបាកបែបណាក្ដី វាជាទំនួលខុសត្រូវយើងឲ្យទុកចិត្តលើព្រះបិតាថា ទ្រង់ដឹងពីរបៀប និងពេលប្រទានជំនួយដែលយើងស្វែងរក។
ខ្ញុំចូលចិត្តកំណាព្យមួយ៖
ខ្ញុំមិនដឹងថាតាមវិធីសាស្ត្រណាទេ
តែខ្ញុំដឹងថា៖ ព្រះឆ្លើយតបការអធិស្ឋាន។
ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់បានប្រទានបន្ទូលទ្រង់
ដែលប្រាប់ខ្ញុំថា ការអធិស្ឋានតែងបានឮជានិច្ច
ហើយនឹងឆ្លើយ ទោះឆាប់ ឬយូរ
ដូច្នេះខ្ញុំអធិស្ឋាន ហើយរង់ចាំដោយស្ងាត់ស្ងៀម។
ខ្ញុំមិនដឹងថា តើពរដែលបានស្វែងរក
នឹងមកតាមរបៀបដែលខ្ញុំបានគិតដែរឬអត់នោះទេ
តែខ្ញុំអធិស្ឋានទៅតែទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ
ដែលមានព្រះទ័យប្រសើរជាងខ្ញុំ
ខ្ញុំជឿថាទ្រង់នឹងឆ្លើយតបការទូលសូមខ្ញុំ
ឬឲ្យចម្លើយខ្លះដែលផ្ដល់ពរដល់ខ្ញុំថែមទៀត។6
ពិតណាស់ ការអធិស្ឋានពុំមែនសម្រាប់តែគ្រាលំបាកនោះទេ។ យើងត្រូវបានប្រាប់ដដែលៗក្នុងគម្ពីរឲ្យ «អធិស្ឋានជានិច្ច»7 និងឲ្យអធិស្ឋានក្នុងចិត្ត។8 ទំនុកច្រៀងនៃទំនុកតម្កើងដ៏ពេញនិយម បានចោទជាសំណួរមួយដែលយើងនឹងធ្វើបានល្អ ពេលសួរខ្លួនឯងរាល់ថ្ងៃថា៖ «តើអ្នកបានអធិស្ឋានឬ?»9
ក្រៅពីការអធិស្ឋាន អ្វីមួយទៀតដែលជួយយើងស៊ូទ្រាំក្នុងពិភពលោកដ៏លំបាក គឺការសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ ពាក្យនៃសេចក្ដីពិត និងការបំផុសគំនិតមានក្នុងគម្ពីរ ជាទ្រព្យដ៏មានតម្លៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំពុំដែលនឿយហត់នឹងអានគម្ពីរឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវលើកឡើងខាងវិញ្ញាណ ពេលណាខ្ញុំស្រាវជ្រាវបទគម្ពីរ។ ពាក្យបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីពិត និងក្ដីស្រឡាញ់ទាំងនេះបានដឹកនាំជីវិតខ្ញុំ ហើយបង្ហាញផ្លូវទៅកាន់ភាពឥតខ្ចោះអស់កល្ប។
ពេលយើងអាន ហើយគិតពីបទគម្ពីរ យើងនឹងឮសំឡេងខ្សឹបដ៏ផ្អែមល្ហែមពីព្រះវិញ្ញាណដល់ព្រលឹងយើង។ យើងអាចរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរយើង។ យើងរៀនពីពរដែលកើតមាន តាមរយៈការគោរពបញ្ញត្តិព្រះ។ យើងទទួលទីបន្ទាល់ពិតពីព្រះវរបិតា និងព្រះអម្ចាស់យើង និងក្ដីស្រឡាញ់ទ្រង់ចំពោះយើង។ ពេលការសិក្សាព្រះគម្ពីររួមផ្សំនឹងការអធិស្ឋាន នោះយើងអាចដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិត។
ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ថ្លែងថា «សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរយើងម្នាក់ៗទទួលទាននូវ [បន្ទូល] បរិសុទ្ធទ្រង់ ហើយទទួលពី[ព្រះបន្ទូល] នោះនូវកម្លាំង ក្ដីសុខសាន្ត និងចំណេះដឹង ‹ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត›(ភីលីព 4:7)»។10
ពេលយើងនឹកចាំអធិស្ឋាន ហើយចំណាយពេលបើកគម្ពីរ នោះជីវិតយើងនឹងមានពរច្រើន ហើយបន្ទុកយើងនឹងបានសម្រាលឡើង។
ខ្ញុំសូមចែកចាយរឿងមួយដល់អ្នកស្ដីពីរបៀបដែលព្រះបិតាយើងឆ្លើយតបការអធិស្ឋាន និងការទូលអង្វររបស់ស្ដ្រីម្នាក់ ហើយបានប្រទានឲ្យនាងនូវក្ដីសុខសាន្ត និងការអះអាងដែលនាងខំស្វែងរកបានឬទេ?
