Onder heiligen der laatste dagen
Niet schieten!
Anoniem
Bob en ik zaten in onze politieauto te wachten tot er zich iemand op straat vertoonde. We waren twee uur eerder met onze surveillance begonnen toen we de auto hadden gezien die via de politieradio was genoemd.
‘Overval aan de gang’, hadden ze via de radio doorgegeven. ‘Twee mannen, allebei gewapend. Ze zijn in een oranje auto gezien. Volgens getuigen zijn de mannen gewelddadig en bereid om te schieten.’
Er waren in die buurt al verscheidene gewapende overvallen gepleegd. Ondanks onze inspanningen waren de misdadigers steeds ontsnapt. Maar daar dacht ik niet meer aan zodra ik twee mannen uit een huis in de donkere straat zag komen die in de oranje auto stapten. Ze kwamen onze kant op.
‘We hebben hulp nodig’, zei ik. ‘De verdachten rijden vanaf onze locatie naar het noorden.’
De andere agenten, in burger en in een ongemarkeerde auto, gingen vóór de verdachten rijden, en wij erachter. Toen de drie auto’s een brug op waren gereden, stopten de andere agenten midden op de weg vóór de oranje auto en wij pal erachter om de verdachten vast te zetten. De auto stopte bijna meteen en beide mannen doken weg.
‘Stap uit de auto, met beide handen boven het hoofd!’ riep ik zodra ik uit de auto was gestapt. Niemand reageerde.
Ik had me schrap gezet en stond klaar om te vuren. Ik zei opnieuw: ‘Stap uit de auto, met beide handen boven het hoofd! Nu metéén!’
Plotseling werd de bestuurder zichtbaar. Hij draaide zich naar me om. Ik kon iets glimmends in zijn hand zien.
Mijn training en gezonde verstand vereisten dat ik zou schieten om mijn leven te redden. Maar boven alle spanning uit, hoorde ik een stem. Het was een rustige, maar gezaghebbende en krachtige stem: ‘Niet schieten.’
Ik was bang dat ik elk moment neergeschoten kon worden, maar ik wachtte totdat iemand in de auto eerst zou schieten. Maar de bestuurder stak zijn handen omhoog, met iets in zijn hand wat op een pistool leek, en liet zijn handen toen weer zakken.
‘Blijf zitten!’ riep ik toen ik naar de auto rende. ‘Verroer je niet!’
Het leek wel een tv-serie, totdat ik me realiseerde dat de misdadigers daadwerkelijk twee angstige jonge vrouwen waren. Wat een pistool leek, was in feite de gesp van de veiligheidsgordel.
De meisjes hadden de auto aan hun vrienden uitgeleend. Ze hadden geen idee wat de jongens hadden gedaan.
‘Ik dacht dat je doodgeschoten zou worden, Cal!’ zei Bob later tegen me. ‘Ik stond op het punt om te schieten. Ik weet niet waarom ik dat niet deed.’
De twee agenten in de ongemarkeerde auto zeiden hetzelfde, hoewel niemand anders de stem had gehoord. Ik weet dat alleen hemelse machten deze meisjes van de dood hadden gered, en vier agenten ervan hadden weerhouden om een tragische vergissing te begaan. Door deze ervaring weet ik zeker dat onze hemelse Vader voor ons welzijn zal ingrijpen.