Tiende, timing en vervoer
De auteur woont in São Paulo (Brazilië).
We hadden geen geld om naar de kerk te gaan, dus besloten we te lopen.
Op een zaterdag merkten mijn vrouw en ik dat we niet genoeg geld hadden om de volgende dag met het openbaar vervoer naar de kerk te gaan, en we konden niet meer aan contant geld komen. Onze tiende zat al in een envelopje, zodat we het aan de bisschop konden geven. We begonnen te overleggen over hoe we naar de kerk zouden gaan. Als we het tiendegeld gebruikten voor ons vervoer, zou de Heer dat wel begrijpen, maar toch besloten we dat we daar niet goed aan deden.
Een andere mogelijkheid was om niet naar de kerk te gaan, en ook dat zou de Heer wel begrijpen, omdat we nog nooit een kerkdienst hadden overgeslagen. Maar als we daarvoor kozen, zouden we onze tiende niet aan de bisschop kunnen geven, dus dat was ook geen optie.
Uit getrouwheid besloten we dan maar om vroeger dan gewoonlijk te vertrekken en naar de kerk te lopen. Op die prachtige sabbatdag vertrokken we voor de wandeling van bijna vijf kilometer naar het kerkgebouw. Onze vier kinderen, van wie de oudste zes jaar was, vonden het een feest en ze genoten ervan om onderweg te rennen en te spelen.
Toen we bij een brede en gevaarlijke straat kwamen, hoorde ik de Geest tot mij zeggen: ‘Je moet nu oversteken’. Ik zei dit tegen mijn vrouw en ze antwoordde dat het te gevaarlijk was, omdat er een bocht was die ons het zicht belemmerde. Ik herhaalde mijn gevoel dat we toch moesten oversteken en dat deden we dan ook snel, terwijl mijn vrouw en ik elk twee kinderen bij de hand namen. Net toen we aan de overkant waren, stopte er een auto en de chauffeur vroeg: ‘Gaan jullie naar de kerk?’
De chauffeur kwam niet uit onze wijk, maar uit een andere wijk die ik weleens bezocht had. We antwoordden bevestigend en toen bood hij ons een lift aan. Toen we eenmaal in de auto zaten, vertelde deze broeder dat hij nooit deze route nam en dat alleen maar deed, omdat zijn zakenpartner de kantoorsleutels was kwijtgeraakt en hij zijn sleutels bij hem ging langs brengen.
Het stond voor mij vast dat dit geen toeval was. De Heer wist dat we vervoer naar de kerk nodig hadden. Onze tiende zat nog in mijn zak en zo hadden we de gelegenheid om onze kinderen iets bij te brengen over de zegeningen van het betalen van tiende. Blij en dankbaar kwamen we vroeger dan anders bij het kerkgebouw aan. We namen deel aan alle kerkdiensten en vertelden niemand wat er gebeurd was.
In de zomer wordt het in São Paulo erg warm, vooral ’s middags, tegen het einde van onze kerkdiensten. Toen we ons klaarmaakten om terug naar huis te gaan, vroeg iemand ons: ‘Brengt iemand jullie terug naar huis?’ Wij antwoordden van niet en toen zei hij: ‘Zal ik dat doen?’ Mijn vrouw en ik namen zijn aanbod aan en keken elkaar aan met een dankbare glimlach.
De Heer zegende ons meermaals voor onze gehoorzaamheid.