ការលំបាករបស់ ធីហ្វានី បានចាប់ផ្ដើមកាលពីឆ្នាំមុន ពេលនាងមានភ្ញៀវមកផ្ទះក្នុងបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ និងជាថ្មីម្ដងទៀតនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស។ស្វាមីនាងរៀននៅសាលាពេទ្យ ហើយឥឡូវនេះគាត់កំពុងធ្វើកម្មសិក្សាឆ្នាំទីពីរនៅមន្ទីរពេទ្យ។ ដោយសារគាត់តម្រូវឲ្យធ្វើការច្រើនម៉ោង គាត់មិនអាចជួយនាងបានច្រើនតាមដែលគេចង់បានឡើយ ដូច្នេះអ្វីត្រូវធ្វើភាគច្រើនក្នុងរដូវកាលបុណ្យនេះ រួមទាំងការមើលថែកូនតូចទាំងបួនរបស់ពួកគេផង បានធ្លាក់ទៅលើ ធីហ្វានី។ នាងនឿយហត់យ៉ាងខ្លាំង ហើយក្រោយមកនាងបានដឹងថា មនុស្សដែលនាងស្រឡាញ់បំផុតមានជំងឺមហារីក។ ភាពតានតឹង និងការព្រួយបារម្ភបានចាប់ផ្ដើមសន្ធប់លើនាង ហើយនាងបានបាក់ទឹកចិត្ត និងភាពអស់សង្ឃឹម។ នាងបានរកជំនួយខាងវេជ្ជសាស្ត្រ តែនៅមិនបានផល។ នាងមិនចង់ទទួលទានអាហារ ហើយចាប់ផ្ដើមស្រកទំងន់ ដែលធ្វើឲ្យរូបរាងដ៏តូចរបស់នាងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ នាងបានស្វែងរកក្ដីសុខសាន្តក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយបានអធិស្ឋានសុំការសង្គ្រោះចេញពីភាពអស់សង្ឃឹមដែលគ្រប់សង្កត់លើនាង។ ពេលក្ដីសុខសាន្ត ឬជំនួយហាក់ដូចជាមិនបានកើតឡើង នោះនាងបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបានបោះបង់នាងចោល។ គ្រួសារ និងមិត្តនាងបានអធិស្ឋានឲ្យនាង ហើយបានព្យាយាមជួយយ៉ាងខ្លាំង។ គេយកម្ហូបដែលនាងចូលចិត្តឲ្យនាងមានសុខភាពល្អ តែនាងហូបបានតែពីបីម៉ាត់ ក៏ទុកចោលទៅ។
នៅថ្ងៃមួយ មិត្តម្នាក់ បានព្យាយាមឲ្យនាងហូបអាហារដែលនាងចូលចិត្ត។ ដោយមិនបានទទួលផលអ្វីសោះ នោះមិត្តម្នាក់នេះបានពោលថា «ប្រាកដជាមានអ្វីមួយដែលល្អសម្រាប់ឯង»។
ធីហ្វានី បានគិតមួយភ្លែត រួចពោលថា «មានអ្វីមួយដែលខ្ញុំអាចគិតថាវាល្អ គឺនំប៉័ងធ្វើដោយខ្លួនឯង»។
តែគ្មាននំប៉័ងនៅផ្ទះឡើយ។
លុះថ្ងៃបន្តិច កន្ដឹងទ្វារ ធីហ្វានី បានរោទិ៍ឡើង។ ពេលនោះស្វាមីនាងនៅផ្ទះ ក៏បើកទ្វារ។ ពេលគាត់ត្រឡប់មកវិញ គាត់បានកាន់នំប៉័ងមួយដុំ។ ធីហ្វានី ភ្ញាក់ផ្អើលពេលគាត់ប្រាប់នាងថា នំប៉័ងនោះបានមកពីស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ស្សែរី ដែលគេទើបស្គាល់។ នាងជាមិត្តរបស់បងស្រី ធីហ្វានី ឈ្មោះ នីកូល ដែលរស់នៅទីក្រុង ឌែនវើរ រដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ។ ស្សែរី បានណែនាំឲ្យស្គាល់ ធីហ្វានី និងស្វាមីនាងកាលពីប៉ុន្មានខែមុន ពេល នីកូល និងគ្រួសារនាងបានមកផ្ទះ ធីហ្វានី ក្នុងបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ។ ស្សែរី ដែលរស់នៅឯទីក្រុង អូម៉ាហា បានមកលេងផ្ទះ ធីហ្វានី ជាមួយនឹង នីកូល។
