Sa Paghiusa sa Masulub-on
Niadtong mga 1990 ang akong pagpanarbaho sa Simbahan midala sa among pamilya ngadto sa Africa, diin ako gitudlo sa pagtabang sa mga relief efforts sa Burundi, Rwanda, ug Somalia. Panahon kini sa hilabihang kagutom, kapintas, ug gubat, ug ang pag-antus grabe kaayo.
Liboan diha sa mga refugee camp. Gatusan ka nailo nga mga bata nagpuyo sa yanong mga balay nga ilang gibuhat. Kolera, tipos, ug walay tarung pagkaon mao ang makita. Ang kabaho sa hugaw ug kamatayon midugang sa pagkawalay paglaum.
Gibati nako nga motanyag sa tanang panabang nga akong ikahatag. Ang Simbahan nakigtambayayong sa International Committee sa Red Cross ug sa ubang mga organisasyon, apan dili ko makapugong sa paghunahuna usahay kon ang atong mga paningkamot nakahimo ba og kalainan atubangan sa ingon kapintas nga grabeng kamatay ug katalagman. Lisud ang pagwagtang sa pagbati nga walay mahimo ug pagkawala sa paglaum, ug sa kasagaran kon matulog sa gabii, ako maghilak.
Panahon kadto niining pagka walay paglaum nga usa ka sinati nga tudling ang mihatag og dakong kahulugan ngari nako. Nagkutlo ni Isaias, nagsulti kini nato nga ang Manluluwas “gipili aron sa paghiusa sa masulub-on og kasingkasing, sa pagpadayag sa kalingkawasan ngadto sa mga binilanggo, ug sa pag-abli sa bilanggoan ngadto kanila nga mga ginapos usab diha ” (D&P 138:42).
Nakakita ko ug nakaistorya og daghang mga tawo kinsa “masulub-on sa kasingkasing” sa mahinuklugong paagi. Nawad-an sila sa ilang mga minahal, mga panimalay, ug ang malinawon nga pagpakabuhi. Ug bisan pa man daghan kanila ang nagpakita og mga timailhan nga “naghiusa”. Pananglit, kasagaran kon kami moduol sa ilang hinimo-himo nga balay, ang mga namuyo niini mohangyo nga, “Ubani kami sa pag-ampo?” Ang mga tawo ingon og makakita og kalipay ug kalinaw sa pagpangamuyo sa Ginoo.
Dayag lang, dili nato makita ang epekto sa Pag-ula niini nga kinabuhi lamang. Moabut usab kini pagkahuman. Nasayud ako nga adunay katubsanan alang sa mga patay ug pagkabanhaw alang sa tanan tungod sa Manluluwas. Ang kasakit nga atong nasinati niining kinabuhia—bisan og grabe—pagatangtangon ug mamaayo pinaagi sa Pag-ula.
Si Mormon ug si Moroni, kinsa nagpuyo sa panahon sa daghang gipamatay ug kamatayon, misulat nga nakabaton og paglaum nga gisalig diha sa mahigugmaon nga Dios kansang kalooy ug hustiya milapas sa tanang pagsabut (tan-awa, pananglit sa, Moroni 7:41–42). Ang pagtuon sa mga pamahayag niini nga mga propeta nakapalig-on sa akong kaugalingong pagtuo. Sa dihang ako naghunahuna kon ang among mga paningkamot nakahimo ba og kalainan. Gibati nako ang kasiguroan nga ang grasya sa Manluluwas mao ang katapusang matubsanon nga gahum. Ang atong labing maayong mga paningkamot mahimong limitado, pero ang Iyaha mahangturon ug walay katapusan.
Walay duda nga ang kondisyon sa kalibutan makahimo og daghang matang sa kasubo, apan walay usa nga dili mahimong ayohon sa Manunubos. Kitang tanan makabaton og sigurado nga paglaum nga pinaagi sa Pag-ula ni Kristo ang atong mga kasingkasing mahimong mahiusa ug mabug-os. Uban niini nga kahibalo, makapadayon ko sa akong trabaho, nga nakahibalo nga ang Iyang mga paningkamot sa kanunay magmalampuson.
O Akong Amahan, ni Simon Dewey