Uit het zendingsveld
Ga naar Rebecca
De auteur woont in Utah (VS).
Niemand deed open toen we op het raam klopten, maar we wisten dat we daarnaartoe gestuurd waren om een van Gods kinderen te helpen.
Ik was al enkele maanden op zending in het zendingsgebied Chicago-Zuid (Illinois, VS), en ik bevond me nog in mijn eerste werkgebied. Het werkgebied van de zusters naast het onze was gesloten, dus wij hadden Spaanstalige onderzoekers uit dat gebied overgenomen. Een van hen was Rebecca.
De eerste keer dat we Rebecca ontmoetten, was ik meteen onder de indruk van haar geloof. Ze woonde in het souterrain van een huis, dus we moesten op het raam kloppen, waarna ze de deur voor ons opendeed. De vorige zendelingen waren met de zendelingenlessen begonnen nadat zij de video In Christus gaan geloven had besteld. Als ze die video niet had besteld, hadden de zendelingen haar wellicht nooit gevonden.
Toen ze ons over zichzelf vertelde, wist ik dat ze een moeilijk leven leidde. Ze was ooit erg gelukkig geweest, maar nu had ze geen contact met haar zoon en andere familieleden meer. Hoewel ze onder eenvoudige omstandigheden leefde, kon ik de liefde van de Heer voor haar voelen.
Als we haar lesgaven, kon ik merken dat ze de Geest voelde. Door onze bezoeken verbeterde haar humeur aanzienlijk. Ze woonde helaas ver weg, dus het was moeilijk om haar geregeld te bezoeken.
Toen we op een vrijdag een zoneconferentie hadden gehad, namen we ons voor om naar dat gedeelte van ons gebied te gaan omdat we al halverwege waren. We vroegen Rebecca of ze dan thuis was, maar ze zei dat ze moest werken. We besloten om de andere onderzoekers in dat gebied te bezoeken.
We hadden nog wat tijd over en vroegen ons af wat we konden doen. Toen zei mijn collega: ‘Volgens mij moeten we even kijken of Rebecca thuis is.’ Dat leek niet logisch omdat Rebecca had gezegd dat ze niet thuis zou zijn. Toen hoorde ik een stem die zei: ‘Ga naar haar huis toe.’ Ik had het gevoel dat ik letterlijk naar haar huis werd geleid. Dat was het sterkste gevoel dat ik ooit had gehad.
Ik zei tegen mijn collega dat we naar Rebecca’s huis moesten rijden. We klopten twee keer op het raam, maar er werd niet opengedaan. Ik was erg teleurgesteld omdat ik wist dat de Heer ons hier met een bepaalde reden naartoe had gestuurd. Ik stelde voor om nog één keer te kloppen. We bleven nog even wachten. Toen we op het punt stonden om weg te gaan, deed Rebecca de deur open.
Ze was thuis omdat ze net was ontslagen, en ze wilde echt met iemand praten. Ze had gebeden dat we zouden komen. Ze zei dat wij haar engelen waren. We konden met haar praten en gaven haar een beter gevoel toen we haar meer over het evangelie vertelden.
Ik ben zo blij dat onze hemelse Vader voor zijn kinderen zorgt en naar Rebecca’s gebed luisterde. En ik ben blij dat wij gehoor gaven aan de ingeving om haar te bezoeken, zodat we het antwoord op haar gebed konden zijn. Onze hemelse Vader weet wat er in ons leven gaande is. Als we op Hem vertrouwen en Hem in geloof om hulp vragen, zal Hij ons helpen met wat we nodig hebben.