Ethans getuigenis
De auteur woont in Utah (VS).
Het leek wel of iedereen een getuigenis had, behalve Ethan.
‘Luister, luister. De Heilige Geest zal fluist’ren. Luister, luister, naar die zachte stem’ (Children’s Songbook, 106).
Tijdens de participatieperiode keek Ethan toe terwijl zijn beste vriend, Sam, zijn getuigenis gaf. Sarah zat op het podium op haar beurt te wachten. Sam vertelde over een dienstbetoonproject. Hij zei dat hij een getuigenis van dienstbetoon had. Sarah gaf haar getuigenis over het gezin. Ethans leerkracht gaf ook zijn getuigenis. Hij sprak over tempelwerk. Ze gaven allemaal hun getuigenis dat de kerk waar is. Het leek wel of iedereen een getuigenis had, behalve Ethan.
‘Waar heb ik een getuigenis van?’ vroeg Ethan zich af.
Hij dacht terug aan het moment dat zijn vrienden en hij zich hadden laten dopen. Zijn jeugdwerkleerkracht, zuster Calder, had een toespraak over de Heilige Geest gehouden.
‘De Heilige Geest kan je een brandend gevoel in je hart geven. Hij kan je laten weten wat waar is’, had ze gezegd. ‘En zo krijg je een getuigenis van wat je gelooft.’
Ethan probeerde het goede te doen zodat hij de Heilige Geest kon voelen. Hij las in de Schriften en hij bad. Maar hij had nog nooit dat brandende gevoel gehad waar mensen over vertellen. Had hij geen getuigenis?
De volgende dag bleef Ethan over die vraag nadenken. Hij dacht er nog steeds aan toen hij met Sam na school aan het skateboarden was. Hij vroeg zich af hoe hij Sam iets daarover kon vragen.
Uiteindelijk vroeg Ethan: ‘Zeg Sam, was je bang toen je gisteren je getuigenis gaf?’
Sam sprong van zijn board af en liep naar het gras. ‘Niet echt’, zei hij, terwijl hij ging zitten. ‘Ik heb mijn getuigenis ook al op de gezinsavond gegeven.’
Ethan ging naast hem zitten en legde zijn skateboard op zijn schoot. ‘Maar hoe wist je dat je een getuigenis had?’
‘Nou, ik heb gebeden en er een goed gevoel over gekregen.’
Ethan knikte en liet met zijn hand een van de wielen rollen. Op de een of andere manier wilde hij dat ook voelen.
Die avond, toen het donker en stil in huis was, knielde Ethan naast zijn bed neer.
Hij zei: ‘Hemelse Vader, ik wil zo graag een getuigenis hebben. Ik wil zo graag weten of de kerk waar is. Ik wil weten of Joseph Smith een profeet was. En of het Boek van Mormon waar is.’
Halverwege zijn gebed stopte Ethan. Hij dacht even na. Toen vroeg hij zich af of hij al iets meer wist.
Toen kreeg hij een rustig, vredig gevoel. Het was geen sterk brandend gevoel. Maar Ethan wist dat dat de Heilige Geest was.
Ethan moest ergens aan denken: Ik weet dat ik het weet. En toen hij daarover nadacht, besefte hij dat hij dat gevoel al eerder had gehad.
Elke keer als hij in het Boek van Mormon las, kreeg hij dat goede gevoel. Nu wist hij dat het gevoel de Heilige Geest was die tot hem getuigde. En als hij naar de kerk ging en een goed gevoel kreeg, was dat ook de Heilige Geest. Hij had al een getuigenis!
Hij hoefde niet alles meteen te weten. Maar hij wist dat de Heilige Geest bestond en dat hij met zijn hulp zijn getuigenis kon versterken.
Ethan bad weer verder. Maar nu was het tijd om te bedanken.