Ik nodigde Anna uit
Margaret S. Lifferth
Utah (VS)
Foto Getty Images
Enkele jaren geleden gaf ik in het jeugdwerk les aan de 6-jarigen. Anna was een van de meisjes in mijn klas. Ik wist dat haar ouders gescheiden waren en dat Anna bij haar vader woonde. Ze gingen zelden naar de kerk.
Ik ging bij hen langs om met hen te praten en om Anna voor het jeugdwerk uit te nodigen. Anna leek interesse te hebben, maar kwam niet opdagen. Ik belde haar wekenlang elke zondag om haar voor het jeugdwerk uit te nodigen. Er werd nooit opgenomen, maar ik liet altijd een bericht achter en zei dat ik het heel leuk zou vinden als Anna naar het jeugdwerk kwam.
Op een zondag was Anna er toch. Anna’s vader had haar in haar mooiste zondagse jurk geholpen en bij de kerk afgezet. Ik was blij haar te zien. Ik verwelkomde haar en liet haar kennismaken met de andere kinderen in de klas.
We hadden een les, zongen liedjes en deden aan het eind van de les een kleuractiviteit. Toen de kinderen naar huis gingen, kwam Anna naar me toe. Ze stopte een verfrommeld stuk papier in mijn handen. Ik dacht eerst dat het afval was. Ik stond op het punt het weg te gooien toen de Geest me influisterde om het open te vouwen. Anna had me iets geschreven. Er stond in kinderlijk handschrift: ‘Ik hou van jou.’
Anna kende me niet goed genoeg om van me te houden. Ze kende me alleen als de stem op het antwoordapparaat die haar voor het jeugdwerk uitnodigde. Maar door die kleine vriendelijke geste wist Anna dat ik om haar gaf en dat ik haar de liefde van de Heiland wilde laten voelen.
Anna kwam af en toe naar het jeugdwerk. En ook haar vader woonde nu en dan de kerkdiensten bij. Maar toen haar gezinssituatie weer veranderde, zagen we ze niet vaak meer.
Ik heb de afgelopen jaren aan Anna gedacht. Ik hoop met heel mijn hart dat ze aan haar tijd in het jeugdwerk terugdenkt. Misschien herinnert ze zich iets van wat ze geleerd heeft. Maar ik hoop vooral dat ze zich de liefde van de Heiland, de troost van de Geest en de liefde van haar leerkracht herinnert.