Zendelingen op leeftijd: gewild, gezegend en geliefd
Als zendingsechtpaar dienen kan wel eens flexibeler, goedkoper en fijner zijn dan u denkt.
‘Kunt u komen helpen?’
Die vraag hadden Gerald en Lorna Malmrose uit Washington (VS) al eerder beantwoord. Ze zeiden ja toen hun voormalige bisschop, die op dat moment zendingspresident was, vroeg of ze met hem in West-Indië konden dienen. Ze zeiden weer ja toen hun ringpresident hen op een kerkwerkzending aan de hoofdzetel van de kerk in Salt Lake City (Utah) riep om met computers en op de personeelsafdeling te werken.
Toen hun voormalige bisschop en zendingspresident, Reid Robison, weer belde, nu als president van het opleidingscentrum voor zendelingen in Accra (Ghana), vroeg hij of de Malmroses wederom hulp konden bieden.
‘We wisten dat we op de Heer konden vertrouwen’, zegt ouderling Malmrose. ‘Dus besloten we weer op Hem te vertrouwen.’ Ze zeiden ja, vulden hun aanbevelingsformulieren in, ontvingen hun oproep en waren al gauw in Ghana.
Als echtpaar dienen
De ervaringen van de Malmroses illustreren enkele niet altijd even bekende beginselen over echtparen op leeftijd die een zending vervullen:
-
Er zijn twee soorten zendingen. (1) De president van de kerk roept echtparen op leeftijd op zending om te dienen vanuit hun eigen huis of weg van huis. (2) Een ringpresident roept echtparen voor een kerkwerkzending om deeltijds, van 8 tot 32 uur per week, in een lokale of regionale behoefte te voorzien. Gewoonlijk wonen en werken ze in hun eigen omgeving, maar soms dienen ze ergens anders.
-
Zendingspresidenten worden aangemoedigd om echtparen te vinden die hun zendingsgebied van dienst kunnen zijn, en echtparen mogen hun voorkeuren aangeven. ‘We zeggen niet dat echtparen hun eigen zendingstaak kunnen bepalen’, legt ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen uit. ‘Een roeping blijft een roeping. [Maar] we praten met onze echtparen op leeftijd over hun voorkeuren en nemen alles in overweging om ze te laten dienen waar en hoe ze willen dienen.’1
-
Zendingspresidenten overleggen met echtparen hoe ze hun vaardigheden en capaciteiten het beste kunnen inzetten. ‘Wil je als echtpaar op leeftijd zo goed mogelijk uit de verf komen,’ zegt president Robison, ‘dan moet je kunnen werken op een gebied waar je hart ligt en waarvan je het idee hebt dat je met je vaardigheden iets te bieden hebt.’
President Robison wist bijvoorbeeld dat ouderling Malmrose Frans spreekt, wat nuttig is omdat veel Afrikanen Frans spreken. ‘Ik had voor hem het regelen van reizen en visa in gedachten’, zegt president Robison. ‘Maar toen hij hier aankwam, merkte ik dat daar niet zijn echte interesse lag. Ik vroeg hem toen zijn computervaardigheden in te zetten. Hij heeft ons vele uren bespaard.’ Ouderling Malmrose biedt ook hulp aan met name de Franstalige zendelingen om namen voor te bereiden en tempelwerk voor hun familieleden te doen. Zuster Malmrose is gediplomeerd medisch assistente en werkt met de arts en verpleegkundige van het zendingsgebied.
Hij bereidt de weg
Net als de Malmroses hebben andere echtparen eveneens gemerkt dat de Heer de weg bereidt als ze op Hem vertrouwen. Dat was ook het geval voor Alvin en Corazon Rieta uit Kawit, Cavite in de Filipijnen.
‘Twee jaar vóór ons besluit om op zending te gaan, waren we met vastomlijnde plannen voor ons familiebedrijf bezig’, licht ouderling Rieta toe. ‘Onze zoon en dochter waren afgestudeerd en konden het van ons overnemen, maar we vroegen ons af wie er eventuele problemen met de zaak zou oplossen en hoe klanten op onze plannen zouden reageren.’
Zuster Rieta was daarnaast bezorgd om haar bejaarde moeder achter te laten. ‘Ik was bang dat ze zou komen te overlijden terwijl we weg waren’, zegt ze. ‘Ik voelde me ook niet capabel genoeg om het evangelie te prediken.’
Ze spraken met hun bisschop en met een echtpaar dat onlangs in Davao gediend had. ‘Ze getuigden allemaal krachtig dat de Heer elk echtpaar zou leiden in hoe ze hun aangelegenheden thuis, met hun familie en de financiële middelen voor hun zending moeten regelen’, zegt zuster Rieta.
