De sleutel tot mezelf vergeven
De auteur woont in Utah (VS).
Ik hoefde mezelf niet te blijven afstraffen, omdat Jezus Christus al verzoening voor mijn zonden had gebracht.
Foto Getty Images
Na vijf maanden kon ik mezelf nog steeds niet vergeven. Nadat ik een vergissing had begaan en iets had gedaan waar ik me voor schaamde, had ik het gevoel dat ik in een neerwaartse spiraal zat. Mijn gevoel van schaamte werd telkens sterker als ik iets anders deed waarvan ik dacht dat het verkeerd was. Ik kreeg maar geen gemoedsrust.
Ik had om vergeving gebeden en had zelfs het gevoel gekregen dat God me had vergeven. Maar ik kon het mezelf maar niet vergeven. Hoe kon ik dat, want ik had tenslotte gezondigd! Ik bleef het mezelf maar kwalijk nemen en daardoor kon ik niet verder met mijn leven.
Terwijl ik dat gevoel nog had, ging ik in de zomer naar een jeugdconferentie waar we ons in onze studie op de verzoening van de Heiland concentreerden. Op een dag kwam ik een passage uit het boek Enos tegen: ‘Enos, uw zonden zijn u vergeven, en u zult worden gezegend.
En ik, Enos, wist dat God niet kon liegen; daarom was mijn schuld weggevaagd’ (Enos 1:5–6).
Dat raakte me. Ik zag in dat Enos net als ik iets verkeerd had gedaan en behoefte aan vergeving had. Hij beschreef zijn worsteling om vergeving te krijgen zelfs als een worsteling voor het aangezicht van God (zie Enos 1:2). Maar uiteindelijk kreeg Enos na dag en nacht bidden gemoedsrust. En toen hij vroeg: ‘Heer, hoe is het geschied?’, antwoordde de Heer ‘Door uw geloof in Christus’ (Enos 1:7, 8).
Dat was het! Enos had geloof in Jezus Christus. Als Enos kon toelaten dat de Heiland zijn schuld uitwiste, waarom kon ik dan niet toelaten dat Hij mij diezelfde gemoedsrust gaf? Vanaf dat moment dacht ik telkens als ik het gevoel had dat ik mezelf niet kon vergeven aan de liefde en vergevensgezindheid van Jezus Christus. Ik bad om het vermogen mijn nare gevoelens los te laten en me niet meer zo te schamen. Het duurde een tijdje, maar na heel veel bidden voelde ik me niet meer zo naar. Ik had eindelijk rust.
Hierdoor leerde ik heel veel over de barmhartigheid van Christus. Na mijn zonde voelde ik droefheid overeenkomstig Gods wil, bad ik, bekeerde ik me, en voelde ik de bevestiging dat God me had vergeven. Maar ik bleef het mezelf kwalijk nemen. Uiteindelijk besefte ik dat ik mezelf niet moest blijven kwellen vanwege die zonde, want Jezus Christus had er met zijn verzoening al de prijs voor betaald. Dat moet zwaar en pijnlijk voor Hem zijn geweest, maar toch was Hij bereid om te lijden zodat ik dat niet hoef.
Afbeelding van Christus, Heinrich Hofmann
Sindsdien heb ik geleerd om op Jezus Christus te vertrouwen en mij met zijn gemoedsrust te laten vervullen door mijn band met Hem en mijn hemelse Vader aan te halen. Ik probeer dagelijks te bidden en in de Schriften te lezen, vooral in het Boek van Mormon. Ik probeer aan opbouwende activiteiten mee te doen en opbouwende media te bekijken.
Ik bega nog steeds vergissingen, maar ik weet dat als ik me bekeer en mijn best doe, Jezus Christus me met zijn genade zal zegenen. Als ik op Hem en op mijn hemelse Vader vertrouw, komt er een einde aan mijn gevoelens van schuld en schaamte. Ik weet nu hoe de gemoedsrust voelt die je krijgt door geloof in Jezus Christus, en ik ben er sterker door geworden.