Ik zaaide evangeliezaadjes in mijn moeders hart
De auteur woont in Utah (VS)
Ik deed mijn uiterste best om mijn moeder over de kerk te vertellen. Maar de open dagen van de tempel gaven de doorslag.
Afbeelding Getty Images
Ik werd lid van de kerk toen ik 14 was. Ik mocht me van mijn ouders laten dopen, maar zelf hadden ze totaal geen interesse in de kerk.
Al ruim tien jaar verlangde ik ernaar om mijn familie het geluk te schenken dat het herstelde evangelie van Jezus Christus me bracht. Tijdens die periode ging ik naar de kerk, ontving ik mijn begiftiging en vervulde ik een voltijdzending. En dat alles zonder de steun van mijn familie.
Toen ik na mijn zending op Temple Square in Salt Lake City (Utah, VS) terug in Mexico was, trok ik bij mijn moeder in. (Mijn ouders waren gescheiden toen ik op de middelbare school zat.) Ik ging in het opleidingscentrum voor zendelingen in Mexico werken, en nodigde haar op listige wijze uit om met de zendelingen in mijn klas kennis te maken. Ik vroeg de zendelingen in mijn wijk op een subtiele (en soms minder subtiele) manier te eten. Ik deed mijn uiterste best om haar met de zendelingen in contact te brengen in de hoop dat ze daardoor interesse in het evangelie zou krijgen. Maar mijn moeite leek tevergeefs.
Ze praatte in die drie jaar met zo goed als alle zendelingen met wie ik omging, maar er kwam geen schot in de zaak.
In 2008 verhuisde ik naar de Verenigde Staten om er een opleiding verpleegkunde te volgen. Aan het eind van dat jaar was de uitgebreide renovatie van de Mexico-Stadtempel klaar en hield men open dagen. Ik spoorde mijn moeder aan die gelegenheid aan te grijpen en te ontdekken wat tempels waren. Uiteindelijk stemde ze ermee in en reisde ze ruim honderd kilometer om de open dagen bij te wonen.
De volgende keer dat ik haar sprak, was ze lyrisch over haar ervaring in de tempel. Ze zei dat ze nog eens wilde gaan. Ze ging tijdens de open dagen zelfs vele keren naar de tempel. En ze woonde ook de culturele viering vóór de herinwijding bij.*
Toen we elkaar daarna aan de telefoon spraken, zei mijn moeder dat ze de zendelingen ging uitnodigen om haar te onderwijzen. Plots begon ze vragen te stellen en op te letten. Daar had ik zo lang op gehoopt! Toen ik tijdens de kerstvakantie naar huis ging, merkte ik dat ze veranderd was. Ze was altijd al vriendelijk en medelevend geweest, maar nu had er een diepgaande verandering plaatsgevonden – ze was bekeerd.
Ik ging vol verwondering terug naar school. Een week later belde mijn moeder me op. Ze zei: ‘Sonia, ik wilde gewoon even weten wanneer je terug naar Mexico komt, want ik wil me laten dopen.’
Ik was zo enthousiast en gelukkig! Ik vloog in februari voor haar doop naar huis. Het was fantastisch om te zien dat ze naar de kerk ging, een roeping aanvaardde en er zich voor inzette, en dat ze in het evangelie groeide. Ik wist dat zij wist dat het waar was.
Het was ook prachtig om haar te horen bidden. Ik was vooral ontroerd toen ik haar voor mij en mijn veiligheid hoorde bidden voor ik naar de Verenigde Staten terugkeerde. Er gaat niets boven het gebed van een ouder voor een kind.
Waarom was dit alles niet eerder gebeurd? Geen idee. Misschien moesten er eerst zaadjes gezaaid worden voor ze het evangelie kon aanvaarden. Misschien kon ze alleen door die ervaring in de tempel toen zo sterk geraakt worden. Doordat ik de hand van de Heer in mijn moeders leven zag, moest ik denken aan de keren dat ik zijn hand in mijn eigen leven gezien heb. Het gaf me veel hoop voor wat Hij voor mijn andere familieleden kan doen.
Ik weet dat de Heer met ons begaan is en dat Hij ons leidt. Als ik Hem mij laat leiden, bereik ik mijn bestemming. Als ik mijn eigen zin doe, duurt de reis langer en is die ook moeilijker. Ik laat de Heer me liever verrassen en tonen welke fantastische dingen Hij voor mij in petto heeft.