Schok, verdriet en Gods plan
De auteur woont in Albanië.
Gedurende de hele nasleep van de verschrikkelijkste ervaring in mijn leven heb ik gevoeld dat mijn hemelse Vader bij me was.
Illustratie David Curtis
Mijn moeder maakte me op een ochtend in 2008 vroeg wakker om naar school te gaan. Ik was die ochtend erg blij. Maar ik wist niet dat die dag de ergste dag van mijn leven zou worden of de laatste keer dat ik samen met haar zou zijn. Ik maakte die schooldag niet af, omdat een vriendin van onze familie me op kwam halen met de mededeling dat mijn moeder zelfmoord gepleegd had. Ik was pas twaalf.
Ik dacht: hoe kan ik zonder mijn moeder leven? Ze was mijn beste vriendin.
Ik huilde maandenlang. Ik kreeg een hekel aan school omdat de andere kinderen anders tegen me deden en medelijden met me hadden. Ik had geen idee wat ik moest doen. I wist alleen dat ik voor alle anderen sterk moest zijn.
Op een dag, vijf of zes maanden na de dood van mijn moeder, was ik alleen op mijn kamer. Ik stond bij het raam, huilde en probeerde te begrijpen waarom ik hier was. Plotseling hoorde ik een stem in mijn hoofd: ‘Je bent mijn dochter; Ik zal je niet laten lijden.’ Ik wist dat het God was. Maar ik was erdoor verrast omdat ik niet meer in Hem geloofde. Dat kwam vooral door het gevoel dat God mijn moeder van me weggenomen had. Ik voelde me geborgen, ook al wist ik niet wat Hij bedoelde.
Drie jaar later ging ik bij mijn oom in Rome op bezoek. Hij bleef maar praten over die kerk waar hij heenging. Op een zondag nam hij me mee. Ik zal nooit vergeten dat ik voor het eerst naar de deuren van de kerk toeliep en de liefde van onze hemelse Vader voelde toen ik binnenkwam. Ik voelde me thuis.
Ik ging daarna elke zondag naar de kerk en tijdens de week naar alle kerkactiviteiten. Ik was graag onder de jongeren van de kerk. Ze maakten me gelukkiger. Ze dachten en geloofden hetzelfde als ik. Na drie maanden zat mijn zomervakantie erop en moest ik naar Albanië terug.
Thuis vertelde ik mijn vader over de gevoelens die ik had en hoe gelukkig ik me al die tijd gevoeld had. Hij vond het maar niks. Hij gaf me geen toestemming om nog naar de kerk te gaan of er meer over te leren. Ik zou de komende drie jaar dus geduld moeten oefenen tot ik achttien werd. Dan kon ik mijn eigen beslissingen nemen en me laten dopen.
In die periode werd ik met zoveel mensen gezegend die me vertelden wat ze elke zondag in de kerk geleerd hadden. Een van die mensen was Stephanie. Ze woonde in Italië toen mijn oom lid van de kerk werd, maar was inmiddels naar huis in de Verenigde Staten teruggekeerd. Het leek mijn oom een goed idee om elkaar te schrijven, dus voegde ik haar als vriendin op Facebook toe.
We hadden elkaar nooit in levenden lijve ontmoet, maar ik zal haar altijd dankbaar zijn voor de hulp die ze mij geboden heeft om mijn geloof te versterken en meer over het evangelie van Jezus Christus te leren. Ze schreef me vrijwel elke zondag over wat ze zoal in de kerk geleerd had en beantwoordde daarna mijn vragen. Ze was een geweldige vriendin voor mij.
Uiteindelijk heb ik me na jaren geduld twee dagen na mijn achttiende verjaardag laten dopen. En binnenkort zal ik mijn moeder laten delen in de vreugde die ik die dag gevoeld heb, want dan laat ik me voor haar dopen. Ik weet dat ze trots zal zijn op het leven dat ik gekozen heb.
Ik voel me door mijn hemelse Vader gezegend omdat Hij me al die tijd op zoveel manieren nabij is geweest. Ik moest alleen wachten en geduld hebben omdat Hij een plan voor me had. Hij heeft me de kracht gegeven om al mijn beproevingen te doorstaan. Hij was er altijd om me gelukkiger te maken.