Muziek in mijn leven
De auteur woont in Brazilië.
Ik stopte met pianospelen omdat ik bang was om een fout te maken. Maar ik kreeg de kans om mijn angst te overwinnen.
Ik heb er altijd al van gedroomd om piano te spelen. Toen ik twaalf was, kreeg ik les van een vriendelijk lid van de kerk. Later kreeg ik van mijn vader een keyboard. Maar de bekoring van het spelen begon af te nemen omdat ik zenuwachtig was als ik in de avondmaalsdienst moest spelen. Ik maakte veel fouten, schaamde me en wilde niet meer spelen. Ik beloofde mezelf dat ik het alleen opnieuw zou proberen als ik veel had geoefend en bijna perfect kon spelen. Maar ik raakte ontmoedigd, verkocht mijn keyboard en verstopte mijn talent.
Jaren later was er op een zondag niemand die piano kon spelen. De zuster die het gewoonlijk deed, was verhuisd. Toen ik de leden zonder de piano of het orgel hoorde zingen, moedigde de Geest me aan om met de bisschop te praten. Ik vroeg: ‘Vindt u het goed als ik speel?’ Hij ging akkoord.
Nadat ik jaren geen piano had gespeeld, overwon ik mijn angst om fouten te maken. Tot mijn grote verbazing kon ik spelen alsof ik er nooit mee gestopt was. Ik maakte wel enkele fouten, maar niet zo veel. Die ervaring gaf me de kracht om tegen de bisschop te zeggen dat ik elke zondag zou spelen.
Ik oefen elke week en ben opnieuw van de piano gaan houden. Telkens als ik oefen, voel ik de Geest bij ons thuis. Soms zingen andere gezinsleden die thuis ergens mee bezig zijn, met me mee. We zingen dan eensgezind dezelfde lofzang.
Veel leden van de wijk merken dat ik vooruitga en feliciteren me. Ik ben dankbaar dat ik kan bijdragen aan de geest in onze bijeenkomsten en dat ik het talent dat ik had laten vallen opnieuw een kans gegeven heb.
Ik ben pianomuziek gaan waarderen. Die muziek brengt een fantastische rust teweeg. Ik hoop dat we dit soort muziek in de hemel zullen horen, en wie weet begeleid ik daar wel de celestiale koren!
Lijntekening Kleyman/iStock/Thinkstock