Heiligen der laatste dagen
Dit keer handelde ik
Illustratie Stan Fellows
Ik gespte mijn dochter in het versleten autostoeltje vast. We hadden het niet breed. Ik was dus dankbaar voor het afdankertje dat we onlangs gekregen hadden. Het deed dienst als stoelverhoger omdat mijn dochter haar autostoeltje ontgroeid was. Ik keek ernaar uit om op die prachtige dag boodschappen te doen.
We stopten eerst bij de bibliotheek. Toen ik het autostoeltje van mijn dochter losgespte, merkte ik dat een jonge Latijns-Amerikaanse vrouw naast ons parkeerde. Een baby die zichzelf niet overeind kon houden, zat in elkaar gedoken op de achterbank. De jonge moeder kreeg zijn gordel niet strak genoeg om zijn kleine lichaampje. Ik dacht:
Ze heeft geen autostoeltje voor haar baby. Ik kan haar het mijne geven.
Maar ik zette die gedachte uit mijn hoofd.
Ze spreekt waarschijnlijk geen Engels. Misschien neemt ze er aanstoot aan. Mijn autostoeltje is erg versleten; ze wil het misschien niet eens. En hoe zou ik het vervangen als ze het wél wil?
Dus deed ik niets.
Ze stapte in haar auto en reed weg.
Nog voor ik de deur van de bibliotheek bereikte, werd ik door spijt overmand. Ik wist dat ik de verkeerde keuze gemaakt had en kon er niets meer aan doen.
Ik trok aan de deur, maar die gaf geen krimp. De bibliotheek was nog niet open. Terwijl ik de rest van mijn boodschappen deed, bleef ik het scenario in mijn gedachten afspelen. Het feit dat ik niets gedaan had, zat me dwars.
Na mijn laatste boodschap, besloot ik de bibliotheek nog eens te proberen. Ik parkeerde op dezelfde plek. Tot mijn verbazing zag ik dezelfde moeder met haar zoontje weer naast me parkeren. Er viel een enorme last van mijn schouders.
Dit keer handelde ik zonder aarzelen. Ik gespte het autostoeltje van mijn kind los en sprak de jonge moeder aan. Ze sprak geen Engels. Ik gebaarde naar haar baby, het autostoeltje en haar auto. Samen bevestigden we het autostoeltje op de achterbank. Toen ik haar toonde hoe ze het moest gebruiken, besefte ik dat ik het enige Spaans dat ik moest kennen, al kende: ‘gracias’.
Mijn hart was vol van dankbaarheid voor mijn barmhartige hemelse Vader die me een tweede kans gegeven had om een zuster in nood te helpen.
Ik voegde nog een laatste boodschap aan mijn lijstje toe: een nabijgelegen kringloopwinkel. Ik gespte de gordel van mijn dochtertje vast en reed voorzichtig naar de winkel. Achteraan in de winkel vond ik op de grond identiek hetzelfde autostoeltje dat ik net weggegeven had. Het was zelfs even versleten. Ik kocht het. Ik stond versteld en was verootmoedigd door de gebeurtenissen die zich die ochtend hadden afgespeeld.
Door het tedere maar doeltreffende onderricht van de Heiland was de les tot diep in mijn hart doorgedrongen: volg de ingevingen van de Heilige Geest meteen.