ឥឡូវនេះ ជាច្រើនខែក្រោយមក ដោយមាននំប៉័ងដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ក្នុងដៃ ធីហ្វានី បានទូរស័ព្ទទៅអរគុណបងស្រីខ្លួនដែលបានបញ្ជូន ស្សែរី មកធ្វើអ្វីមួយដោយក្ដីមេត្តា។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានដឹងថា នីកូល មិនបានដឹងពីបញ្ហានោះឡើយ»។
រឿងនេះបានបញ្ចប់ទៅថា ពេល នីកូល បានសួរមិត្តនាង ស្សែរី ដើម្បីចង់ដឹងថាតើអ្វីទៅដែលបំផុសនាងឲ្យយកនំប៉័ងមួយដុំនោះមក។ អ្វីដែលនាងបានដឹងជាការបំផុសគំនិតមួយដល់នាង ដល់ ធីហ្វានី ដល់ ស្សែរី---ហើយវាជាការបំផុសគំនិតដល់ខ្ញុំ។
នៅព្រឹកដែលយកនំប៉័ងនោះមក ស្សែរី បានបំផុសឲ្យធ្វើនំប៉័ងពីរដុំ ដែលដើមឡើយនាងចង់ធ្វើតែមួយទេ។ នាងពោលថា នាងមានការបំផុសឲ្យយកនំប៉័ងដុំទីពីរតាមខ្លួនដាក់ក្នុងឡាននៅថ្ងៃនោះ ទោះនាងមិនដឹងពីហេតុផលក្ដី។ បន្ទាប់ពីបាយថ្ងៃត្រង់នៅផ្ទះមិត្តនាងមក កូនស្រីអាយុមួយឆ្នាំរបស់នាងបានយំ ហើយត្រូវយកទៅផ្ទះដាក់ឲ្យគេង។ ស្សែរី បានស្ទាក់ស្ទើរ ពេលនាងមានអារម្មណ៍ដ៏ចម្លែកថា នាងត្រូវយកនំប៉័ងមួយដុំទៀតទៅឲ្យប្អូនស្រី នីកូល ឈ្មោះ ធីហ្វានី ដែលរស់នៅប្រមាណ 30 នាទី នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃទីក្រុង ជាអ្នកដែលនាងទើបនឹងស្គាល់។ នាងខំបដិសេធគំនិតនោះ ដោយចង់នាំកូនស្រីនាងទៅផ្ទះ ហើយមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀនពីការយកនំប៉័ងមួយដុំឲ្យទៅមនុស្សដែលទើបនឹងស្គាល់។ តែអារម្មណ៍ឲ្យទៅផ្ទះ ធីហ្វានី មានកាន់តែខ្លាំងឡើង ដូច្នេះនាងបានស្ដាប់តាមការបំផុសនោះ។
ពេលនាងទៅដល់ ស្វាមី ធីហ្វានី បានមកបើកទ្វារ។ ស្សែរី បានរំឭកគាត់ថា នាងជាមិត្ត នីកូល ដែលគាត់បានជួបមួយភ្លែតកាលពីបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ រួចក៏ហុចនំប៉័ងឲ្យគាត់ ហើយបានដើរចេញទៅ។