‘Terwijl we naar leiding zochten,’ zegt ouderling Rieta, ‘vloeiden onze angsten weg — onze zaak liep goed ondanks bepaalde moeilijkheden, onze klanten gaven blijk van hun blijdschap en steun, en onze familieband werd hechter door de gezamenlijke zorg voor onze zieke moeder. We begonnen in te zien dat de Heer ons werkelijk zou helpen.’
Ouderling en zuster Rieta zijn nu in het zendingsgebied Cagayan de Oro (Filipijnen) werkzaam en bieden daar steun aan leden en leidinggevenden.
Er is veel wat u kunt doen
Sommige echtparen laten zich afschrikken door lichamelijke beperkingen, maar Keith en Jennilyn Mauerman uit Utah (VS) niet. Keith moest jaren geleden, vier maanden na hun huwelijk in de Los Angelestempel (Californië), in actieve militaire dienst. Als leider van een van de luchtlandingstroepen liep hij voor de andere soldaten uit toen een landmijn explodeerde. Hij raakte beide benen kwijt. Toen hij weer thuiskwam, stond Jennilyn hem terzijde.
‘Ik wist dat ik me geen zorgen hoefde te maken,’ zegt Keith, ‘want we hebben een eeuwig huwelijk. Mijn vrouw heeft me door dik en dun gesteund. En ze steunt me nog steeds elke dag.’
Toen zuster Mauerman met pensioen ging, besloten ze op zending te gaan. Maar zou ouderling Mauerman met twee geamputeerde benen een probleem opleveren? ‘Er zijn altijd dingen die ik niet kan doen,’ zegt hij, ‘maar er zijn ook heel veel dingen die ik wel kan doen. We wisten dat er vast ergens een plek voor ons was.’
Op de aanmeldingsformulieren vinkte hij aan dat hij in de krijgsmacht gediend had. Al snel kregen ze een telefoontje van de afdeling voor militaire relaties van de kerk. ‘Ik had een ID-kaart waarmee ik militaire bases mocht betreden, dus vroegen ze of ze ons voor een zending voor militaire relaties mochten aanbevelen.’
De Mauermans werden op zending geroepen naar een militaire basis in North Carolina (VS). Ouderling Mauerman vertelt: ‘Op het bord bij de poort staat “Fort Bragg, Home of the Airborne.” Toen de bewaker ons groette met het luchtlandingsmotto “All the Way!” had ik dat al in jaren niet meer gehoord. Ik voelde me thuis, al was ik nooit eerder in Fort Bragg geweest. Ik wist dat onze zendingsoproep perfect bij ons paste en dat de Heer me indachtig was.’
‘We gaven lessen over zelfredzaamheid, veerkracht en over het versterken van de huwelijksband’, zegt zuster Mauerman. ‘We wilden ons verhaal er eerst niet bij halen, maar merkten dat het juist van doorslaggevende betekenis bleek. Soldaten met hun echtgenotes keken naar ons en zeiden: “Als jullie het kunnen, kunnen wij het ook.”’
De Mauermans hadden zo’n positieve ervaring in North Carolina dat ze hun diensten opnieuw aanboden. Tegenwoordig reizen ze twee keer per week circa 60 kilometer van hun huis in Orem naar Salt Lake City om op het kantoor van de afdeling voor militaire relaties van de kerk te werken. Ze geven tevens les aan echtparen op leeftijd in het opleidingscentrum voor zendelingen in Provo. Daar merken ze dat er in vrijwel elke groep wel iemand is die obstakels overwonnen heeft om een zending te vervullen.
Universele talen
Randy en Lou Ellen Romrell uit Utah waren naar het zendingsgebied Cuiabá (Brazilië) geroepen en ze maakten zich zorgen. Hoewel ouderling Romrell als jonge zendeling in Brazilië gediend had, was zijn Portugees behoorlijk weggezakt. En zuster Romrell sprak helemaal geen Portugees. Met de nodige studie en inzet kwam ouderling Romrells kennis van het Portugees echter weer terug en boekte zuster Romrell vooruitgang. Een ukelele hielp daar ook bij.
‘Ik was niet echt van plan hem mee te nemen,’ zegt zuster Romrell, ‘maar ouderling Romrell werd ertoe geïnspireerd, en het is wonderlijk om te zien wat die betekend heeft. Als we onderzoekers onderwijzen en mensen heractiveren en begeleiden, is het leuk om het instrument erbij te pakken om ze lofzangen te laten zingen. Wij leren zo de taal en de lofzangen dragen ertoe bij dat de Geest sterk aanwezig is.’
Hoewel ze nog aan haar vaardigheden in de Portugese taal werkt, is ze wel vloeiend in muziek. ‘Muziek verbindt mensen met elkaar’, zegt ze. ‘Ook al versta ik niet alles wat ze tijdens een bezoek zeggen, we voelen ons verbonden wanneer we zingen.’ De Romrells waren uitgenodigd om in scholen over de Amerikaanse feestdag Thanksgiving te spreken. Ze zongen lofzangen over dankbaarheid — begeleid door de ukelele. Zuster Romrell gebruikt ook een conventioneler instrument, de piano, om de lofzangen in de kerk te begeleiden.
En het Portugees? ‘Zelfs als je het niet vloeiend spreekt, zijn een paar worden al nuttig’, zegt ze. ‘Gewoon hallo zeggen en mensen groeten doet al wonderen. Laat ze weten dat je aan het leren bent. Houd het simpel en vertrouw op de Geest.’ En de Geest is uiteraard nog een taal die iedereen kan verstaan.
Vanuit huis dienen
Paul en Mar Jean Lewis uit Utah hadden samen al drie zendingen vervuld: in de Palmyratempel (New York); in de Hongkongtempel (China); en in Kroatië, Servië en Slovenië voor seminaries en instituten. Ze waren zich op nog een zending aan het voorbereiden toen hun ringpresident vroeg: ‘Zijn jullie bereid om hier in onze eigen ring te dienen en het zendingswerk in dit gebied te steunen?’
‘We wonen hier pas, dus was het een prachtige gelegenheid’, zegt zuster Lewis. ‘We dienen samen met de jonge zendelingen, hebben nauw contact met de zendingspresident, gaan naar districts- en zonebijeenkomsten en werken met wijkzendingsleiders.’ Daarnaast bezoeken ze onderzoekers en minderactieve leden.
‘We hebben fijne mensen ontmoet die we anders nooit gekend zouden hebben,’ zegt zuster Lewis, ‘onder wie enkelen die van het pad afgedwaald zijn. Als we zien dat ze terugkomen, verordeningen ontvangen en naar de tempel gaan, is dat een geweldige zegen.’
‘Veel echtparen denken wel eens aan een zending, maar maken zich zorgen over wat ze met hun huis of hun auto moeten doen of wat ze in hun familie allemaal zullen missen’, zegt ouderling Lewis. ‘Wij kunnen gewoon in ons eigen huis blijven wonen en onze eigen auto gebruiken. Wij zijn ook van harte welkom op activiteiten van de familie, zolang die maar niet met onze zendingstaken botsen. We konden zelfs de geboorte van een kleinkind meemaken.’
Zegeningen voor de familie
Aan de andere kant zeggen Jill en Kent Sorensen, die uit dezelfde ring komen, dat een zending weg van huis hun familie ten goede gekomen is. Zuster Sorensen zegt: ‘Je hoort echtparen vaak zeggen dat ze niet op zending kunnen gaan vanwege hun kleinkinderen, getrouwde kinderen die het moeilijk hebben, dochters die in verwachting zijn, bejaarde ouders — en ga zo maar door. Familie is een prioriteit en je mist ze elke dag. Maar op zending gaan geeft de krachtige boodschap af dat zendingswerk ook belangrijk is.’
Bovendien, merkt ouderling Sorensen op, ‘zijn er tegenwoordig zoveel manieren om te communiceren dat je altijd wel contact kunt houden’.
De Sorensens zijn hun zendingsreis drie jaar geleden begonnen, toen hun bisschop aan hen vroeg maandelijkse haardvuuravonden te houden voor echtparen die een zending overwogen. ‘Nadat we er steeds over gepraat hadden,’ zegt zuster Sorensen, ‘wilden we zelf graag gaan!’ Ze ontvingen een zendingsoproep naar de Cookeilanden, waar Jills grootouders vijftig jaar daarvoor gediend hadden.
Nu geven ze onder andere Bijbelles op scholen.
‘We leggen uit dat Christus de rots is’, zegt ouderling Sorensen. ‘We geven de leerlingen een steentje en moedigen ze aan rotsvast in Christus te blijven. Nu zeggen mensen overal waar we zijn “Rotsvast!” wanneer ze ons zien.’
Kom helpen
Als u een voltijdzending of kerkwerkzending overweegt, zouden al deze echtparen u de vraag stellen die president Robison aan Gerald en Lorna Malmrose stelde: ‘Kunt u komen helpen?’ En zij zullen u vertellen dat de volgende belofte opgaat, in welke hoedanigheid u ook meedoet: u bent gewild, u kunt iets bijdragen, en u zult gezegend en geliefd worden.