ដូច្នេះហើយ វាបានកើតឡើងថា ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជូនមនុស្សប្លែកមុខម្នាក់ឲ្យនាំយកមិនត្រឹមតែនំប៉័ងធ្វើផ្ទាល់ដៃដែលចង់បានប៉ុណ្ណោះទេ តែជាសារច្បាស់មួយពីក្ដីស្រឡាញ់ដល់ ធីហ្វានី ផងដែរ។ អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះនាង គឺមិនអាចពន្យល់តាមរបៀបផ្សេងឡើយ។ នាងចាំបាច់ត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថា នាងមិនឯកោ---ថាព្រះជ្រាបពីនាង ហើយមិនបោះបង់នាងចោលឡើយ។ នំប៉័ងនោះ---ជារបស់ដែលនាងចង់បានបំផុត---បានយកទៅឲ្យនាងដោយមនុស្សម្នាក់ដែលនាងទើបស្គាល់ ជាអ្នកដែលមិនដឹងពីតម្រូវការនាង តែជាអ្នកដែលបានស្ដាប់តាមការបំផុសនៃព្រះវិញ្ញាណ ហើយធ្វើតាម។ វាក្លាយជាទីសម្គាល់ពិតមួយចំពោះ ធីហ្វានី ថា ព្រះវរបិតានាង ជ្រាបពីតម្រូវការនាង ហើយស្រឡាញ់នាងល្មមដើម្បីបញ្ជូនជំនួយ។ ទ្រង់បានតបនឹងការទូលសូមភាពធូរស្រាលរបស់នាង។
បងប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់ ព្រះវរបិតាអ្នកស្រឡាញ់អ្នក---គឺអ្នកគ្រប់គ្នា។ ក្ដីស្រឡាញ់នោះមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ វាពុំមែនមានឥទ្ធិពលតាមរូបរាង ទ្រព្យសម្បត្តិ ឬប្រាក់ដែលអ្នកមានក្នុងគណនីធនាគារអ្នកឡើយ។ វាមិនផ្លាស់ប្ដូរតាមទេពកោសល្យ និងសមត្ថភាពអ្នកឡើយ។ វាកើតមានយ៉ាងសាមញ្ញ។ វាកើតមានសម្រាប់អ្នក ពេលអ្នកសោកសៅ ឬរីករាយ បាក់ទឹកចិត្ត ឬមានសង្ឃឹម។ ក្ដីស្រឡាញ់ព្រះមានចំពោះអ្នក មិនថាអ្នកដឹងថាអ្នកគួរទទួលបានក្ដីស្រឡាញ់ ឬក៏អត់នោះទេ។ វាតែងមានជានិច្ច។
ពេលយើងស្វែងរកព្រះបិតាយើងដោយការអធិស្ឋានស្មោះស និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយអស់ពីចិត្ត នោះទីបន្ទាល់យើងនឹងបានរឹងមាំ ហើយចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅ។ យើងនឹងដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះយើង។ យើងនឹងយល់ថា យើងមិនដែលដើរតែឯងឡើយ។ ខ្ញុំសន្យានឹងអ្នកថា ពេលអ្នកគិតពីជីវិតអ្នក ហើយមើលពីគ្រាលំបាក នៅថ្ងៃណាមួយ នោះអ្នកនឹងឃើញថា ព្រះតែងគង់នៅក្បែរអ្នកជានិច្ច។ ខ្ញុំដឹងថារឿងនេះពិតក្នុងមរណភាពនៃដៃគូដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ខ្ញុំ-- ហ្រ្វែនស៊ីស ប៊ីវើរលី ចនសុន ម៉នសុន ។
ខ្ញុំបន្សល់ពរជ័យខ្ញុំនឹងអ្នក។ ខ្ញុំបន្សល់ការដឹងគុណខ្ញុំដល់ការល្អទាំងអស់ដែលអ្នកធ្វើ និងជីវិតដែលអ្នកដឹកនាំ។ ដើម្បីអ្នកអាចបានពរនឹងអំណោយទានល្អ នេះជាការអធិស្ឋានខ្ញុំ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះយើង ជាព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន។